Chapter Twenty-two

352 42 5
                                    

KENNETH

The room was white, quiet and kind of scary. The beat coming from the machine every second is deafening. The numerous wires attached to her skin and her body lying still on the white bed.

There lies the girl I've been wanting to see for the last few days. The girl who played pranks. The girl who laugh like the world does not burden her any problems.

And the girl, who's smile annoys me, yet I badly wanted to see.

Almira..

Napalapit ako sa tabi ngbkanyang kama at maingat na naupo sa silya sa tabi nito. Tinitigan ko ang tulog niyang katauhan, ang maputla niyang mukha at ang oxygen na nakakabit sa kanya na tumatakip sa kanyang mga labi na nagtataglay ng ngiting gustong-gusto ko ng makita.

Napakabagal ng paghinga niya na tila ba sumasabay sa bawat beat ng heart monitor sa tabi. Nangangayayat na din siya dahil siguro sa ilang araw ng nakaratay.

"Ng gabi ng event, pagkauwi niya mismo sa bahay nila ay nawalan ito ng malay. Sabi ng doctor mas malala na ang kondisyon niya, kailangan na niyang mag-undergo ng kidney transplant. Pero hanggang ngayon, wala pa silang makuhang compatible donor. 50-50 lang din ang chances na makasurvive siya. And she only has two days left. "

"..." You're really annoying.

Ba't kailangan mong gawin to? Ba't di mo sinabi? Ba't di mo sinabi na may ganito kang pinagdadaanan? Edi sana.. Edi sana di na ako..

I could have given you everything..

I could've made everything..for you..for us..

We could've gotten more..

I was so indenial about everything. About you. About myself. I was afraid of seeing everything and accepting everything. I was afraid of saying anything. Afraid that I might hurt her if she knew. And was too afraid of telling her, because I will be leaving her.

But then..

"Thanks for everything, Kenneth."

Inabot ko ang gilid ng mukha niya at hinawi ang hibla ng buhok na nagkalat. Maingat ko ding hinimas ang kanyang buhok ko at bahagya lang na pinisil ang itaas ng kanyang pisngi.

Where did your fluffy chubby cheeks go?

Bahagya akong lumayo ng may mapansin akong papel na nakaipit sa ilalim ng kanyang unan. Kinuha ko ito at binuklat ng mabasa ang pangalan kong nakasulat sa likuran. Humugot ako ng malalim na hininga bago basahin ang nakasulat sa pinakaitaas ng papel.

Walking Grenade

Sinipat ko muna siya na wala pa ding malay bago abutin ang kamay niya at mahigpit itong hinawakan. The same cold hands I felt when she loses consciousness days ago.

"If you're reading this, I'm probably fighting a life I'm not sure to survive. Or worst, maybe I'm already dead."

"Still, I wanted to say sorry. For keeping this from you. And sorry for using you, for my own satisfaction. I really wanted to spend my remaining time, alone. Away from everyone. I don't want to get attached to any of you, because I don't want to feel any regret of leaving any of you. I don't want to hurt anyone."

Rooftop Rendezvous (Complete)Où les histoires vivent. Découvrez maintenant