Fontabella 1: The Businessman's Trap

Chapter 17 [Mangga]

Chapter 17

Kinahapuna'y pumunta si Wilbert para sunduin ako. We strolled around the town, making me fall deeper into him. He's like a fine grain of sparkling white substance wrapped with a metallic foil that once you sniff, you can't stop yourself from getting more into it. I'm much more addicted to him as the days go by.

"Just wait for me here," I told him and barged in our house to get my bag. Pagkaraan ay sumakay na kami sa motor niyang dala dahil may ginawa raw si Tito Fed. I told him it's fine, like what is that car for kung masaya naman kaming magkasama.

"Did you finish your notes? Hindi ako nakapagsulat sa History," tanong ni Wilbert. I wrapped my arms around his waist and laid my head on his right shoulder while looking at his face.

"Hindi rin. I was busy with you yesterday, right? Sa room na lang tayo mag notes." Natawa siya sa sinabi ko. Naramdaman ko pa ngang tumigas ang tiyan niya kaya dama ko rin ang matigas na muscle nito.

"Hindi naman tayo magkaklase ngayong umaga, eh. Siguro, sa break time na lang." He paused and glanced at me. "Ano?"

Mas lalo kong hinigpitan ang yakap sa kaniya. "Sure."

Nakita kong pumasok na kami sa gate ng school kaya dahan-dahan kong binitiw ang brasong nakalingkis sa kaniya. Gaya pa rin ng dati, nakamasid ang mga estudyante sa aming dalawa ni Wilbert. When we finally parked our motor, ako ang naunang bumaba at sumunod si Wilbert.

"Hatid muna kita," aniya habang naka-angkla ang kamay sa aking balikat. We made our way through the crowd, staring intently at us. Bakit ba kasi ang hihilig nilang gumawa ng issue sa simpleng bagay?

Mga tao nga naman, oo. Kapag nakakita ng bagay na bago sa kanila, madali nilang huhusgahan kaysa alamin muna. Yeah, aaminin ko ganoong tao rin ako noon-siguro magpahanggang ngayon.

While walking together, I saw Jaycee walking towards me and approached me with a high five. "Sup?" Nilingon niya si Wilbert. "Musta, pare?"

Smiling, Wilbert shrugged. "Ito," nginuso niya 'ko. "happy with Tristan."

Tinapik ni Jaycee ang balikat ni Wilbert mula sa likod ko.

"Ayos 'yan, pagbutihan n'yo."

Tumigil kami sa harap ng pinto ng kwarto namin kaya bumitaw ng akbay si Bert. Looking at him, he stuck his hands inside his pocket.

"See you later." He planted a soft kiss on my left cheek, leaving me bewildered. If it wasn't because of Jaycee, naabutan ako ng teacher namin na nakatayo sa harap ng pinto mabuti at hinila niya ako papasok ng kwarto.

We sat in front of the room as this is our usual spot. Hinubad ko ang bag saka inayos sa aking likuran nang hindi ko inaasahan ay mapalingon ako sa mata niya. Shit, akala ko ba matagal pang wala si Luke dito?

Naka krus ang malalaking braso niya sa kaniyang dibdib at mukhang nagpupuyos sa galit. His eyebrows were lowered and pulled closer together, his eyelids became squinted, his lips curled inwards and the corners of his mouth pointed downwards.

When the teacher spoke, I put my eyes back on the whiteboard and she started discussing the lessons for this day. I am just staring at the board blankly, thinking of what Wilbert is doing at that moment.

Sa tuwing lilinga ako sa bandang likuran ay ang galit na ekspresiyon ni Luke sa kaniyang mukha ang sasalubong sa akin. Kapag magtatagpo ang mata namin, bubuntung-hinga siya at mag-iiwas na ako ng tingin kapag gano'n.

Nang matapos ang morning class, nauna akong lumabas ng room dahil may practice pa si Jaycee, ngunit nang liliko ako sa hallway ay may humawak sa braso ko. Tiningnan ko kung sino at si Luke.