ပုလဲတို့ဖြင့်ဖွဲ့သီသော ( Completed)

Part 1 ( Zawgyi )

"ဖရဲသီး.."

အသံ ရွည္ရွည္ဆြဲကာ ေအာ္ရင္း အထြန္းတစ္ေယာက္ လမ္းကိုခပ္သြက္သြက္ေလွ်ာက္လိုက္သည္။

ေနပူ‌ပူမို႔ အျပင္မထြက္ခ်င္ေပမယ့္ ဘဝက လြယ္မွမလြယ္ဘဲ။ မနက္ပိုင္းမွာ အေမနဲ႔ ကုန္စိမ္းေရာင္းလိုက္ ၊ ေန႔လည္ပိုင္းမွာ ဖရဲသီးလည္ေရာင္းလိုက္ ၊ ဒါေတာင္ ပိုက္ဆံက လည္ပတ္ခ်င္တာမဟုတ္ဘူး။ တစ္ေန႔လုံး အလုပ္လုပ္မွ စား႐ုံေသာက္႐ုံေလာက္ရတာ။ ေငြပိုေငြလွ်ံဆိုတာလည္း ဘယ္ဆီေနမွန္းမသိ။

ပညာတတ္တဲ့သူေတြမ်ား လစာေလးေတြရတာ ေဟာခနဲ ေဟာခနဲ ၊ ဒီလို လမ္းတကာလည္ၿပီး ေဈးေရာင္းစရာလည္းမလိုဘူး။

အထြန္းက သက္ျပင္းခပ္သဲ့သဲ့ ခ်ရင္းမွ ဆက္ေတြးျပန္သည္။

ဒါေပမဲ့လည္း အထြန္းတို႔က ေက်ာင္းမွ မေနႏိုင္တာ။ ဆင္းကလည္း ဆင္းရဲတာကိုး ။ ဘဝေပးပဲေလ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ။ ေထြထူးၿပီးေတာ့လည္း စိတ္မညစ္ပါဘူး ဘဝမွာ ျပည့္စုံတယ္ရယ္လို႔မွ မရွိတာ။

ေတြးရင္းက ေနကပိုပူလာသလို တိုက္လာေသာေလကလည္း မေအးဘဲ ပူေနသည္။ ပုဆိုးကို ေျခမ်က္စိထိ ရွည္ရွည္ဝတ္ထားေသာေၾကာင့္သာ ေျခေထာက္က အပူသက္သာသည္ ။ တီရွပ္ လက္တို ဝတ္ထားေသာ အထြန္းလက္ႏွစ္ဖက္ကေတာ့ ညိဳ႐ုံမက မဲပါမဲလို႔ ။

အင္း ေနေတြ ေလေတြ ဒီေလာက္ပူတာ ဗန္းထဲက ဖရဲသီးေလး ႏႈိက္စားရရင္ျဖင့္ ။

တံေတြးကိုသာ အသာမ်ိဳခ်လိုက္ရသည္။

ျမင္သာ ျမင္ရ မၾကင္ရ ဆိုတာ အထြန္းမွ အထြန္း အစစ္။

ဖရဲသီးတစ္စိတ္‌ေလ်ာ့ ရင္ ပိုက္ဆံ ၃၀၀ ေလ်ာ့မွာ ၊ သုံးရာဆိုတာ ၾကက္ဥ သုံးလုံးစာ ။
ျမတ္တာမွ ငါးေထာင္မျပည့္တာ ကိုယ္ ႏႈိက္စားလို႔လည္း မျဖစ္ေတာ့ တံေတြးကိုသာ မ်ိဳခ်ရင္းက ဆက္ေအာ္ရျပန္သည္။

အခုအခ်ိန္ ဖရဲသီးေလး ႏႈိက္စားလိုက္ရရင္ ရင္ေလးကို ေအးေနမွာပဲ ။

ဒါေပမယ့္ အထြန္း ရင္က ကိုမိုးကို ျမင္ရလည္း ေအးပါတယ္ေလ..။

အထြန္းက ကိုမိုးရွိေသာ လမ္းကို မ်က္ႏွာမူရင္း ၿပဳံးသည္။