ချည်တိုင် [ Philophobia ]

(၂၇) Zawgyi

ေက်ာင္းတက္ရက္တို႔က ပုံမွန္အတိုင္း လည္ပတ္ေနသည္​။ သူတို႔အတန္းအတြင္း ေျပာင္းလဲမွုတစ္စံတရာမရွိသည့္တိုင္ တစ္စုံတစ္ဦးကေတာ့ ေပ်ာက္ခ်က္သားေကာင္းေနသည္မွာ တစ္ပတ္ပင္ေက်ာ္ေတာ့မည္။

လင္းသန႔္ဦး။ ယမန္ေန႔ကတည္းက ေက်ာင္းတြင္ မေတြ႕ရသည့္သူက အဆက္အသြယ္လည္း မရ။

"စုန္း ကန္တင္း သြားမယ္"

ေက်ာင္းဝင္းအတြင္း ဟီုဟိုသည္သည္မွ ဆူညံသံမ်ား။

"ငထူးကိုေခၚလိုက္ဦးမယ္"

သည္ရက္မ်ားအတြင္း သူတီု႔သုံးဦး အတူတကြ အခ်ိန္ျဖဳန္းျဖစ္ၾကသည္။ စံလင္း​၏ ရည္ရြယ္ခ်က္ တစ္ျဖစ္လဲ ထိုသူႏွစ္ဦး ျပန္လည္အဆင္ေျပပါေစဟူေသာ ဆႏၵကေလးက အလွမ္းေဝးေသးသည့္တိုင္ ေမၽွာ္လင့္ခ်က္ေရးေရးကေလးေတာ့ ေပၚေနၿပီမလား။

"ငထူး"

ခပ္သုတ္သုတ္ေလၽွာက္လာရင္း ခုံဆြဲကာ စံလင္းနံေဘးတြင္ ဝင္ထိုင္ရွာသည္။

"စုန္း ေနရာလဲမယ္"

ျပည့္ၿဖိဳးဟန္​၏ တုံးတိေျပာခ်လာမွုအဆုံး ေၾကာင္သြားရသူက သူတို႔ႏွစ္ဦး။

"စံလင္း ငါေျပာဦးမယ္"

႐ုတ္ခ်ည္းဆိုသလို ပခုံးကို သိုင္းဖက္ကာ စကားေကာင္းေနသည့္ ဇံထူးကို သူမျငင္းဆန္နိုင္။ ျပည့္ၿဖိဳးကို အကဲခတ္မိေတာ့ မေက်မခ်မ္း ဟန္ျဖစ္ေနသည္က ထမင္းေၾကာ္ပန္းကန္ကေလးႏွင့္။

"စံလင္း ဟိုေကာင့္ကို ေျပာၿပီိးၿပီလား"

လင္းသန႔္ကို ခြင့္လႊတ္မည့္အေၾကာင္း သူယခုတိုင္ ျပည့္ၿဖိဳးကို မေျပာျဖစ္ေသးပါ။

"ဘာလဲ။ ဘာအေၾကာင္းလဲ"

"ဒီိလိုကြာ"

ဇံထူး​၏ ေျပာစကားမ်ားကို အာ႐ုံစူးစိုက္စြာနားေထာင္ေနသည္ကို ျမင္ရေတာ့လည္း သူ စိတ္ခ်မ္းသာရသည္။ အေျခအေနေတြ တည္ၿငိမ္သြားသည့္တစ္ေန႔ေတာ့ သူတို႔ေလးဦး ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေနခ်င္ေသးပါရဲ့။

"စုန္း မင္း ဆႏၵကေရာ"

"ငါေျပာတာ စံလင္းဆႏၵေတြခ်ည္းပဲ"