Rooftop Rendezvous (Complete)

Chapter Twelve

ALMIRA

Sometime, I would ask myself.

Am I suppose to have friends? Am I suppose to be attached to anyone? Am I suppose to care for them? And am I to suppose to be this way?

But, those question I have, didn't get a single answer. Cause no one knows what you are suppose to do. No one can say what you are suppose feel and say. And no one can say how are yoi suppose to live your life.

You can live alone. Or with everyone. You can be happy or lonely. And you can choose who you want to be. What you want to be. And who you want to be with.

And I? I choose to be this way. I choose to live like this.

And I choose to leave him.

Pagpasok ko ng classroom ay siya ang una kung nakita na nakatayo sa tabi ng bintana. Iilan palang ang tao sa loob at halos lahat sila ay nasa isang tabi lamang malayo sa kanya. Siya lang mag-isa ang nasa side na iyon ng classroom which is kung saan kami nakaupo.

Nakadungaw lang siya sa labas at malayo ang tingin. Kumpara sa ibang mga araw na laging kunot ang noo niya, ngayon ay may mapungay siyang mata at bahagyang nakabuka ang bibig.

His hair was moving along the wind and his glasses was loosely hanging on his nose bridge. He was holding his phone on his right hand and earphone plugged on his ears. His left hand was place atop the window sill and fingers gently tapping the wood.

Is he playing with an imaginary piano?
"Mira!" napaigtad ako dahil sa sigaw na iyon lalo na ng may biglang umakbay sa akin. "Why are you spacing out early in the morning?"

"Nothing." Tipid na sagot ko at tinanggal ang kanyang braso. Inayos ko ang sarili ko saka siya iniwan roon.
Seriously, that guy doesn't know anything about personal space.

Agad akong naupo sa upuan ko at iniwasan kong mapatingin sa kanya kung saan damang-damang ko ang pagtitig niya. Di ko nalang iyon pinansin at naghalumbaba nalang ako at tumitig sa white board na wala namang sulat.

I don't know. I found it kinda interesting for the time being.

First subject was hell boring. Di naman kasi nag-discuss si Sir sa buong oras eh. Pinalabas lang niya ang textbook namin at pinagbasa kami sa dapat na lesson namin. Study hour daw sabi niya dahil malapot na ang fourth quarter exam.

Dalawang buwan nalang at matatapos na ang higj school ko. Dalawang buwan nalang..

And that only means..

"Almira! Sasabay ka bang kumain sa amin?" Pag-aaya ni Gerald na nasa may pintuan na. "Ay teka, may baon ka ba? Dahil kung meron,  it only means--"

"Wala." Putol ko sabay tayo at lakad palapit sa kanya. "Late nagising si Ate kaya wala akong baon."

"Eh! So, walang kasabay si Ke--" kinurot ko ang pisngi niya at sinamaan siya ng tingin.

"Tara na."

Sa totoo lang si Kuya talaga ang naka-tokang maghanda ng pagkain para za baon ko ngayong araw. Pero ako na mismo ang nagsabi na di na ako magbabaon. Nagtanong oa nga ito kung bakit pero nginigian ko na lang iyo.