0020

240 27 6
                                    

☁ 0020 // THIS

// YABUKINAKO's

I woke up early just for today, I have something to do. Magiging hero nanaman ba ako for today?

Dahan-dahan akong kumilos dahil baka magising ko ang roommate ko, she willl ask me a lot of things pag nakita nya akong maaga gumising at pumasok.

Pagdating ko sa classroom, nakita ko si Hiichan na nakaupo na sa upuan nya. I called her when I enter our classroom, nagulat sya sa ginawa ko. She left her seat and went on my place.

She asked me kung may gusto ba akong sabihin sakanya, meron but my mouth won't cooperate.

'I want you to stop giving them money Hiichan' Gusto ko sabihin yan pero hindi ko magawa, I just changed the topic.

The two of us always help each other, well kami namabg lahat but Hiichan is always with me since day 1. I helped her then she'll help me, a give and take relationship.

I should've killed that girls nung unang araw palang silang lumapit saakin but I acted weak that's why they're taking advantage to me, nung nakaraang linggo ko lang nalaman na they're getting money from her and it really bothers me. Yung mga babaeng yun handa silang manakit 'pag di nasunod utos nila, fuck them.

Tumingin ako sa relo ko, mga ganitong oras nasa tambayan na sila. I should talk to them para tantanan na nila si Hiichan.

Nagpaalam ako sakanya na magrereview ako but that's a lie and I know she's aware of that, magaalala yun saakin I knew it. Kinakabahan ako habang papunta sa tambayan, mas napahawak ako sa bag ko. Hindi ko pala 'to nailagay sa upuan ko, napapikit ako nang madiin nang biglang sumakit ulo ko. A face started to flash on my eyes.

I opened my eyes, there's no one infront of me though. Who's that? I can't really remember, but he's quite familiar to me.

Ipinagpatuloy ko ang paglalakad but I suddenly remembered who that guy is, napahawak ako sa pader. Why is he appearing in my mind again? No, no, no, hindi ko na sya dapat maalala.

Huminga ako nang malalim at binilisan ang paglalakad, the nervous I felt earlier became intense when I arrived at their place. Hindi ko na kaya gawin? Should I tell Hiichan?

"Hey, what are you doing here?" Someone asked me, hindi ako sumagot kaya dinala nya ako sa harap ng leader nila.

"May gusto ka bang sabihin huh?" Tanong din saakin ng leader nila, Lee Chaejeong, 4-C. I can kill all of them right now but ayokong magsayang ng lakas ngayon.

"Stop getting money from my classmate" Straightforward? I'm not like that, my stupid mouth suddenly say it.

Tumayo ang leader nila at lumapit saakin.

"May exam ngayon, baka pwedeng mamayang hapon nalang natin 'to pagusapan huh?" Sabi nya at itinulak pa ako bago sya umalis.

Nanatili akong nakatayo dito, hindi dahil sa natatakot ako sa kanila, I think I saw someone from that tree. A very familiar figure, nakasuot ng jacket at ng isang mask.

I can tell now that I shouldn't have rant about the horror movie characters for being curious shits.

Naglalakad ako papalapit sakanya na nakatayo parin sa harap ng isang puno, I didn't blink, afraid that when I do it he will be infront of me.

The bell rang, the exam will start pero wala pa ako sa classroom. Patuloy parin ako sa paglalakad papunta sa nakajacket at mask, this just an illusion dapat di na ako lumapit pa. That guy kill Mr and Mrs Lee, he's been showing in our minds.

Why he didn't kill the 12 of us when he had a chance? That's the question we've been asking for the past years.

Tumalikod na ako para umalis doon but I was stopped once again when I hear his laugh, lumingon ako pero wala na doon ang figure. What's with the laugh?

It's quite familiar, napaupo ako at napahawak sa ulo ko. My head hurts, I screamed here alone. I can also hear some whispers coming from a place I didn't know, it creeps me out. Yung lalaki na pumatay sa mag-asawang Lee at ang taong nag-torture saamin have the same laugh, is this just another illusion or what?

Tumayo ako at tumakbo, I still run even though my head is going to burst dahil sa sakit.

Dumating ako sa classroom, my head is still aching. I looked at Hiichan she's worried I can feel it.

Pagkaupo ko sa upuan ko unti-unti nang nawawala ang sakit ng ulo ko. I started to answer the exam.

I didn't study for today, I hope I answer well in the exam. Pagkapatapos ng exam agad akong lumabas para bumalik sa pinuntahan ko kanina, I'm still bothered about my hallucinations earlier. Naghalo-halo na lahat sa utak ko I don't know kung tama pa ba ang lahat.

Dumating ako sa may likod ng dorm building namin, dito ako nanggaling kanina. Wala pang tao rito, kailangan ko pa atang maghintay.

Kukunin ko na sana ang cellphone ko nanh biglang may sumipa saaki galing sa likod, napadapa ako dahil impact. Pakiramdam ko may nabali na buto sa likod ko.

"Sorry huh, napag-utusan lang" Sabi nung isa sakanila at pinagtulungan na ako, I want to fight them pero andito ako para makipag-usap nang maayos bakit nangyari 'to?

I tried to escape pero masyado silang marami, I felt the blood on my mouth. I can't open my eyes, ipinikit ko nalang ito.

Natigil sila sa ginagawa nila saakin nang dumating ang leader nila, the leader said something to me that I couldn't understand. Ayaw na gumana ng utak ko, mamatay na ba ako? I survived torturing then mamatay lang ako sa sipa at mga suntok?

I open my eyes slightly, I saw someone coming here. Napangiti ako at ipinikit ulit ang mga mata ko, I knew it hahanapin nya ako ang tigas talaga ng ulo.

I only listen, gusto ko tumayo nang marinig ko na pinagtutulungan na rin nila si Hiichan. Then I heard a familiar voice, I thought she's here to help us but no.  She made it worst.

Gusto ko pigilan si Chaewon eonnie but I can't move. I cried silently, please somebody help us.

Flashbacks of me and Hiichan playing while we were still a kid began playing in my mind, Naririnig ko ang mga tawa naming dalawa, why am I imagining these things? Hindi pa ako mamamatay hanggang di nabibigyan ng hustisya pagkamatay nila Me and Mrs Lee.

My prayers were answered, dumating si Eunbi eonnie. Nagsitakbuhan ang mga bully, naririnig ko ang iyak ni Chaewon eonnie.

I feel Eunbi eonnies presence beside me itinayo nya ako, then I finally cried on her shoulder. I cried like I'm with my mother parang nagsusumbong na may umaway saakin.

Nakarating na kami sa clinic, the nurse keep. on asking questions on Eunbi eonnie. Chaewon eonnie is outside ayaw nya pumasok.

"Nakita ko po silang pinagtutulungan kanina, buti nakaabot ako" Sabi ni Eunbi eonnie sa nurse.

"Hindi maganda ang lagay nila, marami silang pasa at mga fractured na bones mapapatagal recoveries nila" Explanation ng nurse sakanya, tumango lang naman sya. Nagpasalamat kami sa nurse bago ito umalis.

She looked at us, she's in the peak of crying pero di nya ginawa she just smiled at us.

"Lalabas lang ako, kakausapin ko lang si Chaewon huh" Sabi nya saamin at lumabas.

Eunbi eonnie believes na kung anong masamang mangyari saamin sya ang mananagot. She always blame herself which is not good for her, marami syang napagdaanan she's a responsible leader kaya palagi nyang sinisisi sarili nya.

I looked into Hiichan, she smiled at me.

"We survived again for the nth time" She said.

Yes, we survived.

☠ 

// otor's //
• lame ba?
• happy 1k ulit kiraiiii

kirai┇izone ff ✅Where stories live. Discover now