Muhteşem bir günün sabahına uyanmıştık yine. Aras her zamanki gibi önce beni sonra karnımı öperek işe gitti. Ben ise artık 9 aylık karnımla evde işleniyordum. Doğum iznine çıkalı neredeyse 1 ay oluyordu ama minik bey gelmemekte fazlasıyla ısrarcı.
Arasla aramızda ki ilişki daha sıkı bir hal aldı. Evleneli artık 4 ay olmuştu ama Aras kesinlikle cinsel hiç bir şey talep etmemişti. Her akşam işten gelir gelmez duş alıyor, yemek yiyoruz sonra biraz yürüyüşe gidiyoruz. Eve geldiğimiz de ise ben çağırana kadar kesinlikle içeriye girmiyor.
Kalbi güzel, aklı güzel adam. Kokusu fazlasıyla huzur dolu. Geçen gece tutan sancılarım yüzünden Aras fazlasıyla telanmış ve beni 15 dakika da hastaneye götürmüştü. Artık doğmasını istediğimiz için ikimiz de çok heyecanlanmıştık. Sancıların yalancı olduğunu öğrenince ikimizde üzgün bir şekilde eve geri döndük ama ben ağrıdan dolayı sabaha kadar uyumamıştım Aras da benimle birlikte uyumamış ve devamlı belime masaj yapmıştı.
Oğlumuz bu hafta da gelmezse, haftaya suni sancıyla doğumu başlatacaklar. Bunu istemediğim için gün içinde hiç durmadan eğilip kalkıyor, temizlik ve yürüyüş yapıyorum ama nafile.
Bugün annem Çanakkale'den geliyor, doğum ve sonrası için yanımda olacak. Aslında kızlar Aras'ın yanımda olması gerektiğini düşünüyorlar ama ben istemiyorum. Ufacık bir sancıda teşlanan adam doğumhaneyi birbirine katar. Kapı çaldığında elimde ki tezgah bezini bırakmadan kapıya ilerledim. Kapıyı açtığımda Aras'ın gelmiş olduğunu gördüm.
"Canım, erkencisin?"
"Bugün ki dava ertelendi. Başka da davam olmayınca oğlum ve karımı yemeğe götürmek istedim." Aras eve girerken ben ona gülümsüyordum.
"Akşam annem gelecek, evde yeriz diye düşünmüştüm." Aras dudaklarımı öpüp
"Bebeğim, akşam yemeği demedim zaten. Biraz sahilde yürürüz sonra balık ekmek yer döneriz. Vakit erken daha, akşam yemeği için sana yardım ederim zaten."
"Tamam o zaman, ben üzerimi değiştireyim." Aras gülümseyerek kafa salladı. Bende hemen odaya geçtim. Ben giyindikten hemen sonra Aras da üzerine rahat bir şeyler giydi ve evden çıktık. Aras'ın bu düşünceli halleri beni çok mutlu ediyordu. El ele sahilde yürürken bir anda durup önüme geçti. Elini cebine atıp bir kutu çıkardı.
"Bunu ne zaman versem emin olamadım. Sanırım en doğru an şuan. Bunu hayatın boyunca boynundan çıkarmanı istemiyorum. Çok özel bir parça değil belki ama ikimiz için çok değerli." Kutuyu açtığında gördüğüm kolyeyle gözlerim doldu.
"Aras bu çok tatlı." Aras hemen kolyeyi boynuma taktı. Bir elim boynuma giderken diğer elimle Aras'ı kendime çekip sarıldım.
"İyi ki sen" artık ağlıyordum. Aras benden uzaklaşıp göz yaşlarımı sildi.
"Ağlama güzelim, mutluluktan bile akmasın incilerin." Daha çok ağladım. Aras ise bu halime gülüp bana sımsıkı sarıldı.
Ağlamam geçtikten sonra yemek yemeğe geçtik. Hamilelik bana yaramadı. Toplam 20 kilo almıştım. Bir yerlere yürüken panda gibi yuvarlanmamak için kendimi zor zaptediyordum.
İlk aşermem 5. Ayın sonlarında gece 12 de oldu. Canım deli gibi kuru incir istemişti. Başta bunu Aras'a söylemeye çekindim çünkü ertesi gün zorlu bir davası vardı ona çalışıyordu. Fakat en sonunda dayanamayıp söylediğimde Aras koşarak evden çıktı ve 2 saat boyunca kuru incir aradı. Bulup eve geldiğinde saat oldukça geçti. Yine de oturup yarım kilo kuru incir yedikten sonra şekerimin tavan yapma ihtimaline karşı Aras elimden kuru incirleri aldı. Ve ben yine dayanamayıp ağladım. İkincisi ise Hurma oldu. Yine akşam vaktiydi bu sefer daha insani bir saat olduğu için Aras kolaylıkla buldu. Normalde balık sevmediğim içinde Aras bana balık yedirebilmek için ekmek arası yaptırıyordu. Evde kokusu olmayınca yemek biraz daha kolaylaşıyordu.
