0056

159 9 3
                                    

TRIGGER WARNING: This chapter shows some violent scenes to minors, killing, depressions, hallucinations and etc. Please if you're not comfortable of reading such things please stop right away, I want my readers to enjoy my story rather than being triggered by it thank you!

Always remember that this is just a fiction uwu!

This is the first part of ending.

0056 // THANK YOU, GOODBYE!

// KWONEUNBI

MARCH 10, 2013

“Eunbi-ah are you okay?” The owner and head of the orphanage asked, tumango lang ako kahit ang totoo hindi talaga ako okay. I don’t know, hindi ko rin maintindihan sarili ko.

This feellings started after my 13th birthday, I’m like this for already 6 months and I’m starting to get worried.

“Are you sure? Tahimik ka na kasi palagi, nag-aalala na sayo yung ibang bata pati kami” He softly said, napayuko ako at tumango nang dahan-dahan.

I don’t  want to tell him or the others, ayoko sila mamroblema sa problema ko. Mr. Lee smiled and pinch my cheeks before walking away from me.

I clenched my fist, the voices are talking to me again. Pinikit ko ang mga mata ko, nagbabakasakaling mawala sila at hindi ko na sila marinig ulit. That’s what I used to do to get rid of them.

Am I starting to get crazy? Or is this just because of stress? Hindi ko na alam, nalilito na ako, sa tuwing naririnig ko ang mga boses pinipigilan ko ang sarili ko na pakinggan sila at dahil sa pagpigil na yun sumasakit ang ulo ko.

And by that my head started to hurt once again, my hands are on my head trying to pull it from my neck because it really hurts.

Napaiyak nalang ako dahil sa sakit, sumabay pa ang mga boses na kinakausap ako.

“Eunbi eonnie, anong nangyayari sayo?” Tanong saakin ng isa sa mga batang kasama ko dito sa orphanage. Tinignan ko sya she’s on the peak of crying too, kaya agad kong pinunasan ang luha ko at agad syang niyakap.

“Wala, masakit lang ang ulo ko huwag ka mag-alala hmm” I said, agad naman nyang tumango at ngumiti saakin.

I am the older among the children here kaya ako na ang tumayong ate sakanilang lahat, they’re all close to me pero ang pinakaclose ko sa lahat ng mga bata dito ay itong nakayakap saakin ngayon.

Matanda ako sakanya ng apat na taon, hindi masyado malayo ang agwat namin yet she’s still a baby for me. Naalala ko nung unsa syang dumating dito, she’s tremmbling, takot lumapit sa iba turns out she’s afraid of other people because of her father. Gumawa ako ng paraan para maging comfortable sya na kasama ang iba pang bata dito sa orphanage and that step made us close to each other.

APRIL 29, 2013

Nagpaiwan ako sa loob ng kwarto ko habang ang ibang bata ay nasa labas naglalaro, I don’t want to get out.

Those voices are not just voices anymore nagkaroon na sila ng visual appearances and it’s scary. They all like demons ready to kill me anytime soon, ayoko makakita ng ganun habang kasama ko ang mga bata ayoko silang matakot dahil saakin. That’s why I chose to stay inside everyday, palagi kong rason is masama pakiramdam ko but they’re starting to suspect me especially that kid yung sinasabi ko na malapit saakin.

In a month, lot of things happened inside our orphanage maliban na sa mga hallucinations ko na mas lumalala pa. Mr Lee and Mrs. Lee, the owners of this orphanage had a huge fight because of money. Mrs. Lee used all the money for the orphanage to pay her debts without her husband’s permission, kaya nung nalaman ni Mr. Lee ang nagawa ng asawa nya nagkaroon ng away. Rinig yun sa buong orphanage kaya yung mga bata takot na takot baka raw ipasarado na tong orphanage at ilipat kami sa iba’t ibang orphanage and they don’t want that.

kirai┇izone ff ✅Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon