Chapter 11 [Bitch]

1.7K 100 4
                                    

Chapter 11

"You were with Wilbert yesterday, huh? How sweet you two were having ice cream in the shop?" A tsk came out of Luke's mouth after that. I also noticed that his tone sounded bitter.

"Ano naman sa iyo kung magkasama nga kami ni Wilbert kahapon? It's not like we were doing wrong?" naguguluhan kong tanong. At saka, bakit nga pala siya naroon as harap ko kahapon, hindi ba?

"Malamang baka naparaan lang," my second thought told me.

"You're my servant, Tristan. You can't be with him or any other guy other than me. Ang gusto ko sa akin lang palagi ang atensiyon mo. Lahat-lahat." Napairap ako sa katangahan nitong katabi ko.

Nang magtagpo ang mata namin sa salamin ay inirapan ko siya. "Hep! You're gatekeeping me too much, Luke. Can't you remember that it was my day off yesterday? I was free whatever I would like to do, where I would like to go and whoever I want to be with. You couldn't control me. You don't own me and most of all, I am not yours to keep."

I started feeling the lividness in Luke's eyes when he gazed into me. Nagngangalit ang kaniyang mga mata sa hindi ko alam na kadahilanan. Nagalit ba siya na sinabi kong day off ko kahapon?

Mabilis kong tiningnan ang cellphone ko at nakitang Friday naman pala ang araw kahapon. Day off ko naman eh!

"Teka, magaling na ba ang sugat mo?" Tiningnan ko ang braso niya at inangat ang manggas ng damit. Nakita kong may tahi rito at gasa.

"Stop acting like you fucking care." Nagugulumihan akong tumingin kay Luke.

"Do I look like I don't care?" tanong ko habang itinuturo ang sarili.

He tsked again.

"You do."

My eyes widened. "Kailan ko naman sinabi? Wala naman akong sinabing wala akong pakialam sa 'yo, ah?"

"Just now. You just said that thing, Tristan. Don't act like you didn't because you did."

I rolled my eyes. "Wala akong sinabi. Saan ba tayo pupunta?" Binaba ko na ang manggas ng shirt niya saka umayos sa upuan. His phone started ringing. Napatingin siya sa compartment ng kotse sa gilid at kinuha niya ito.

"Hey, man."

"Fuck you! I've been texting you since earlier and you're not replying. Bradly's been waiting in the lounge of your building for almost a fucking hour now! Damn, Luke!" a familiar voice spoke.

"Oo na, pupuntahan ko na. He's fine staying in my house, right?"

"Oo, gago. Bilisan mo, kanina pa naiinip 'yon doon."

"Sige. Fuck you!"

"Fuck you, too!"

Ibinaba ni Luke ang cellphone kaya nilingon ko siya. "Sino 'yon?"

"Lorenzo. Nandiyan na raw 'yong sinabi niyang pupunta para matingnan kung ano na nangyayari sa orphanage. Bradly has great plans for the ranch and my friends' businesses here. I'm sure Bradly would be a great help." Upon hearing the name that Luke was uttering, my blood started to boil.

I was like, "Okay?"

Ang dapat na pupuntahan namin na pagbisita sa construction site ng orphanage ay nauwi sa paggawi sa building ni Luke. Apparently, palabas na sana kami ng town nang matanggap niya ang tawag kaya kailangan naming bumalik.

I have this bad feeling na baka hindi kami magkaayos ng susunduin namin ni Luke. Wala lang. Something is just off. You know, when you feel like someone is going to annoy you so you are already pre-annoyed. Is that even a word? Lol!

Fontabella 1: The Businessman's TrapTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon