KARA KUYU "EFLATUN"

7.Bölüm "MAVİ HARELERİNİN SOKAKLARI"

                          Bölüm Şarkıları
Billie Eilish - Oceons Eyes
Cem Adiran- Herkes Gider mi?

        7.BÖLÜM "MAVİ HARELERİNİN SOKAKLARI"

Yaşanılanlar seni bir kuyunun içine atığında oradan kendi iraden ile çıka bilme şansın yoktur. Sadece kuyunun başında ki ışık sana biraz da olsa oradan çıkabilme umudu verir. Yardım çığlıkların yankılanır soğuk ıslak ve karanlık kuyu da bir süre sonra çığlıkların da susar sadece birazcık ısına bilmek için kenarda büzüşürsün. Gün geceye devrildiğin de ,sana umut veren ışık da kaybolduğun da ,delirecekmiş gibi hissedersin. Göz kapaklarını bir birine değdirip kapattığında seni karşılayan karanlık, göz kapaklarını açtığında da karşıladığın da delirme ne sebep olacak en büyük etken o olur. Artık umudun tükenmek üzereyken öleceğini bile kabul etmişken kuyudan iple atılan bir kova azıcıkta olsa kalan umudunun gerçekleştiğini gösterir.

Destan o kuyunun başında ki ışıktı bana umut vermişti. Belki de kuyudan iple atılan kovanın sahibi olacaktı.

Bazı olayları, yaşanılanları kendine itiraf etmekte güçlük çeker insan. İtiraf etmek istemez ya. Benim tam tersi olmuştu. Bunu bu kadar kısa sürede kendime itiraf etmeyi beklemiyordum. Bana bildiklerini ilk söylediğin de;

Hiç bir duygunun barınmadığı mavi harelerine baktığım da, hep aynı soğuk kapıya çıkan harelerinin sokakların da umuda rastlamıştım.

Yağmur taneleri sessizce arabanın camına değerken bakışlarım dışarı da yağmur yağıyor diye ekstra hızlı olmak için çaba sarf eden insanların üzerindeydi. Bastonu elinde acele ile yürümeye çalışan bir amca, aynı şemsiyenin altında birbirine sokulmuş iki sevgili, küçük sarışın bir kızın elini tutan , kızın tüm çekiştirmelerine rağmen yüzünde gülümseme hiç eksik olamayan bir baba.

Küçük bir kız çocuğunun ilk kahramanı. Belki de ilk yaralayanı baba.

Babam benim ilk yaram idi. Beni ilk yaralayan olmuştu. Oysa en çok o beni sarıp sarmalasın istemiştim. Bakışlarının bana değeceğini hissettiğim zaman en içten duamı o zaman ederdim. Bana sevgi ile baksın diye dua ederdim. Bir dağın yıkılmaz heybeti ne sahip omuzları annemin canı yandığında yıkılırdı. Gözleri annemin gözlerine değdiğinde titrerdi ona aşkla bakardı. Bu yüzden onun kötü bir insan olduğunu asla düşünmezdim. Hep bir kabahat işlediğimi düşünürdüm çünkü herkese merhamet ve sevgi ile bakan gözleri bir bana bakınca değişir öfke ve nefrete dönüşürdü. Belki de onun için doğmak en büyük kabahatim idi.

Gözümden bir damla düştüğünde elimi hemen kaldırıp göz yaşımı sildim. Yirmi dakika önce ağlamış olmama rağmen tekrar ağlıyor olduğum için içimden kendime küfür ettim.

Spor salonundan çıktıktan sonra arabaya binmiş on beş dakikadır yolda olduğumuz halde tek kelime konuşmamıştık nereye gideceğimiz hakkında bir şey sormamıştım. Zihnimi kemiren birçok soru vardı. İçime sızan huzursuzluk canımı sıkıyordu. Dudaklarımda ufak bir kıvrılma meydana geldi.

Bu huzursuzluk hep vardı Zifir.

Önüme gelen saçlarımı arkaya atıp zihnimi kemiren soruların cevap bulması için gergin bir şekilde arabayı kullanan Maviye döndüm. Arada kaşlarını çatıyor, dişlerini sıkıyordu. Gözlerim yüzünde gezinirken mavileri kahvelerim ile buluştu. Önüme dönmek yerine bakmaya devam ettim.