Evli Kadın

Kadere boyun eğmek...

Çoğumuz aynı durumdayız belki de. İstemediğimiz durumlara olaylara mecbur ediliyor maruz kalıyoruz. Bunu yaşarken kimi zaman isyan etsek de kabullenip susuyoruz. Ben böyle yapıyorum en azından. Başlarda pandemi sürecini hemen geçecek her şey düzelecek olarak nitelendirsemde beklediğim gibi olmaması geleceğe dair umutlarıma pranga vurmadı değil.
Bitmek bilmeyen yasaklı günler, saatler, dakikalar daha mı çok işkence yoksa ben miyim bu dönemi kendine zehir eden henüz ayırt edebilmiş değilim. Hoş artık gelecekle ilgili hayal de kurmuyorum. Uzaklaşmak kaçmak kurtulmak isterken onunla aynı yere aynı anlara hapsolmak sanki kaderin bana" sen kimsin?"der gibi bir cevabı. Her gece uykularımı bölen hayal kırıklıklarım, huzurla yatağa girdiğim bir gecemin olmayışı, artık mutluluk şöyle dursun sağlık için Allah'a yakarışımın ötesinde pek yapacak bir şeyim kalmadı.
Çok değil birkaç ay öncesine kadar kendime göre yüce isteklerim vardı benim. Günah dolu hayatlarımızı değiştirmek bundan sonra belki daha ahlaklı daha dürüst daha kendim olduğum,yaşadığımı yeniden hatırlayacağım güzel bir dünya kuruyordum kafamda. Nasıl da yerle bir oluyormuş her şey. Nasıl da benim istediklerim değil Yaradanımın bende görmek istedikleri geliyormuş başıma. Bütün olgunluğumla karşılıyorum artık. Tevekkül etmek bir insana verilmiş ne mucize bir davranışmış daha iyi anlıyorum. Gün geçtikçe büyüyoruz akıllanıyoruz çaresiz kaldığımızdan değilde bile isteye seçtiğimiz tüm yollardan bir ders alarak gidiyoruz yavaş yavaş sona doğru sadece şükrederek.
Önümde neler var beni neler bekliyor bilemem. Bildiğim tek şey hep aynı şeyi dilemekte istikrarlı olduğum. Ben daha küçücük çocukken annemin dayaklarından, bir şerefsizin tecavüzünden,sindirilmekten,anasız babasız kalıp sırf parasızlık yüzünden anneannemle dedeme verildiğim o andan, babamın anneme gücünün yettiği dönemlerde evde kilitlenip aç kalışlarımızdan sevgisizlikten değersizlikten kaçamadığım gibi bu adamdan da sanırım kaçamayacağım. Kaderim bu boyun eğmek zorundayım demek istemiyorum ama sanki ben istemedikçe o bir şekilde bana daha çok Allah tarafından yazılıyor. Ben istemedikçe aynı eve tıkılmak sürekli yüz yüze gelmek zorunda kalıyorum. Evin içinde asla oturmuyorum sürekli bir yerde bir işle meşgul ediyorum kendimi. Kapılar ardında ağlıyorum, çocuklarım beni mutsuz görmesin diye güçlü durmaya çalışıyorum. Her şeye kızgınım,nefret ettiğim birine maruz kaldığım için kızgınım, çocuklarıma hak ettiği mutlu yuvayı sağlayamadığım için kızgınım, cesur olup istediklerimi yapmaya daha evvel kalkışmadığım için kızgınım, aşağılanmaya hakarete uğramaya dayağa artık susmaktan başka çaremin olmayışına kızgınım. Elden ne gelir ki?
Buraya yazıp içimi dökmekten başka çarem yok. Kimsem yok ki benim Ne aile ne arkadaş ne çevre kaldı geriye her şeyi yok etti. Bir Allahım bir çocuklarım bir de sizler varsınız. Yeni bir yıla adım attık kim bilir ne dileklerle girdiniz yeni yıla. Ne dilediyseniz Allah kabul etsin. Evlerinize bereket sağlık güzellik dolsun. Amin.    
          Yorumlarınızı yazın lütfen.