Siyahın Vedası | Küller

Bölüm 77 - Yeni

2 Yıl 3 Ay ve 14 Gün Sonra

Depersonalizasyon.

Hayat sizden elinizdeki her şeyi alıp geriye sadece boş bedeninizi bıraktığında, o boş bedene bile sahip çıkamıyorken hissettiğim en keskin duygu hiçlikti. Kendime uzaktan bakıyordum. Kaçıyorum. Sebebi belli olmasına rağmen, hiçbir duyguyu hissedemiyordum. Boşluğun içinde sürüklenirken kendimi bir devlet hastanesinin psikolog sandalyesinde bulmuştum. Mürekkep resimlerinin ardından hastanenin bahçesinde neredeyse iki yüz tane soru çözmüş ve ertesi gün tekrar kapısını çalmıştım. Hastalığıma teşhisi koymakta zorlandığını yüzünden okuyabiliyordum ancak dudaklarından çıkarken kendinden son derece emindi. Depersonalizasyon.

Kısaca insanlar "Kendine yabancılaşma" diyordu ama sanki bütün psikolojik problemlerin aynı anda, aynı kuvvette bedene yüklenmesi gibi bir şeydi bu. Hem her şeyi hissedebilmek hem de tüm duygulardan yozlaşmak gibiydi. Ne zaman başladığına dair bir şeyler söyleyemeseler de tedavi etmeye kararlıydı.

İki yıldır bitmeyen bir tedavinin içinde olsam da her hafta birin pirinç tanesi kadar bile ilerleme kaydedebiliyor olmak bana umut veriyordu. Hele ki geçmişimde Ara ve Black gibi iki kara deliği bıraktıktan sonra bugün tek başıma yeniden küllerimden doğuyor olmak bana umut veriyordu.

O gün, Black beni bıraktıktan sonra şehir merkezine kadar koşmuştum. Bulduğum ilk polis merkezine teslim olup bir Türkiye kaçağı olduğumu ve ölüm tehlikesi altında olduğumu söylemiştim. Birkaç süslü yalanın ardından öğrene doğru sınır kapısından polislere teslim edilmiştim. Türk polislerine Barselona'da olanları anlattıktan sonra kısa sürede bağlantılarım ortaya çıkmıştı. Black'e karşı yürütülen kamu davasında tanık pozisyonunda olduğum için birebir ifademin alınması süreci neredeyse iki ayımı almıştı benden. İki ay boyunca özel korumalarla birlikte bir apartman dairesinde tutulmuştum. Bu süre boyunca etrafımdaki herkes sıkı gözetim altındaydı ve sadece tuvalete tek başıma gidebilecek kadar sıkı koruma altındaydım. 

İki ayın ardından tanık koruma programı dahilinde mahkeme bana yeni bir isim vermişti. Yirmi altı yaşımda hayat bana yeniden, üçüncü bir isim bahşediyordu: Tulü Afife. Bu bana davamı yürüten savcının uygun gördüğü bir isimdi. Her ne kadar beni yansıtmadığını düşünüyor olsam da itiraz edemiyordum. Diplomam, kariyerime dair oluşturduğum birçok şey hukuki işlemler sonunda bana ulaşmıştı, Florida'daki bankada duran param bile bana ulaşmıştı. Buradan giderken Aral'dan aldığım para, döndüğümde kur farkından neredeyse hiç harcanmamış gibi aşağı yukarı aynı miktarda bana geri dönmüştü.

Beni yeni bir hayatın ortasına, elime şeker tutuşturur gibi yeni bir iş vererek Tekirdağ'da bıraktıklarında heyecan duygusundan yoksundum. Yaptığım ilk şey benim için ayarladıkları apartman dairesinden kurtulup, küçük, eski bir ev almak olmuştu. Evin fazlasıyla bakıma ihtiyacı olmasına rağmen arka bahçesi denize bakıyordu. Yıkık dökük bir eve göre oldukça pahalıya almış olsam da benim için sorun yoktu. 

Kütüphanede  benim için ayarlanmış işe sabah dokuz akşam beş standardını bozmadan gidip geliyor, kalan vaktimi evin onarımına harcıyordum. Tüm yazımı bu şekilde harcadıktan sonra artık kütüphanedeki işim de beni tatmin etmemeye başlamıştı. İstifa ettim. Beni güç bela bir ay idare edecek miktarda parayı bir haftada alkole yatırıp sadece içtim.

Bir sabah kusmuğumda boğulmak üzereyken Almancı komşularımdan birisi tarafından fark edilerek apar topar hastaneye getirilmiş, alkol bağımlılığı şüphesiyle psikologa görünmek için sıra beklemiştim ancak durum benim de umduğumdan farklıydı. Bağımlı değildim. Hiç kimseydim.