Kala-Azar (shqip)

Epilog

Amsterdam, 2017

Qe nje dite e ngrohte Prilli. Teksa ecte drejt apartamentit te saj ndaloi te blinte nje tufe tulipanesh te bardhe. Lulet delikate, te preferuarat e saj, i kujtonin se jeta qe po aq e brishte sa edhe petalet e tyre. 

Me lulet nderduar u pekul te merrte edhe letrat e ardhura ne poste per te. Doemos nje sere faturash e reklamash qe kompanite i shperndanin ngado - nje shperdorim resursesh e letre, nese do kerkonin mendimin e saj. Shpresonte qe te pakten te qene familjare me konceptin e riciklimit. Asnje pyll s'duhej te pritej per hir te ndonje produkti qe askush s'deshte ta blinte. 

I la letrat e celesat ne raftin bri deres teksa nxitonte te fuste lulet ne nje vazo te kristalte qe e ema ia kish blere per apartamentin e saj. 

Kish themeluar nje organizate te vogel per te mbeshtetur femijet ne nevoje, te semure me semundje te patrajtueshme. E ajo qe kish nisur si nje deshire per te bere mire qe kthyer ne nje pune te mirefillte. Me financime bamirese nga shteti e plot korporata e organizata nderkombetare, Bea kish pare endrren e saj te merrte forme. Tani vetem prej saj plot femije gezonin nje te neserme. 

Morri letrat pasi nderroi pantallonat serioze e kemishen e mendafshte per pizhamat e rehatshme. 

Kembekryq mbi divan nisi te hapte zarfat e shumte - reklama, reklama, fatura per tu paguar e me shume reklama. E diku afer fundit, nje zarf i vogel mbi te cilin qe shkruar imtesisht emri e adresa e saj. 

Kurrkush s'i shkruante, e fundja letrat tashme konsideroheshin demodo. E la menjeane ndonese kurioze. Vrau mendjen se kush mund ti kish derguar nje leter por s'kish asnje. 

E ema mund te bente dicka te tille,  por serisht shkrimin e saj e njihte e s'qe ky. 

Kur s'mundej me, e grisi zarfin per te gjetur brenda tij dy bileta per ne Colombo, Sri Lanka. 

Dhe buzeqeshi, sepse e dinte qe vetem Jerry mund te bente dicka te tille. 

Pas njeres prej tyre qe shkruar thjeshte, me te njejtin shkrim 'Do vish?

Mbylli syte, e kujtoi. Kujtoi tenden e tyre ne Afrike e udhetimet imagjinare per ti shpetuar realitetit qe asnjeri s'e pelqente. Kujtoi puthjet, kujtoi buzeqeshjet. Gjithcka. 

Qene ndare ne Hollande, sepse Jerry kish bere sic kish thene - qe kthyer ne Hollande me Bean, per pak dite. E te dy kishin ngrene kekun famekeq e paten qeshur, perpara se te benin dashuri ne dhomen e nje hosteli qe ndanin te dy. 

Tre dite me pas e kish percjelle ne aeroport, sepse te dy gjithnje e kishin ditur, asgje s'mund te thante oqeanin mes tyre. E serisht, packa distances, gjithnje do ishin bashke. Si miq. 

E ne fillim kish qene ashtu, shkruanin cdo dite me njeri tjetrin e-maile te gjata ku pershkruanin gjithcka. Per te dy rikthimi ne normalitet kish qene i veshtire; te dy enderronin rreth Afrikes e shpesh ndiheshin sikur ende gjendeshin aty. 

E dinte qe Jerry qe diplomuar pas gjashte muajsh. Pas disa punesh qe s'qene per te, kish nisur te punonte per nje kompani bio-inxhinierike. Kerkimi per pajisje efikase te diagnostikimit te hershem te semundjeve qe fusha e tij. 

Njekohesisht Bea kish inaguruar organizaten e saj. E me pas, emailet e cdo mbremjeje qene kthyer ne te perjavshem per tu rralluar edhe me me kohen. 

Kish muaj qe prej Jerryt s'kish degjuar asgje, e teper krenare per ti shkruar, pat qene e sigurte qe mikun e saj e kish humbur. E s'qe merzitur, sepse kjo ndoshta do te thoshte qe te dy qene gati te hidhnin Afriken pas kraheve per te care perpara ne jete. 

Bileta, pa, qe per pas nje jave. 

Nje marrezi, mendoi dhe zarfin e grisur bashke me biletat e la menjeane. S'kish shanse te vente, i mbushi mendjen vetes e serisht pas nje jave ecte korridoreve te aeroportit nderkombetar Schipol duke terhequr valixhen e saj te dores.