ကျောင်းလူဆိုးလေးက လာကြိုက်နေတာ ဘယ်လိုလုပ်ရပါ့ [ဘာသာပြန်] {Complete}

အပိုင်း - ၅၀

{Zawgyi}

•ကိုယ္မင္းကို လြန္ခဲ့တဲ့သုံးႏွစ္ေလာက္တည္းက ခ်စ္လာရတာ•

ဟဲ့ခ်န္းမင္႐ုံးခန္းထဲကထြက္လာခ်ိန္မွာ က်ီေလ်ာင္ကမရွိေတာ့ဘူး။ သူလမ္းေလွ်ာက္ေနရင္ က်ီေလ်ာင့္ကို စာပို႔လိုက္တယ္ : ‘ေဘဘီ ကိုယ္မွားသြားပါတယ္၊ ဘယ္ေရာက္ေနလဲ?’

တစ္ဖက္ကေကာင္ေလးက စာမျပန္ဘူး။ သူအခန္းဆယ့္ႏွစ္ကို အျမန္သြားလိုက္ေတာ့ က်ီေလ်ာင္က မေက်မနပ္ျဖစ္ေနတဲ့အမူအယာနဲ႔ ခုံေပၚမွာေမွာက္အိပ္ေနတယ္။ အစတုန္းက သူကျပတင္းေပါက္ဘက္ကို မ်က္ႏွာလွည့္ထားတာျဖစ္ေပမယ့္ သူ႔ကိုလည္းျမင္သြားေရာ ခ်က္ခ်င္းဟိုဘက္ကို လွည့္ပစ္လိုက္တယ္။

သူစိတ္ဆိုးေနတယ္ေပါ့။

တံခါးနားမွာ ေက်ာင္းရဲ႕လူဆိုးေလးက စကားေျပာခ်င္ေနပုံရေပမယ့္ ဘာမွမေျပာႏိုင္ျဖစ္ေနၿပီး မတ္တပ္ရပ္ေနတာကို ရႈေရွာင္က်င္းေတြ႕လိုက္ရေတာ့ သူမေရွ႕ကလူရဲ႕ ပုခုံးကိုလွမ္းတို႔လိုက္တယ္။ “က်ီေလ်ာင္ ဟဲ့ခ်န္းမင္က နင့္ကိုလာရွာေနတာျဖစ္မယ္!”

က်ီေလ်ာင္က သူမကိုစူပုတ္ပုတ္နဲ႔စိုက္ၾကည့္ၿပီး “သူ႔အေၾကာင္းလာမေျပာနဲ႔”လို႔ေျပာလိုက္တယ္။

ရႈေရွာင္က်င္းေတာင္ လန႔္သြားတယ္! ဟဲ့ခ်န္းမင္ႀကီးကိုေတာင္ ဒီလိုေျပာရဲတယ္… သူကေက်ာင္းရဲ႕နံပါတ္တစ္ႀကီးကို မေၾကာက္ေတာ့ဘူးေပါ့! သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ စကားမ်ားထားၾကတဲ့ပုံပဲ။ ဒါႀကီးက ေဒါသႀကီးတဲ့အထက္ပုဂၢိဳလ္ႀကီးက ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ေအာက္ပုဂၢိဳလ္ပုစိေသးေသးေလးကို ခြင့္လႊတ္ေပးဖို႔ ဒူးေထာက္ေတာင္းပန္ေနရတာက်ေနတာပဲ။ ဒီတိုင္းေလးနဲ႔ကို အရမ္းခ်စ္ဖို႔ေကာင္းေနတယ္! သူမက ခ်ိဳၿမိန္လွတဲ့စိတ္ကူးယဥ္အေတြးေတြထဲမွာ စီးေျမာေနေတာ့တယ္။

အတန္းေခါင္းေလာင္းမထိုးခင္အခ်ိန္ထိ ဟဲ့ခ်န္းမင္ထြက္မသြားဘူး။ ဒီၾကားထဲမွာ က်ီေလ်ာင္က သူ႔ဘက္တစ္ခ်က္ေလးေတာင္ လွည့္မၾကည့္ဘူး။

သူ႔ကိုဘာလို႔ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းေတြ ဘာေျပာရတာလဲ?!

က်ီေလ်ာင္ႏႈတ္ခမ္းကိုဖိကိုက္ၿပီး သူမတရားခံရသလို ခံစားလိုက္ရတယ္။ ဟိုေတြးဒီေတြး,ေတြးေနၿပီး ဟဲ့ခ်န္းမင္က သူ႔အေမေရွ႕မွာ သူနဲ႔ျဖတ္ခ်င္ေနလို႔ သူ႔ကိုေအာ္ဟစ္ၿပီး ထြက္သြားခိုင္းတာမ်ားလားလို႔ ထင္မိလိုက္တယ္။