KARA KUYU "EFLATUN"

2.BÖLÜM "SOĞUK MAVİ"

Bölüm şarkısı:
Atlas;Nine

2.BÖLÜM " SOĞUK MAVİ"

09.11.2019

İnsanın canı her şeyini kaybettiğini anladığı andan itibaren hep yanar. Kaybetmek istemediğin, sürekli yanında olsun istediğin kişiyi kaybettiğin zaman verdiği acı hayatın boyunca hep orada kalır. Hep hatırlatır kendini. Sanki onu asla unutamam gerektiğini anlatır gibi.

Onlardan sonra, gerçekten mutlu olduğumu düşündüğüm zamanlarda bile o acının sızladığı oluyor. Gerçekten mutlu oldum mu orası tartışılır. Biz gittik ama sen yaşıyorsun der gibi. Bunu sen hak ediyordun der gibi sızlayan bir acı.

O gün orada olsaydım bir şeyler yapabilirdim belki de, ağabeyimin ölmesine engel olabilirdim. Eymen'nin anne babasız büyümesine engel olabilirdim belki de.

Yatağımda oturmuş dışarıyı izlerken yine uyumama engel olan düşüncelerle boğuşuyordum. Gün ağarmaya başlamış, güneş yavaş yavaş kendini gösteriyordu.

Ne kadar da zıttık güneşle. Bulutların arasından süzülerek doğmaya başladığında etraf aydınlanırdı. Fakat sadece bununla kalmıyordu. Gecenin bıraktığı tüm kasveti alır geriye canlılığa bırakırdı. Bu yüzden güneşi oldum olası sevmezdim. Yağmur, bulut, gece bunlar beni yansıtıyordu.

Oturduğum yer, dışarıda ki hava, düşüncelerim içimi boğmaya başlamıştı. O gün kendime ve onlara verdiğim söz düşüncelerimi işgal ediyordu. Ne istediğimi biliyordum ama nasıl yapacağımı bilmiyordum. Ben intikam istiyordum. Onları zaaflarıyla vurmak istiyordum fakat tam üç yıldır onca araştırmama, çabama rağmen hiçbir şey bulamamıştım. Ben en fazla be yapabilirdim ki zaten?

Van 'dan taşındığımız zaman anneme ve babama ait önemli olduğunu düşündüğüm ne varsa onları da yanımda getirmiştim. Evin her yerini didik didik aramıştım ama hiçbir şey bulamamıştım. Sadece annemle babamın geçmişte, bir aile kurmadan önce, yaşanan bir şeyler olduğunu düşünüyordum.

O gün apartmandan çıkarken takmadığım adamları ve arabayı hatırlamış olsaydım her şey biterdi belki de. Elimden bu kadar geliyordu. Tek başımaydım imkanlarım sınırlıydı bu sınırların dışına çıkmaya çalışmıştım ama riske atamazdım kendimi çünkü Eymen vardı. Onu tek başına bırakmazdım. Tek olmak işimi zorlaştırıyordu
Yorgundum. Her seferinde düşünmekten başıma ağrılar giriyordu. Uykusuz bir geceyi yine sabah etmiştim. Duş alıp kendime gelmek istiyordum ama bu bile zor geliyordu ama hemen sonra Eymen'in okula gideceği geldi aklıma. Hemen kalktım. Her şeyi onun için yapıyordum zaten.

Bacaklarımı yataktan sarkıtıp yerle buluşturdum. Soğuk parkeler içimi titretmişti. Ayağa kalktığımda her yerim tutulmuştu. Aynı şekilde durup hareket etmemekten. Hiç uyumadığım siyah çarşaflı yatağımı düzelttim. Yan tarafımda kendi yatağında uyuyan kıvırcığımın saçlarına öpücük bırakıp gardıroba doğru yürüdüm. İçinden iç çamaşırı kazak, pantolon çıkarıp üst üste bırakıp elimde onlarla banyoya girdim.

Evimiz küçüktü salon, mutfak, banyo ve bir odadan oluşuyordu, ikimize de yetiyordu fazlasına da gerek yoktu zaten. Sıcak suyu ayarlayıp kafamda zar zor topuz yaptığım saçlarımı açıp aynadan kendime bakmaya başladım kıvırcık uzun saçlarım, kahverengi gözlerim ve fazla büyük olmalarından dolayı bazen rahatsız olduğum dudaklarımla ilgi çekici olduğumu biliyordum. Ama pek umurumda değildi bu. Şu an aynada baktığım ruhsuzluğu yıkılmışlığı kimse görmüyordu. Beni ilgilendiren içim de yaşadıklarımdı.