သုံးဘဝ သုံးကမ္ဘာ : ဆယ်မိုင်မက်မွန်ပန်းပွင့်လေးများ

ပရိုလော့ဂ်

သူမခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံး အားကုန်နေသလိုဖြစ်နေတယ်။

"မင်းသားလေးကို လွယ်ထားရလို့ ဖြစ်မှာပါမယ်မယ်"

နိုင်နိုင်းဆိုတဲ့ ကောင်မလေးက သူမကိုပြောသည်။

"အဲဒါကြောင့် ပင်ပန်းနေတာဖြစ်မှာပါ။ စိတ်မပူပါနဲ့ "

နိုင်နိုင်းက သူမရဲ့ အစေခံ။
ကောင်းကင်ဘုံ ၉ ထပ်က ရှီဝူနန်းတော်မှာ သူမကို ပြုံးပြတဲ့ မယ်မယ်လို့ခေါ်တဲ့ တစ်ယောက်တည်းသောသူ။ ကျန်တဲ့ မသေမျိုးတွေအားလုံးကတော့ ရဲ့ဟွာက သူမကို တရားဝင်လက်ထပ်ယူထားတာ မဟုတ်တဲ့အပြင် သူတို့နဲ့ အမျိုးမတူလို့ စုစုကို အထင်သေးကြသည်။

နိုင်နိုင်းပြတင်းတံခါးကို ဖွင့်လို့ လေပြေလေးက အခန်းထဲဝင်လာချိန်မှာပဲ အပြင်ဘက်ကလျှောက်လာနေတဲ့ ခြေသံကိုပါ တပြိုင်နက်တည်းကြားလိုက်ရသည်။ နိုင်နိုင်းကတော့ ဝမ်းသာမှုအပြည့်နဲ့ "အိမ်ရှေ့မင်းသား မယ်မယ့်ဆီအလည်လာတယ်" လို့ လှမ်းပြောရှာသည်။

သစ်သားရုပ်သေးရုပ်တစ်ရုပ်လို လှုပ်ရှားမှုနဲ့ ချည်ပန်းထိုးထားတဲ့ အိပ်ရာဖုံထဲက ထလိုက်ပြီး ကုတင်နောက်မှီကို သူမ မှီထိုင်လိုက်သည်။
အချိန်ဘယ်လောက်ကြာအောင် အိပ်ပျော်သွားလဲတော့သူမ မသိပေမယ့် ခေါင်းထဲမှာ ဝိုးတိုးဝါးတား ဖြစ်နေတာတော့ အမှန်ပင်။
အခုမှအိပ်ယာက ထလိုက်တာဖြစ်ပေမယ့် လူကအိပ်ချင်နေဆဲ။

သူမကအိပ်ရာဖုံထဲ ခပ်ဝေးဝေးမှာထိုင်နေပြီး ဝတ်စုံအမည်းဝတ်ထားတဲ့ မည်းမှောင်နေတဲ့ ဆံပင်နဲ့ နန်းတက်မင်းသား ရဲ့ဟွာကတော့ အိပ်ယာစွန်းမှာထိုင်နေခဲ့သည်။

အိပ်ရာဖုံကိုကိုင်ပြီး အနောက်ဘက်ကို သူမမှီလိုက်သည်။
တိတ်ဆိတ်နေတယ်။
သူစိတ်ဆိုးနေတာပဲလို့ သူမထင်လိုက်သည်။
သူ့ကိုတွေ့တိုင်း ဘယ်ချိန်ကစကြောက်ခဲ့တာလဲ။ သူမအတွက် ဒီကြောက်စိတ်က အလိုအလျာက် တုံ့ပြန်မှုတစ်ခုဖြစ်လာတော့လုနီးပါးပင်။
"သူ့ကိုစိတ်ဆိုးနေသေးတယ်ဆိုတာ ပေးသိလို့မရဘူး သူ့ကိုအာခံလို့မရဘူး" လို့ သူမ ခေါင်းနောက်နောက်နဲ့ တွေးလိုက်မိသည်။