Fontabella 1: The Businessman's Trap

Chapter 13 [Cart]

Chapter 13

Noong araw din na 'yon ay binigay ni Luke ang titulo ng lupa sa akin. It's not bad at all. Being his personal assistant, I mean, a sex slave or sa tagalog ay parausan kapag na ngangailangan, baging madali lang ang trabahong nagawa ko at mabilis ko itong nabawi.

Naririto ako ngayon sa canteen, hinihintay si Jaycee na makarating dahil siya ang bumili ng lunch ko. Magkaiba ang klase namin ngayon dahil hindi naman kami same course. 

"Tristan, narinig ko naibalik na raw 'yong lupa ninyo?" Gumawi ang mata ko sa nakataas na kilay na si Maria. Hindi na bago sa akin ang ganituhin niya ako.

Madalas nila akong binabasura rito sa eskwelahan. Wala naman silang karapatan ngunit hindi ko kayang magsimula ng gulo. Kung gusto niya, siya ang magsimula at ako ang magtatapos.

"Oo at saan mo naman nalaman 'yan?" Tinarayan ko siya sa pamamagitan ng pagpantay sa kaniyang tingin at pagtaas ng isa kong kilay.

"May tenga ang lupa, may pakpak ang balita," makahulugan niyang turan. "So, tapos ka na ba sa pagpapasaya kay Senyorito? Ang balita ko rin ay aalis sila ngayon papuntang Manila. Siguro nahuthot mo na ang lahat ng yaman nila, 'no? Kukuha muna siya ng bloke ng ginto para ibigay sa 'yo?"

Labis akong nagulat sa sinabi niyang aalis na raw si Luke pero… bakit hindi siya nagsabi sa akin na aalis na siya?

"Natameme ka, 'no?" humalukipkip si Maria. "Kawawa ka namang hampaslupa ka. Wala ka na aasahan kapag wala na si sir Luke." Prenteng natawa siya at nakarinig ako ng pagsinghap mula sa kaniyang likod.

"Si ani nandiyan daw…" ani Alena na alipores ni Maria.

I thought it was going to be Luke but I was wrong. It was Wilbert on his acoustic jacket paired with white sando inside, a jean and a sparkling diamond earring. He walked briskly and made firm, precise movements. Head lifted, chest out, stomach in and standing tall before he offered his hand to me.

"Nasaan si Luke?" bungad ko sa kaniya. A languid smile curved in his lips as it gradually turned into a smirk.

"Luke's nowhere near here, Trist. Would you mind having me for at least today?" his affectionate voice penetrated down my spine, making me crease my brows at him.

"Baka ma-late ako sa next class ko…" 

Umiling si Wilbert. "Hindi 'yan, akong bahala." His reassuring voice made me want to be with him. 

Kahit na nasa aming dalawa ang tingin ng mga estudyante sa paligid ay pinili namin silang hindi pansinin. Their comments are not even good for me, nor for them. Just bark and not bite. I took Wilbert's hand and walked with him through the crowd of students swarming.

"Saan tayo pupunta?" I questioned and rode inside his car. I don't know but my own intuition told me to agree to his invitation.

"Let's get out of this town, driving out of the city," he said and smiled at me. I silently prayed inside of my mind and realize heaven can't help me and this is now or never.

Nagbalik-tingin ako sa labas kung nasaan ang eskwelahan. Mula rito sa loob ng kotse ay tumunog ang bell na nagsasabing kailangan na naming bumalik sa loob. Bumalik ang tingin ko kay Wilbert na nakataas ang dalawang kilay habang naghihintay sa sagot ko.

Bigla naman pumasok sa isipan ko si Luke.

"Pero paano si Luke kung sasama ka kay Wilbert?"

"Bobo. Ano naman ang mayro'n sila ni Luke? Libog lang 'yon. Hindi ka niya mamahalin."

"I'll go with you…" tugon ko kay Wilbert. The corners of Wilbert's mouth turned up.

"Hell yeah…" he started the engine that made me fix my own seat. Inayos ko ng suot ang seatbelt sa puson ko at nagsimula nang umandar ang kotse. Tahimik lang kami hanggang makarating sa bayan kung saan ang palengke.