කලු ලෝගුකරුවත් සත් දෙනෙක් වීගේ වටේට හිටගෙන හිටියා. එක්කෙනෙක්ගෙවත් මූනුනම් පෙනුනේ නෑ. මහා භයානක පෙනුමක් එ අයට තිබුනේ. ලෝගුව නිසා මුලු ඇගම වැහිලා තිබුනා. මූන පේන්න තිබුනු හිඩස මේ හොදට එලිය තියෙන වෙලාවෙත් හොදටම අදුරුයි. ඒ මූන පේන්නේ නැති තරමට හොදයි කියලා හිතෙන තරම්ම මහා භායානක හැගීමක් එනවා.
ඇස් වටේටම කරකැව්ව වී ඉක්මන්ට හිට ගත්තා හරියට එයා බය නෑ කියලා පෙන්නන්න වගේ. වී නැගිටිනවත් එක්කම කලු ලෝගු කරුවන් අඩි දෙකක් පිටි පස්සට ගිහින් අතේ තිබුනු කඩුවෙන් බිමට තල්ලු කීපයක් දැම්මා. වී කටත් ඇරගෙන බලන් හිටියා මේ මොනාද වෙන්නේ කියලා කිසිම දෙයක් තේරෙන්නේ නැතුව.
එයාලගේ හැගීමවත් තේරුම් ගන්න අඩුම තරමේ ඇස් දෙකවත් පෙන්නේ නැති නිසා මෙතන ඉන්න එකනම් වැඩිය හොද නෑ කියලා වී හිතා ගත්තා.
ඒ අය කීප පාරක්ම බිමට කඩුවෙන් ගහද්දී කඩුවල මුවහත වගේම කඩුවේ බර නිසා බිමට වැදිලා ගිනි පුපුරු පිට උනා. ඒ කඩු පරන පෙනුමක් ගත්තතේවා තාමත් මුවහත්. ඒ අය එකපාරටම වීගේ වටේට රවුමට ඇවිදින්න ගත්තා. බොහොම හිමීට ඒ ඇවිදින ගමනුත් එයාල වී දිහා බලාගෙනයි ඇවිද්දේ.
ඒ ගමන් එයාලා තේරෙන්නැති භාශාවකින් මුමුනන්න ගත්තා. වීට දැනුයි දැක්කේ අවට වටපිටාව සම්පූර්ණයෙන්ම වෙනස් කියලා. කාලය නැවතිලා ගස් එකම පැත්තකට නැවිලා දම්පාටින් වලාකුලු කුනාටුවකට අහු උනු ගස්වල අතු වීට පෙනුනා. මේ දේවල් දකිද්දී තවත් බලා නොයිද පැන ගන්නයි එයාගේ හිත කිව්වේ. මේ දේත් එක්ක සටන් කරන්න වීට බය හිතුනා. කවදාවත්ම දැකලා නැති මායවක් නිසා වීගේ හිත බය උනා. වීගේ අත් කවදාවත්ම නැතුව දාඩියෙන් තෙත් උනා.
එයාව ආපහු ගෙන්න ගත්තේ ලෝකය යටත් කරගන්නත් බලය ලබා ගන්නත් වෙන්න පුලුවන්. වී එක එක දේවල් කල්පනා කර කර තියුනු බැල්මක් හෙලුවා.
වී හිතින් ජන්කුක්ව හෙව්වා මොචී එයා නැතුව හොදටම බය වෙලා ඇති කියලා වීට දිගින් දිගටම තවත් හිතෙන්න ගත්තා. මේ දේවල් අස්සේ වීගේ මතකය ඇවිස්සුනේ ඒ ආදරනීය පුද්ගලයන් පස්සෙයි.
