ချည်တိုင် [ Philophobia ]

(၁၉)

ပုံမှန်လည်ပတ်နေကျ စက်ယန္တရားက တစ်ကြော့ပြန်ရောက်လာသည်နှင့်အတူ ယာဉ်ကြောပိတ်ဆို့မှုကလည်း မပြောင်းမလဲ ပိတ်မြဲပိတ်နေဆဲ။ မီးပွိုင့်တွင်စီနေကြသည့် ကားတန်းကြီးကို မထီမဲ့မြင်ပြုရင်း စက်ဘီးကလေး ခပ်သော့သော့ နင်းဖြတ်လာခဲ့​သည်။

ကားမစီးနိုင်သည့် အခြေအနေကို ဤကဲ့သို့ အချိန်မျိုးတွင် စံလင်း အလွန်သဘောကျ​၏။ လူကြီးသူမများပြောသည့် ကိုယ့်အားကိုယ်ကိုးစနစ်က ဤတစ်ချိန်တွင် အသုံးဝင်ဆုံး။ လူဆိုသည့် သတ္တဝါဆိုသည်မှာလည်း ကြံဖန်ဂုဏ်ယူရသည့်နေရာကျ ဉာဏ်ပညာ စူးရောက်ကြသည်မလား။

ရန်ကုန်မြို့​၏ စံချိန်တင် လှည်းတန်းမီးပွိုင့်ကို မဖြတ်လို၍ ပြည်လမ်းမကြီးမှတဆင့် စိုက်ပျိုးရေးမှတ်တိုင် B.Ed အတွင်းသို့ စက်ဘီးကလေးချိုးဝင်လိုက်သည်။ မနက်ခင်းအချိန်ဖြစ်သည်မို့ TTC ကျောင်းကားများဖြင့် ပြည့်နှက်နေသော လမ်းကျဉ်းကလေး။ ပညာရေးတက္ကသိုလ်မှ ဆရာ၊ဆရာမ အလောင်းအလျာများနည်းတူ TTC ကျောင်းကြီး​၏ ရင်နှစ်သည်းချာကျောင်းသူ၊ ကျောင်းသားများဖြင့် လမ်းကလေးက အဖြူအစိမ်းဝတ်အပြည့်ဖြင့်စည်းကားနေ​၏။

ကလင် ကလင်

မိုးတွင်းဖြစ်သည်မို့ ရေကွက်ကလေးများမှ ဘေးလူများကိုစင်မသွားစေရန် စံလင်း သတိထားပြီးနင်းနေရ​သည်။

" တီချယ်ကြီးရဲ့သားလေ"

ကွေ့လုဆဲဆဲ ဖြတ်ခနဲကြားလိုက်ရသည့် အသံကြောင့် အတွေးတို့က ကျောင်းတော်ကြီးဆီ ပြန်လည်ရောက်ရှိသွားပြန်​၏။ မသိမသာ အာရုံစိုက်မိခဲ့သော်လည်း ထိုတဒင်္ဂဆီမှ ပြည့်ဖြိုးဟန်​၏ ပုံရိပ်ကို သူယခုထိ ထင်ထင်ရှားရှား သတိရမှတ်မိနေဆဲပါ။

"တီ"

"ကောင်လေး ဘယ်လိုနင်းနေတာလဲ"

"ဆောရီး ဆောရီး ဦးလေး"

အင်းယားလမ်းဆီအထွက် လမ်းမကြီးဆီမတည့်လာနေသည့်ကားကို သတိမမူမိ၍ သူကပင် တောင်းပန်လိုက်ရပြန်သည်။ သီသီကလေးလွဲသွား၍ တော်သေးသည် ပြောရမည်။ သူဆိုတာကလည်း ထိုလူသားအကြောင်းများ တွေးမိလျှင် တမေ့တမော။