"အထွန်း"
ဆိုင်သိမ်းနေသော အထွန်းက ကျော်မိုး ကို တွေ့တော့ တအံ့တဩကြည့်သည်။
"ကိုမိုး ဒီအချိန်မှ ဈေးလာတာလား"
"မဟုတ်ပါဘူး အထွန်းဆီလာတာ"
"ဟင်"
အထွန်းက မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းလေးများ ကို အသာမှေးလိုက်ရင်း ခေါင်းကုတ်သည်။
"အထွန်းဆီကို .."
"အင်း ဟုတ်တယ် ဒီနေ့ အားလားလို့ "
"အထွန်း နေ့လည်ဈေးရောင်းရဦးမှာလေ ၊ ညနေမှ အားမှာ ဒါနဲ့ ဘာဖြစ်လို့လဲ"
"ဘာမှတော့အထွေအထူးမရှိပါဘူး တစ်ခုခု လိုက်ကျွေးချင်လို့ "
တစ်ခုခု လိုက်ကျွေးချင်လို့ဟူသော စကားအဆုံးတွင် မဆိုသလောက် လက်သွားသော မျက်လုံးလေးများကို ကျော်မိုးတစ်ယောက် သတိထားမိရပြန်သည်။
"လိုက်မယ်မလား အထွန်း"
တစ်ခုခုကို စဉ်းစားဟန်ပြုနေသော အထွန်းက ချက်ချင်း ခေါင်းမညိတ်ဘဲ ကျော်မိုးကိုသာ ကြည့်နေသည်။
"အထွန်း ဘာဖြစ်လို့လဲ"
"ဘာမှတော့ မဖြစ်ပါဘူး အားနာစရာကြီးလေ"
"အကိုက ခင်လို့ကျွေးတာလေကွာ ၊ ပြီးတော့ နောက်တစ်ပတ်ဆို ရန်ကုန်ပြန်ရတော့မှာ "
ထိုအခါမှ အထွန်းက ပုတ်သင်ညိုလို အဆက်မပြတ် ခေါင်းညိတ်လာသည်။
"အထွန်း ဖရဲသီးကုန်ရင် ဘောလုံးကွင်းမှာစောင့်နေမယ်လေ "
"ဟုတ်ပြီ ဒါဆို ညနေမှ တွေ့မယ်"
******
"အထွန်း မှန်ရှေ့က ဖယ်ဦးမှာလား"
"အမေကလည်း ခဏလေးပါ "
သနပ်ခါးကို ဖွေးနေအောင် ညီညီညာညာ လိမ်းရင်းမှန်ရှေ့တွင် ဘယ်ကြည့် ညာကြည့် ကြည့်နေသော အထွန်းကို အမေက မျက်စောင်းထိုးသည်။
မျက်စောင်းထိုးလည်း ထိုးချင်စရာပင် ၊ အထွန်းက မျက်နှာတင်မဟုတ် ၊ ခြေရော လက်ရော ကိုပါ သနပ်ခါးကို အဖွေးသားလိမ်းထားသည်။
မလိမ်းလို့မှမရတာ အထွန်းအသားအရေနဲ့ အင်္ကျီ အပြာရောင် နုနုလေးနဲ့ ဆိုရင် မီးသွေးခဲပေါ် အဝတ်ပြာပြာလေးလွင့်နေသလို ဖြစ်နေမှာ ။ အခုလို သနပ်ခါးလေး လိမ်းလိုက်တော့မှာ အင်္ကျီပြာပြာလေးနဲ့ပုဆိုးပြာပြာလေးနဲ့ ကဲ ဘယ်လောက်လိုက်လဲ ။
