Forgive me sunshine [Completed]

Part 36

"مطمعنى نميخواى باهات بيام؟" كتى درحاليكه دكمه هاى بالاى پيرهن زين رو بازميكرد پرسيد.

زين دست كتى رو گرفت و نگه داشت.

"بسه، ميخواى لخت برم اصلا؟ كتى من دو سالم نيست و نميخوام باهام بياى خودم ميتونم از پسش بر بيام، همينطوريشم به اندازه كافى نقشتو انجام دادى. فقط حس نميكنى خيلى بو عطر ميدم؟"

"نه! تازه كمم هست. ميگم زين...چيزه..."

زين با سردرگمى بهش نگاه كرد و پرسيد "چيه؟!"

كتى بالارو نگاه كرد و گفت "فكر كنم يچى يادمون رفت بخريم."

زين بعد دو ثانيه فهميد كتى منظورش چيه و به سرعت گفت "خفه شو."

كتى خنديد و رو تخت نشست.

"كاره ديگه، فردا ايدز بگيرى چى؟ نگو بهم بهت نگفتم."

"قرار نيست تا اون حد پيش بريم كت خواهش ميكنم بس كن. ديوونم كردى امروز."

كتى دستاشو به نشون تسليم بالا برد و ساكت شد. زين براى آخرين بار تو آيينه به خودش نگاه كرد. به لطف كتى شبيه فاك بويا شده بود. انگشتاش پر انگشتر بود و كتى براش پيرسينگ فيك گذاشته بود. ته ريشاشو نگه داشته بود و دكمه هاى بالاشو باز كرده بود، طوريكه تتوهاى رو سينش معلوم بودن. قطعا امشب اتفاقاى خوبى نميفتاد. ساعت رو نگاه كرد. نيم ساعت مونده بود تا ساعتى كه با آرون هماهنگ كرده بود. وقتى داشت موهاشو مرتب ميكرد گوشيش صدا داد. آرون بود.

"هى، آماده اى؟ :)"

زين لبخند زد و نوشت "آمادم..."

كتى كه داشت بهش نگاه ميكرد پرسيد "چى گفت؟"

"پرسيد آمادم؟ گفتم آره."

كتى زد تو سرش و گفت "احمق، جواب دادى همون لحظه؟ الان فكر ميكنه بيكارى. ميتونستى بگى هنوز آماده نيستم. اه زين، ميشه قبلش بپرسى؟"

"نميفهممت، چرا بايد دروغ بگم؟"

"نميتونم توضيح بدم، خودت بعدا ميفهمى. من ديگه برم اگه نميخواى باهات بيام."

"نه لازم نيست برو." زين گفت بعد به كتى لبخند زد. كتى بلند شد و وسايلش رو جمع كرد، روبروى زين واستاد و گفت "واقعا به به كتى جون، عالى تر ازين نميتونستم درستت كنم." زين خنديد "خب حالا، بسه. از اون موقع از خودت تعريف ميكنى." كتى رفت جلوتر و بغلش كرد. بوى عطر زين واقعا خوب بود. كتى گفت "مواظب خودت باش، بايد برام همشو تعريف كنى خب؟ اگه كاريت كرد باهم ميريم ازش شكايت ميكنيم."
زين خنديد و جواب نداد. كتى از بغلش درومد و از اتاق خارج شد. زين تنها موند و سعى كرد استرس نداشته باشه. اين فقط يه قرار ساده بود!