kirai┇izone ff ✅

0014

POWER? // 0014 ❃

//LSMHJUREPM/KANGHYEWON

I didn't go to the auditorium, wala ako sa mood hindi nga ako pumasok ngayong araw. I'm here inside our dorm doing nothing, hindi rin dapat papasok ang roommate ko na si Minami para samahan ako pero pinilit ko sya na pumasok.

Ayoko na may madamamay nanaman dahil sa mga tanginang problema ko.

Nakasandal lang ako sa pader ng kwarto namin at nakayoko at nakabaon ang ulo ko sa tuhod ko. I'm starting to get stress again.

Ipinikit ko ang mga mata ko and started to think about Eunbi eonnie's words everytime that she calm me down, pero hindi tumalab.

What should I do? They're all busy, I'm afraid that I will suddenly lose myself and started to hurt myself again. What if I die? Is it a good thing?

Tumayo ako at humarap sa salamin, I saw myself crying again. Why?

Wala ako sa sarili na naglakad palabas ng dorm namin, hindi ko alam kung saan ako dadalhin ng mga paa ko I just walked and walk.

Nakarating ako sa kung saan dito sa school.

Pumunta ako ng auditorium na naka-pangbahay pa at hindi nakauniform. Sumilip ako para tingnan kung ano na ang nangyayari. Then I saw my girlfriend talking at the front of many student as a leader, I'm so proud of her.

She's so perfect for a leader, hindi sya makasarili, she's willing to do anything para siguraduhin na okay ang lahat, unlike me.

☠

Nagbow ako sa harap ng isang mag-asawa at 11 na mga batang babae.

"Welcome hija, anong pakay mo dito?" Tanong saakin ng lalaki na sa tingin ko'y nasa 30+ ang edad.

Dala dala ko ang aking bag na naglalaman ng mga damit ko.

"Wala na po ako matitirahan, wala na ang parents ko patay na sila" Sabi ko sakanila.

Natahimik naman silang lahat dahil sa sinabi ko. Lumapit saakin ang asawa ng lalaki at niyakap ako, my tears fall down from my eyes.

I never felt a hug from a woman, even from my own my mother.

I was raised by my abusive parents, walang araw na hindi ako nakakatanggap ng pananakit. Nagsimula yung pananakit nila nung tumungtong ako sa 2 years old, my mother left us dinala nya yung kapatid kong lalaki when I was 4. Naiwan ako sa papa ko na parang tuluyan nang nabaliw, mas tumitindi yung pananakit nya saakin it's more like it's a torture na. That's why I decided to leave our house.

Ilang araw na akong palaboy-laboy sa daan hanggang sa nahanap ko 'tong bahay na 'to, sabi nila nag-aampon daw sila ng mga bata that's why I decided to go here.

Dinala nila ako sa kwarto na tutulugan ko, sabi nila police daw yung lalaki.

"Hello, I'm Eunbi" Pakilala saakin ng isang babae, I'm guessing that she's the oldest of them all. Sya ang nag-guide saakin papunta dito sa kwarto.

"Tell me anything, I can help you okay?Just tell me I'm willing to help" Sabi nya habang nakangiti saakin.

☠