ချည်တိုင် [ Philophobia ]

(၂၀)

မနက်ဝေလီဝေလင်း အချိန်ဖြစ်​၏။

အပြင်ဘက် ဝန်းကျင်သည်အလင်းရောင်မရှိသေးသည့်တိုင် လမ်းမထက်တွင်တော့ လှုပ်ရှားနေသည့် ပုံရိပ်အချို့က ဟိုမှသည်မှဖြင့်။

စံလင်းတို့ တိုက်ခန်းလေးအတွင်း မီးရောင်မှိန်မှိန်ကလေးထွန်းထားသည်။ ယခုအရွယ်တိုင် မွေးရပ်ဇာတိ ရန်ကုန်မြို့မှအပ မည်သည့်နေရာကိုမှ မရောက်ဖူးသည့် စံလင်းအဖို့ ဤကဲ့သို့ နေ့ချင်းပြန်ခရီိးလေးကပင် စိတ်လှုပ်ရှားဖွယ်အလွန်ကောင်းနေ​သည်။ ထို့ကြောင့်လည်း အချိန်မတန်ခင်ပင် စောလျင်စွာ နိုးနေခဲ့သည်မို့ စတင်ပြင်ဆင်နေမိခြင်းပင်။

" ဖုန်း၊ ပါဝါဘဏ်၊ နားကြပ်၊ ပိုက်ဆံအိတ်၊ အပေါ်ထပ်အင်္ကျီ၊ ရေဗူး၊ ကော်ဖီ၊ ပီကေ"

လိုအပ်မည့်ပစ္စည်းများကို နှုတ်မှ တတွတ်တွတ်ရွတ်ရင်း အစီအရီသေချာထည့်နေမိသည်။ သွားလေရာမပါမဖြစ်ကျောပိုးအိတ်အတွင်း ပစ္စည်းများရောက်ပြီဆိုသည်နှင့် ရေမိုးချိုး ပြင်ဆင်ရန် အခန်းအပြင်ထွက်ခဲ့တော့​သည်။

" ပြည့်ဖြိုးဟန်....ဟေ့ကောင် ငါးနာရ်ီထိုးနေပြီ။ မထသေးဘူးလား။ ပြည့်ဖြိုး"

တံခါးကို ခပ်ကျယ်ကျယ်ခေါက်ရင်း ပြည့်ဖြိုးဟန်ကို နှိုးနေမိသည်။ အတန်းခေါင်းဆောင်ဖြစ်သည့် သူက တခြားလူများထက်နောက်ကျနေလျှင်တော့ အဆင်မပြေသည်ကို စံလင်းသဘောပေါက်သည်လေ။

"ဘာလဲ"

တံခါးဖွင့်လျှင်ဖွင့်ခြင်းပင် မြင်လိုက်ရသည့် ပြည့်ဖြိုးဟန်က ထင်မှတ်မထားမိစွာ ပြင်ဆင်ပြီး၍ သွားရန်အဆင်သင့်ဖြစ်နေပြီ။

" ပြီးတောင်နေပြီလား"

ပုံမှန်ထားနေကျ ဆံပင်နှင့်ကွဲလွဲစွာ ဘေးခွဲ၍ သေချာလေးပုံချထားသည်။ အဖြူစွတ်စွတ် တီရှပ်ကလေးအပေါ် မိုးရာသီဖက်ရှင်လေလားမပြောတတ်သည့် ဟူဒီ အနီရောင်လေးက ပြည့်ဖြိုး​၏ အသားအရောင် ခပ်ဖြုဖြူကို ပိုမိုဖြူစေပြန်သည်။ ဂျင်းဘောင်းဘီအကျပ်ကို ရှုးဖိနပ်ဖြင့် ဝတ်ထားသည်ကတော့ ခပ်ပြည့်ပြည့်ခန္ဓာကိုယ်နှင့် လိုက်ဖက်နေ၏။