Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İnsanın hayatında hiç değişmeyen bir şey olur muydu?
Oluyordu işte..
Mesela benim hayatımda hiç değişmeyen bir şey vardı.
Korku...
Nereye kaçsam,ne yöne gitsem,hangi kapıya varsam hep benimle beraberdi.Boynuma bir ilmek gibi yapışmış hayatim boyunca bir gölge misali peşimden hiç ayrılmamıştı.
Tıpkı şimdi de ayrılmadıği gibi...
Perdenin arkasına doğru yürürken korkudan öylesine titriyordum ki,adım atarken düşmekten korkuyordum resmen.Parmak uçlarımdan tutunda,saç diplerime kadar korku,çaresizlik esir almıştı tüm bedenimi.
Ne olurdu Rabbim bir mucize verseydi bana?
Ne olurdu Doktor tutunacak bir dal uzatsaydı ?
Bu sözleri söylemekten dilim şişmişti ama asla vazgeçmemiştim ve vazgeçmeyecektim.
Derin bir nefes aldım.Bana gösterilen yere boylu boyuna uzandığımda her şeyin Allahtan geldiğini bir kez daha hatırlattım kendime.Rabbimin kudreti sonsuz,hikmeti sınırsızdı.
"Karnınızı açar mısınız Feride hanım?"
Yıllar evvel ki duyduğum sözler tekrar kulaklarımda yankılanınca ister istermez gerildim ve gözlerim doldu.Her seferinde olduğu gibi yine hüsran,yine hayal kırıklığı,yine çaresizlik..
Acaba Timur bu işin olmayacağını duyduğunda ne tepki verecekti?
Biliyordum o diğeri gibi beni asla kırmaz,hor görmezdi ama...
Yinede deli gibi korkuyordum işte.Böylesine mükemmel bir adamın baba olamayacağını bilmek canımı yakıyor,beni her seferinde umutsuzluğa itiyordu.
"Pekala Feride hanım hazır mısınız?"
Neye ?
En kötüsüne mi?
Nelere hazır olduğumu,geçmişte neler duyduğumu,ne kadar çok acı çektiğimi Doktor bey bilseydi eminim böylesine klasik,aynı zamanda şaçma bir soru sormazdı.
"Hazırım" dedim fazlaca söze gerek duymayarak.Gerek yoktu çünkü..Her seferinde olumlu sözler söylemesini beklediğim herkes bir şekilde umutlarımı yok edip küllerini savurmuş,geriye bom boş bir beden,bom boş bir ruh bırakmışlardı.
Artık en kötüsünün kötüsüne bile alışmıştım...
Doktor hemşiresine anlamadığım bir takım şeyler söyleyip ve sayılar verirken ben bom boş tavana bakıp ağlamamak için kendimle konuşuyor,bu işlerin bir an evvel bitmesi için dualarımı ardı ardına sıralıyordum.
Tamda bu sırada iki şey fark etmiştim..
Birincisi artık çok yorulmuştum.Bundan sonra pes ediyordum.
