ညေနခင္းအခ်ိန္အခါသည္ ေလအေဝွ႕တြင္ပါလာသည့္ ေနမင္း၏ရနံ႔ျဖင့္အဆုံးသတ္၏။ ပုစြန္ဆီေရာင္ဟု တင္စားၾကသည့္ ေနဝင္အိပ္တန္းတက္ခ်ိန္သည္ အမွန္ပင္ လွပေနသည္ကေတာ့ ျငင္းဖြယ္ရာမရွိပါေလ။
ညေနေစာင္းအခ်ိန္ျဖစ္သည္မို႔ ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ လူသံ၊ ကားသံတို႔ျဖင့္ဆူညံလၽွက္ရွိေနသည္။ အလုပ္ဆင္းသူတို႔၏ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ကေလးက တစ္ေန႔တာ စကားမျပတ္သညိ့ႏွယ္ ဆူဆူညံညံျဖင့္။
အထပ္ျမင့္ျဖစ္သည္မို႔ ခပ္ယဲ့ယဲ့ေနေရာင္ကေလးက ကြန္ဒိုတိုက္ခန္းကေလး၏ ဝရံတာသို႔ အလင္းေရာင္ မွုန္ပ်ပ်ေပးေနသည္။ ဝရံတာတြင္ေတာ့ ေတြေတြေငးေငးထိုင္ေနေသာ ေကာင္ေလးတစ္ဦးရွိေနသည္။ လက္ထဲတြင္ ကိုင္ထားေသာ ေဆးလိပ္ကေလးက မီးတရဲရဲျဖင့္။ တိုက္ခန္းေလးအတြင္းမွာေတာ့ ပကတိ ၿငိမ္သက္ တိတ္ဆိတ္လၽွက္လို႔။
"ျပည့္ၿဖိဳးလား"
"သက္သာလား"
မေရွးမေႏွာင္းေပၚလာသည့္ေမးခြန္းကို အလိုက္သင့္ ေခါင္းညိတ္ျပရင္း ဟိုဟိုသည္သည္ၾကည့္မိသည္။
စံလင္း ေခါင္းထဲေနာက္က်ိက်ိျဖင့္နိုးလာခဲ့သည္မွာ မၾကာေသးေပ။ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလုံး နာက်င္ကိုက္ခဲေနသလို ေျခက်င္းဝတ္ဆီမွလည္း ေျခလွမ္း လွမ္းလိုက္တိုင္း ဆစ္ခနဲ၊ ဆစ္ခနဲခံစားေနရသည္။
" မင္း မနက္က အဖ်ားေတြတက္ေနတာ"
မီးဖိုခန္းအတြင္းမွ အသံထြက္ေပၚလာသည္မို႔ စံလင္း အံ့ဩသြားရသည္။ ပုံမွန္ဆိုလၽွင္ ဧည့္သည္မရွိသည့္အိမ္ေလးျဖစ္သည္မို႔ သူအံ့ဩေနသည္မွာလည္း မဆန္းလွေပ။
"ဇံထူး မင္းက ဒီကို ဘယ္လို"
"မင္းကို အိမ္ျပန္ေခၚလာရတာ ငါေလ။ မမွတ္မိဘူးလား"
စံလင္း ေသခ်ာေစရန္ျပန္လည္စဥ္းစားေနရ၏။ တျဖည္းျဖည္း စဥ္းစားမိေတာ့ မနက္အေစာပိုင္းက ကိစၥရပ္ ၊ အျဖစ္အပ်က္တို႔က ေခါင္းထဲသို႔ အစီအရီ တိုးဝင္လာၾကသည္မွာ ႐ုပ္ရွင္ျပဇာတ္တစ္ခုလို။
ေလွကားမွ ေျခေခ်ာ္က်ျခင္း၊ ယုယသြယ္ဆီမွ ပါးရိုက္ခံရျခင္း၊ နားေနခန္းတြင္ ဇံထူး ေဆးလိမ္းေပးေနျခင္း ၿပီးေနာက္ ျပည့္ၿဖိဳးဟန္ ေခ်ာ္လဲသည္ဟု သိရွိခဲ့ရျခင္း။
YOU ARE READING
ချည်တိုင် [ Philophobia ]
Teen FictionNeither love nor be loved........ Art : @CitaminArt❣️