Πιάσε με αν μπορείς

41. Συναισθηματικά νεκρός

Ο Άλεξ έκανε έναν κύκλο γύρω από την καρέκλα, όπου βρισκόταν δεμένος ο άνδρας και μιξοέκλαιγε. Τα μάτια του τον κοιτούσαν έντρομα και τα χέρια του ήταν ενωμένα, σε στάση προσευχής. Έκλαιγε και παραμιλούσε στα ρώσικα, μισά παρακάλια, μισές προσευχές. Είχε αρχίσει πραγματικά να τον κουράζει.

Το πρόσωπό του ήταν καλυμμένο από ένα παχύ στρώμα ξεραμένου αίματος, εξαιτίας του ξύλου που είχε φάει προηγουμένως και τα χαρακτηριστικά του είχαν αλλοιωθεί αρκετά κάτω από τις πολυάριθμες μπλαβινιές που τον κάλυπταν, μα δεν τον λυπόταν. Δεν λυπόταν κανέναν.

<<Σε παρακαλώ αφεντικό, έχω οικογένεια.>>είπε για πολλοστή φορά κοιτάζοντας τον Άλεξ παρακλητικά.

<<Δεν την σκεφτόσουν την οικογένειά σου όταν έκλεβες;>>

<<Α-αφεντικό, σε παρακαλώ!>>ο τύπος έκλαιγε με λυγμούς πλέον και προσπαθούσε να πείσει τον Άλεξ, μα τον κοίταζε στα μάτια ψυχρά, σαν να μην επηρεαζόταν στο ελάχιστο από το θέαμα που εκτυλισσόταν μπροστά του. Ο κόσμος αυτός τον είχε κάνει σκληρό και παγωμένο, αν έδειχνες αδυναμία σε πατούσαν και αυτός δεν ήταν αδύναμος. Όχι πια!

Τα είχε περάσει και ο ίδιος στο παρελθόν εξάλλου, κάθε πράξη συνοδευόταν από μία συνέπεια. Ο Άλεξ είχε πλέον χτίσει το όνομά του ως σκληρός και αδίστακτος άνδρας του υποκόσμου της Ρωσίας. Πολλοί τον σεβόντουσαν, πολλοί τον φοβόντουσαν. Σε κάθε περίπτωση, όλοι έπρεπε να είναι τύπος και υπογραμμός απέναντί του, δεν δεχόταν κάτι λιγότερο και φυσικά δεν ανεχόταν την προδοσία.

<<Συνήθως στους κλέφτες κόβουν τα χέρια από την ρίζα.>>του είπε εξετάζοντας τα χέρια του.

Ο άνδρας απέναντί του, ο Ντιμίτρι, δούλευε σε ένα από καζίνο το οποίο διαχειριζόταν ο Άλεξ και έκλεβε κάτω από την μύτη του. Το είχε αντιληφθεί εδώ και κάμποσο καιρό και του έδωσε ένα μικρό χρονικό περιθώριο να σταματήσει, μα ο Ντιμίτρι νόμιζε ότι είναι πιο έξυπνος και συνέχισε το βρώμικο παιχνίδι του.

<<Για την κόρη μου το έκανα αφεντικό το ορκίζομαι. Είναι άρρωστο το παιδί μου!>>κλαψούρισε και έκανε τον Άλεξ να πάρει μια γκριμάτσα αποδοκιμασίας.
Το σιχαινόταν όταν χρησιμοποιούσαν τα παιδιά ως δικαιολογία για τις πράξεις τους.

Προφανώς και το είχε ελέγξει, ο τύπος ο,τι έκλεβε το έτρωγε στις κόκες και τα χαρτιά. Δεν του άρεσε να του λέει ψέματα και να εξακολουθεί να ακολουθεί το ίδιο τροπάριο. Είχε όντως μία μικρή κόρη, αλλά ανάθεμα κι αν νοιαζόταν. Ήταν χωρισμένος με τη γυναίκα του, μα δεν φαινόταν να τον ενδιαφέρει και ιδιαίτερα το γεγονός ότι είχε ένα παιδί.