kirai┇izone ff ✅

0041

☁ 0041 // WHO ARE VENGEFUL

// YABUKINAKO's

"Nako, Hiichan ayaw nyo kumain?" Tanong saamin ni Minjoo eonnie, umiling naman kaming dalawa ni Hiichan.

"Bakit ayaw nyo?" Sabi nya habang kumakain, tahimik lang kami ni Hiichan kanina pa. Kami ang inutusan ni Eunbi eonnie para bantayan si Minjoo eonnie, we've been trying to smile and laugh with eonnie para di sya makahalata na may nangyayari na pala sa labas pero sa totoo lang gusto ko nang umiyak ulit dahil sa situation namin.

"Busog kami eonnie" Sagot ko nalang habang nakayuko. Tumango sya at ipinagpatuloy ang pagkain nya.

Hiichan and I looked at each other, parang naguusap kami gamit ang mga mata namin. I can't really do this, ayoko na may nililihim ako.

"Umiyak ba kayo? Your eyes are swollen" Napalunok ako ng laway dahil sa tanong nya saamin.

I want to tell her pero alam ko na hindi pa dapat, she's still suffering from the pain because of that accident baka sisihin nya ang sarili nya sa pagkawala ni Wonyoung.

"Nevermind, cheer up nalang parang ayaw nyo rin naman sagutin. Okay lang" Sabi nya saamin nang nakangiti.  Napayuko naman ako at iniyukom ang kamao ko.

The room became silent once again, tanging tunog lang ng orasan ang maririnig sa loob ng infirmary.

"Gusto ko makausap si Wonyoung, Nako pwede mo ba syang dalhin dito please" Biglaang sabi ni Minjoo eonnie. Hindi ko alam ang isasagot ko, I can't open my mouth to respond to her request. Tumingin ako kay Hiichan nakayuko lang sya habang nilalaro ang kamay nya.

"Please?" I don't know but that word made me stand at sundin ang gusto nya, binuksan ko ang pintuan gamit ang mga nanginginig kong kamay.

Paglabas ko agad kong sinarado ang pinto, napasandal ako dito at napaupo sa sahig. Ang iyak na kanina ko pa pinipigilan ay nailabas ko na, tinakpan ko ang bibig ko at tinuloy ang pagiyak.

What should we do? What should I do?

Naglakad ako habang umiiyak, anong gagawin ko? Nanghihina ang mga tuhod ko habang naglalakad ako, I'm on my way to Wonyoung's classroom hindi ko alam kung bakit doon ako papunta.

I still have hopes na it's all hallucinations, na baka nasa classroom pala nila si Wonyoung alive and kicking. That thoughts make me strong but at the same time it makes me cry.

The building's hallway is so quiet, may mga klase kasi. Hindi lang talaga kami pumasok, we're not in the right condition to attend classes.

Sumilip ako sa room nila Wonyoung, naiyak ulit ako nang makita ko ang upuan nya na walang nakaupo. Dati pag sumisilip ako she always smile or wave at secretly, pero ngayon wala na. The smile that always give me strength, walaa na.

Umalis na agad ako after kung sumilip doon hindi ko kaya magtagal doon, dumaan ako sa room nila Eunbi eonnie. I excused her from the class para makausap sya, she immediately went out nang bigyan na sya ng permission para lumabas.

"Nako what's wrong?" Tanong nya saakin, agad ko naman syang niyakap at umiyak.

"Hey" Sabi nya at niyakap din ako ng mahigpit, her hands are now tapping my hair slowly. It makes me feel like I'm have hugging my real mother.

I can hear her sobs, she's crying also. Tinapos ko na ang yakap at pinunasan ko na ang mga luha ko, ganun din si eonnie.

"So anong pinunta mo dito?" Sabi nya saakin habang inaayos ang buhok ko.