တနလၤာေန႔။
ပိတ္ရက္ႏွစ္ရက္လြန္ေျမာက္ၿပီး ပုံမွန္လည္ပတ္ရာ ယႏၲရားႀကီးက ျပန္လည္စတင္လာသည္။ ဝသန္မိုးတို႔က မေက်မခ်မ္းအညိဳးေနသည့္ႏွယ္ ပတ္ဝန္းက်င္ဟာ ဝုန္းဒိုင္းၾကဲလို႔။ သည္းႀကီးမည္းႀကီးရြာသြန္းေနသည့္ မိုးစက္တို႔အၾကား နိစၥဒူဝကိစၥတို႔အတြက္ မေမာနိုင္ မပမ္းနိုင္ လုပ္ရွားသြားလာေနရေသာ လူသားတို႔။
တခ်ိဳ႕ကေတာ့မိုးေရထဲ ေျပးလႊားကာ၊ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး။ ကားေစာင့္ေနသည့္လူတို႔ႏွင့္မကာမိစြာ မွတ္တိုင္ကေလးက ေသးငယ္ က်ဥ္းေျမာင္းသည္မို႔ ငယ္ရြယ္သူတခ်ိဳ႕က မွတ္တိုင္အျပင္ဘက္တြင္ ထီးေလးေတြကိုယ္စီ မိုးကာကိုယ္စီျဖင့္ လူသားပီသစြာေစာင့္စားေနၾက၏။
စံလင္းအေနျဖင့္ယမန္ေန႔မ်ားကဲ့သို႔ စီးေတာ္ဘီးကေလးႏွင့္သြားရန္ စက္ဘီးေလးက ထိုေနရာတြင္က်န္ေနခဲ့သည္မို႔ သြားယူရန္အခ်ိန္အခါကလည္း မသင့္ပနၤငည္မို႔ မိုးေရထဲ သူလိုငါလိုကားေစာင့္ေနရျခင္း။
တစ္ေနကုန္ေနရမည့္အကၤ်ီေလး မိုးစိုမည္စိုးကာ ေတြးေတြးစစျဖင့္ အေပၚမွ ထပ္ဝတ္လာသည့္ ရွပ္အကၤ်ီကေလးပါေန၍ပင္ ေတာ္ေသးသည္ဟုေျပာရမည္။ ထီးကေလးက ေလဒဏ္ေၾကာင့္ ယိမ္းထိုးေနေတာ့ မိုးေရစက္တို႔က ခႏၶာကိုယ္ေပၚရႊဲစိုလို႔။ ပုဆိုးကေတာ့ ေဆး႐ုံေရာက္လၽွင္လဲရေတာ့မည္။
"စံလင္း "
မွတ္တိုင္ေရွ႕ ထိုးရပ္လာသည့္ ကားကေလး၏ ပိုင္ရွင္က လင္းသန႔္ဦးျဖစ္မွန္း သူခ်က္ခ်င္းမွတ္မိပါသည္။
" တက္"
"ငါ ေက်ာင္းသြားမွာမဟုတ္ဘူး လင္းသန႔္"
မိုးသံကို လႊမ္းေစရန္ ေအာ္ေျပာမိသည့္ သူ႔အျဖစ္ကို ေဘးနားက လူတခ်ိဳ႕က ကြက္ၾကည့္ ကြက္ၾကည့္ျဖင့္။
" လိုက္ပို႔ေပးမယ္ တက္"
ထပ္မံျငင္းဆိုရန္ျပင္မိေသာ္လည္း အေနာက္မွ ဘက္စ္ကားေရာက္လာသည္ကိုျမင္၍ လင္းသန႔္ကားေပၚသို႔အလ်င္အျမန္တက္လိုက္ရေတာ့သည္။ မွတ္တိုင္တည့္တည့္တြင္ရပ္ထားသည္မို႔ စံလင္းမွ မလိုက္လၽွင္ ဘက္စ္ကားေစာင့္ေနသူတစ္သိုက္၏ ေမတၱာပို႔တာခံရေတာ့မည္မလား။
YOU ARE READING
ချည်တိုင် [ Philophobia ]
Teen FictionNeither love nor be loved........ Art : @CitaminArt❣️