P_37 (Z)

4.3K 630 4
                                    

ဒီေန့ မိုင္းနဲ႔ အြန္လိုင္းမွာ Video call ေျပာျဖစ္ၾကသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား laptopေရ႔ွမွာ ထိုင္ေနၾကၿပီး တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ ထိုင္ၾကၫ့္ေနၾက၏။ မိုင္းက ဘာစကားမွ စ,မေျပာဘဲ ဖုန္းေခၚၿပီးထဲက ဒီအတိုင္း မ်က္ႏွာတည္တည္နဲ႔ ဆန္းကို ၾကၫ့္ေနတာပါ။
ဆန္းကလည္း မိုင္းအေျခအေနကို အကဲခတ္ေနမိပါသည္။ ဟိုသံုးေယာက္ အုပ္စုဆီကေန သတင္းေတြက ရထားၿပီးသားပင္။ သူ႔ရဲ့ ျပႆနာေတြကို မိုင္းက သိသြားခဲ့ၿပီတဲ့ေလ။ ဒါေပမယ့္ အခုက်ေတာ့ ဘာမွ မေျပာေသးေပ။

"မင္း ငါ့ကို စိတ္ဆိုးေနတာလား မိုင္း ..."

"ျဖစ္သင့္တာပဲေလ ..."

အခုခ်ိန္ေလာက္ဆိုရင္ ဟိုသံုးေယာက္ဆီကေန ဆန္းလည္း သိေနေလာက္ၿပီလို႔ မိုင္းထင္ထားပါသည္။ ဒါေၾကာင့္ စကားေတြရဲ့ အဓိပၸာယ္ကို အလိုလို နားလည္ေနခဲ့၏။

"မင္း ဒီလိုေတြ ျဖစ္ေနတာကို ငါ့ကို ေျပာျပသင့္တယ္ ...ငါတို႔က ဘယ္လိုပတ္သက္မႈေတြလဲ ဆန္း ...ငါ့မွာ ဒီေလာက္ေလးေတာင္ သိခြင့္ေတြ မရိွရေတာ့ဘူးလား ..."

"မဟုတ္ဘူးေလကြာ ...ငါက မင္းအတြက္ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုး မျဖစ္ေစခ်င္လို႔ပါ ..."

"မင္းက ငါ့အတြက္ ဝန္ပိုတစ္ခု မဟုတ္ဘူး ဆန္း ...မင္းက ငါ့ရဲ့ အရာရာပဲ ...မင္း ခံစားေနရတာက ငါခံစားေနရသလိုပဲ ...မင္း နာက်င္ရတာက ငါနာက်င္ေနရသလိုပဲ ..."

မိုင္း သူ႔ကို ဘယ္ေလာက္ထိ ခ်စ္သလဲ သူသိသည္။ ၿပီးေတာ့ မိုင္းရဲ့ တဇြတ္ထိုး လုပ္တတ္တဲ့ စိတ္ေတြကိုလည္း သူသိသည္။

"မင္း အေဖကို ၿခိမ္းေျခာက္တယ္ဆို ..."

"ဟိုသံုးေယာက္ထဲက ဘယ္သူေျပာျပတာလဲ ဒါကို ..."

ဆန္းကို ေကာင္းသစ္လြင္ ေျပာျပတာပါ။

"မလိုအပ္တာဆိုရင္ သတင္းပို႔ျမန္တဲ့ ဟာေတြ ...ငါ့ဆန္း ဒုကၡေရာက္ေနတာက်ေတာ့ သတင္းမပို႔ဘူး ...ၾကည္သာ,သာ ငါ့ကိုမေျပာျပရင္ ဘယ္အခ်ိန္ထိ ငါက မသိဘဲ ေနေနရမွာလဲ ...ေက်ာင္းၿပီးလို႔ ျပန္လာရင္ မင္းအရိုးနဲ႔ အေရပဲ ငါျမင္ရေတာ့မွာ ..."

"ဟာ ..."

ေျပာခ်လိုက္တဲ့ စကားက အဆံုးထိ။ ဆန္း ရယ္ခ်င္သြားရ၏။

သဏ္ဍာန်ဆန်းWhere stories live. Discover now