That One Match

Chapter 32

"Tumawag si boss."

"Nagsumbong ka!?"

"Gago! Gusto mo bang mabawasan bayad sa atin? Malamang hindi! Sinabi kong natutulog na ang babae."

"Napakabobo mo naman kasi. Ayan tuloy, napasubo pa tayo. Pera na sana eh! Mukhang mapupunta pa sa hospital bill nitong babae!"

"Gago. Tumahimik ka nga. Dyan ka na muna! Magbabayad ako."

"Ihing-ihi na ako. Iwan na muna natin. Mahimbing ang tulog nyan dahil sa gamot."

"Bilisan mo sa CR baka mamaya magising iyan."

I waited for a minute before slowly opening my eyes. I was obviously in a hospital right now. Bumaba ang tingin ko sa kamay ko. I'm untied. Umayos ako ng upo.

I need to get the hell away from here.

Inalis ko ang nakaturok sa pulsohan ko at kahit na medyo nanghihina ay binilisan ko ang pag alis sa silid na kinaroroonan ko.

I ran to the lobby area. Gusto ko sanang lapitan ang mamang guard pero agad akong lumiko nang makita ko ang isa sa mga dumukot sa akin na kalalabas lang ng CR.

I went to the exit door without looking behind me. People are staring at me when they saw me running frantically away from the hospital. I was scared. I don't know where to go but I just kept running.

Whem I reached the highway, I immediately called a taxi. Saktong tumigil ang kotse sa tapat ko nang narinig ko ang malakas na putok ng baril.

I turned my head and saw the two men running after me.

I opened the door and went inside the car.

"Manong, drive!!"

"Ma'am—"

"Now!"

The driver had no other choice but to drive his car away from the scene. Rinig na rinig ko ang malakas na pagkabog ng dibdib ko.

Everything happened so fast. My whole body is shaking.

"Ma'am, sino po iyong humahabol sainyo?"

Manong's voice sounded so worried.

"T-They're my abductors. Ilayo nyo po muna ako sa lugar na ito. I— I will pay. Huwag po kayong mag-alala, manong."

Napangiwi ako sa sakit na nararamdaman sa katawan.

Salamat na lang sa Diyos at nakatakas ako.

I looked outside the window. Sinubukan kong alamin kung nasaan parte ng Pinas ba ako dinala ng dalawang lalaki. I felt so lost. It's already nearing 9 in the evening based on Manong's clock.

"M-Manong, nasaan na po pala tayo?"

"Ah, nasa South po, ma'am."

Kumunot ang noo ko.

"Po?"

"Opo, ma'am."

"Not in the city??"

"Hindi po ma'am. Mga dalawang oras na byahe pa po bago tayo makaabot sa city—"