BÖLÜM-11

45 7 0
                                    

Gözlerini kibirle küçültmüş, kaşlarını çatmış bana bakıyordu. Gözleriyle Asaf'ı gösterip parmaklarını yanına çağırdığını belli edecek şekilde kıpırdattı. Ben hala şaşkın gözlerle ona bakıyordum. Sanki karşımda bir ayna vardı ve tek fark giydiğim kıyafetti. Odadan dışarı çıktıktan sonra koridorda bulunan koltuklardan birine oturdum, Işık tam karşıma oturmuştu. Suratında hala o hoşlanmadığım bakış sergideydi. Oldukça tepeden bakıyordu, bu köy ağasının köylüye bakışıyla bire birdi, alçakçaydı. Boğazını temizledikten sonra ağzını araladı:
-Bak canım, onun benden başka kimsesi yok. Her kim oluyorsan onun hayatından çıkacaksın. Belli ki hala beni seviyor, dün görür görmez tanıdı.
Suratındaki bakış asla yerinden ayrılmıyordu. Kendimi ağlamamak için zor tutuyordum. Yapımın duygusallığından nefret ediyordum. Bir kaç kelime kurmazsam kendimi bir ezik gibi hissedecektim. Ağzımı bunun için araladım:
-Işık, ailen aylarca kızım diye yas tuttu, annenin yası hala dün gibi hele babanınki, git de gör her saat yaptığı kekleri. Onları hala aramadığını biliyorum, onların yanına gitmeye ne dersin?
Hızlı bir şekilde yanağıma değen ellerini içimde hissetmiştim. Bu bir tokattı. Bu iyi niyetime atılmış bir tokattı, içime atılmıştı. Etimden çok ruhumu acıtmıştı. Ağlamamak için fazla kırpmamaya çalıştığım gözlerimden yaşlar ardı ardına akıyordu. Evet tam bir eziktim. Işık yerinden zevkle kalkıp dudak kenarındaki pis gülümseme ile bana baktı:
-Canım, ben olmak zordur. Git elini yüzünü yıka. Ve benim hakkımda bir daha asla yorum yapma. Bu sözler altında daha da incinmiştim. Bir insan neden kötü olur diye hep düşünürdüm, can yakmaktan zevk aldıkları hiç aklıma gelmezdi. Canımın acımasından zevk almıştı. Bu tokat ruhumdan bir kurşun gibi geçti. İzini hep taşıyacağım bir kurşun.

"İçim acıyor aptal deniz!"

"Bazı yaralar ruhsaldır aptal deniz kızı..."

GECEYE TUTSAK DENİZ KIZIWhere stories live. Discover now