Evli Kadın

Caresizlik

O gece korkunc agrilarla uyumaya calisiyordum. Cocuklarim uyumustu coktan. Saate baktim cok gec olmustu. Dua ettim Allah'a bana bir kapi acmasi icin. Derken tam uykuya dalacaktim ki garip bir sekilde aklima polisi arama fikri geldi. Belki de arayip sikayet etmeli, darp raporu almali, dava acmali ve benim icin guvenli sayilabilecek kadin siginma evine gitmeliydim. Yatakta tavana dikip gozlerimi bir saate yakin bunu dusundum. Korkuyordum hem de olesiye korkuyordum. Telefonu elime alip polisi aradim. Birinci calma da hemen kapattim. Asagida kayinvalidem evin dort yaninda kameralar vardi. Nasil yapacaktim ki. Bundan vazgectim. Bizim davamizla ilgilenen avukata mesaj attim. Sonucta o da bir kadindi. Kesinlikle boyle bir konu da hemcinsine sahip cikar yol gosterir adalete basvururdu diye dusundum. Bekledim bekledim cok bekledim. Cevap gelmedi. Sabaha kadar telefona gelecek mesaj sesini duymayi bekledim. Defalarca kontrol ettim acaba duymadim mi diye ama yok o cevap gelmedi. Gun aydinlanmaya basladi ben uykuya teslim oldum. Aradan kac saat gecti bilemiyorum ama bana gozumu kapatip acmamla birmis gibi geldi. Cocuklarim huzurum mutlulugum varlik sebebim uyanmis yatakta uyanmami bekliyorlardi. Yatagimizi toplayip asagi indik. Telefonu tekrar kontrol ettim. Hala cevap gelmemisti. Acaba kocama mi soyledi ? Diye korkmaya basladim. Kahvaltilik yoktu evde. Hazirliksiz gelmis hic alisveriste yapmamistik. Kayinvalidemden utana sikila para istedim. O da sagolsun verdi. Hemen markete gidip kahvaltilik aldim. Markette herkes moraran yuzume burnuma sisen gozlerime bakiyordu. Cok kere "yazik yuzune bak kadinin ne hale gelmis " sozlerini duydum. Aldirmadan parasini odeyip ciktim. Kosarak eve gittim. Yol boyu gozyaslarima hakim olamamistim.

    Hayir asla bu gucsuzluk degildi. Dupeduz caresizlikti. Benim de elimden tutan bir ailem olmasini herseyden cok isterdim. Ama yoktu. Haftalardir ailemle konusmamistim. Zaten onlarda bir merak edip " nasilsin kizim " diye sorma zahmetinde bulunmamislardi. Kabullendim artik ben bu hayatta yapayalnizdim.
 

    Eve girip hemen hazirladim sofrayi. Cocuklari yedirdim. Kendim de biraz yemek istedim ancak bogazima yumru yerlesmis gibi bir turlu yutamiyordum lokmalari. Derken kayinvalidem gelip masada tam karsima oturdu. Aslinda konusacaklarini tahmin etmek zor degildi yine bana agzina geleni soyleyecekti. Yasliligina vermek istesem de bazi sozleri cok agrima gidiyordu. Duyduktan sonra cok odalara kapanip aglamisligim olmustur. Zaten canim yaniyordu bir de ustune hakaret isitmeyi istemezdim.

    "Bak kizim siz birbirinize uygun degilsiniz bunu ben senelerdir anlatamadim. Senin dayak yemek hosuna gidiyor olabilir ama oglumun basini belaya sokacaksin. Bence sen topla pilini pirtini git kizim. Benim oglum daha iyilerine layik. Sende ne buldu da aldi bilmem ama bu saatten sonra olmaz olamaz " demesiyle masadan bir hisimla ayaga kalktim.

  "Siz ne diyosunuz allah askina? Ne demek dayak yemek hosuna gidiyor ne demek?" diye bagirarak karsilik verdim. Hic cevap vermeden kalkip misafir odasina gitti. Sanirim telefonla konusmus olacak ki 1 saat sonra kocam bir sinirle cikip geldi. Beni bilegimden tutup sarsmaya basladi. "Sen benim anneme seni uyarmama ragmen saygisizlik yaptin oyle mi? Oyle mi?" diye resmen kukredi.

   Cevap veremedim,tekrar bir dayaga daha gucum yoktu.Cocuklarin psikolojisi zaten kaldiramazdi. Kayinvalidem butun getirdigi esyalari dolaptaki sebzelerine kadar ne varsa aldi arabaya geri koydu. Kocam evin anahtarini yuzume firlatip "ne bok yersen ye orospu seni " diyip annesini alarak arkasina bakmadan gitti.

     Icim bir anlik huzurla doldu. Sonunda gitmislerdi. Ikisi birlikte. Evi kameralarla cevirmisti ama onemli degil zaten disari cikmayacaktim. Cocuklarima sarilip kurtulduk dedim icimden.Kurtulduk.

  Bu sevinmem de cok uzun surmedi ne yazik ki bes kurus param yoktu. Buzdolabi bombostu. Ekmek bile alamayacaktim. Altin bir taki olsa satar parasini ihtiyaclara kullanirdim ama yoktu iste. Ne yapacaktim bilmiyorum. Aldigim kahvaltiliklar bizi iki gun idare ederdi ama sonra? Allah kerim dedim bakariz basimizin caresine.

    Dolapta buldugum kirmizi mercimek ve makarna artik hergun alistigimiz yemek olmustu. Cocuklar yemek istemiyor zorlasamda tukuruyorlardi. Bu cocuklarin yumurtaya peynire sute ihtiyaclari vardi hele ki en kucuk cocugumun en cok. Caresizlik neymis o gun anladim. Makarna yemek degil pisirmek hatta gormek bile istemiyordum.

   Yan komsularimiz yabanciydi. Onlardan birseyler istemeye karar verdim. Gidip kapilarini caldim anlatabildigim kadariyla ekmek yumurta peynir sut istedim. Anlamis olacak ki kadin bir gune yetecek kadar istediklerimi verdi. Thank you thank you diyerek kosarak eve gittim. Sutu isittim kucuk kizima icirdim. Yavrum nasil mutlu olmustu. buyuklere de ekmek arasi peynir yaptim sut doldurdum verdim. Hepsini yediler daha once hic yememis de ilk defa tadina bakip cok begenmisler gibi.
   Birgun daha bitti. Kucuk kizim besinsizlikten vitaminsizlikten halsizlikten surekli uyuyor gunden gune zayifliyordu. Alcak babalari bir kere bile merak edip aramamisti. Bu boyle olmaz diyip ben aradim. Cabucak gelmesini cocugun baygin sekilde surekli uyudugunu soyledim.

  Aramamin ardindan bir saat belki ya gecti ya gecmedi geldi. Hemen kizi kontrol etti. Uyandirmaya calisti. Gozunu araliyor sonra tekrar kapatiyordu. Kucakladigi gibi hastaneye goturduk. Acil serviste tam dort gun yattik. Besinsizlige dayali guc kaybi bobrek bagirsak yavasligi kabizlik cikti. Surekli serumla beslendi. Dort gun boyunca basindan bir an olsun ayrilmadim o sedyede ben sandalyede gozunu acmasini bekledim. Uykusuzluktan basimi kaldiramaz hale geldigimde bile yanima gelip " cocuk ne hale gelmis hep senin yuzunden bir anneligi bile beceremiyorsun " diyip moralimi bozup yanimdan uzaklasiyordu. Hastaneden ciktigimizda cocugum daha iyi durumdaydi. Yazliga dondugumuzde guzel bir alisveris yapti ve yine bizi birakip gitti. O an bu hayatta hep hayirlisini dileyecegime soz verdim. Ne olursa olsun herseyin hayirlisi neyse o olsun dedim.