ချည်တိုင် [ Philophobia ]

(၃၈) Zawgyi

"စံလင္း အဆင္ေျပရဲ့လား"

ေန႔စဥ္လည္ပတ္ေနက်စက္ယႏၲရားတစ္ခုက ျပန္လည္စတင္ေနၿပီ။ အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္းဖို႔အတြက္ ဤအလုပ္ကေလးကသာ သူႏွင့္အသင့္ေတာ္ဆုံး။ ဝါသနာႏွင့္ အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္း အလုပ္က တစ္ထပ္တည္းက်ေနသည္မို႔ စံလင္း အမွန္ပင္ ဤအလုပ္ကေလးကို ျမတ္နိုး​ပါသည္ေလ။

"Inbound team က data ေတြခုထိမရေသးဘူးမခ်ိဳ။ သူတို႔မေပးေသးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဘာမွလုပ္လို႔မရဘူးျဖစ္ေနတာ"

သူ႔စကားေၾကာင့္မခ်ိဳက မ်က္ေမွာင္ကုတ္​၏။ အလုပ္မၿပီး၍ ဆင္ေျခေပးသည္ဟုထင္ေနမည္မွာလည္း အထက္လူႀကီိးတိုင္း​၏ ထုံးစံပင္မို႔ စံလင္း မရွင္းျပလိုေတာ့ေပ။

"လူႀကီးမင္းေခၚဆိုေသာ တယ္လီဖုန္းမွာ"

ေန႔လယ္ခင္းမွစကာ ေခၚဆိုေနသည့္ဖုန္းေလးက ဖုန္းေအာ္ပေရတာမွအသံေၾကာင့္ စိတ္ထဲထင့္ခနဲျဖစ္သြားရသည္။

"ဘာျဖစ္ေနတာလဲကြာ"

ခရီးမွျပန္ေရာက္လာၿပီးသည့္အခ်ိန္မွ စကာ ျပည့္ၿဖိဳးဆီမွ အဆက္အသြယ္မရသည္မွာ တစ္ပတ္တင္းတင္းပင္ျပည့္ခဲ့ၿပီျဖစ္​သည္။

ေနထိုင္ေနက် တိုက္ခန္းေလးသည္လည္း မီးေရာင္မရွိ၊ ဆက္သြယ္ရန္ဖုန္းနံပါတ္ကေလးပင္ စက္ပိတ္ထားသည္မို႔ စံလင္းလုပ္စရာတစ္ခုသာရွိေတာ့သည္။ သည္ကေန႔အိမ္ျပန္လၽွင္ ဦးေလးအိမ္သို႔ အေၾကာင္းျပကာ သြားရန္ပဲရွိေတာ့သည္မလား။

"စံလင္း စံလင္း"

"ဗ်ာ။ ဟုတ္ကဲ့ အစ္မ"

"Mail ေတြဝင္တယ္။ စစ္လိုက္ဦး"

"ဟုတ္ကဲ့"

အလုပ္ခ်ိန္အတြင္း ဖုန္းသုံးေနသည္ဟု ထင္သြားပုံရသည္။ ဤ႐ုံးတြင္ သူသာ အငယ္ဆုံး၊ လုပ္သက္အႏုဆုံးျဖစ္သည္။ ပညာအရည္အခ်င္းအရ ေနရာတစ္ခုျဖင့္ဝင္လာရေသာ္လည္း မိမိႏွင့္တန္းတူသာ လစာရေနဆဲျဖစ္သည့္ ေအာက္ေျခမွစသည့္ လုပ္သက္ရင့္ စီန္ီယာမ်ားကေတာ့ သူ႔ကို သိပ္မၾကည္ခ်င္လွ။

"စံလင္းေရ ေခၚတယ္"

လုပ္လက္စပစ္ခ်ကာ Inbound team မန္ေနဂ်ာအစ္မ ရွိရာသို႔ သူအေျပးေလးသြားရျပန္​သည္။