"အထြန္း ဒီလို ကိုင္ရတယ္ "
"ဒီလိုလား"
"မဟုတ္ဘူး လက္ေခ်ာင္းနဲ႔ ဒီလို ထိန္းၿပီးကိုင္"
ေက်ာ္မိုးက သင္ေပးလိုက္ အထြန္းက တူကို ကိုင္လိုက္ ၊ တူက အထြန္းလက္ထဲမွ ျပဳတ္က်သြားလိုက္ျဖင့္ သံသရာလည္ေနသည္။
"အထြန္း ခက္ရင္းနဲ႔ပဲ စားေတာ့မယ္ "
တူမကိုင္တတ္ေသာ အထြန္းတစ္ေယာက္ ခက္ရင္းကိုသာ ဆြဲယူေတာ့သည္။
ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ ကို အားပါးတရ စားေနေသာ အထြန္းပုံစံက ကေလးတစ္ေယာက္လို ျဖဴစင္ေနသည္။
ေက်ာ္မိုးက ၿပဳံးၾကည့္ေနရင္းမွ ဆက္ေတြးသည္ ။အင္းေလ အထြန္းက ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ စြန္းစြန္းပဲ ရွိေသးတာ ကေလးပဲေပါ့ ။
ဘာေၾကာင့္ရယ္မွန္းမသိ သူ အထြန္းကို ရင္းရင္းႏွီးႏွီးပင္ သံေယာဇဥ္တြယ္မိသည္ ။
အျခား ေယာက္်ားေလး သူငယ္ခ်င္းမ်ား ရွိပါလ်က္ ေက်ာ္မိုးသည္ အထြန္းကိုမွ ပိုပိုသာသာ ခ်စ္ခင္မိသည္။
အထြန္းက ခ်စ္စရာေကာင္းသည္ ။
မ်က္ႏွာေသးေသးေလးတြင္ မ်က္လုံးဝိုင္းဝိုင္းေလး မ်ားႏွင့္ မ်က္ေတာင္ရွည္ရွည္ေလး မ်ားက ထင္းေနသည္။
ေက်ာ္မိုးက ခဏ စိုက္ၾကည့္မိသြားေတာ့ အထြန္းက ေမာ့ၾကည့္လာသည္။
"အထြန္း စားတာ မ်ားေနလို႔လားဟင္"
"ေဟ"
မ်က္ေတာင္တို႔ကို ပုတ္ကာပုတ္ကာျဖင့္ ေမးေနေသာ အထြန္းကို ေက်ာ္မိုးက အလ်င္အျမန္ပင္ ေခါင္းခါ ျပသည္။
"မဟုတ္ပါဘူး စား စား ၊ အကိုက ဒီအတိုင္း ၾကည့္တာ "
ထိုအခါ မွ ဪ ဟု တစ္ခြန္းဆိုကာ ဆက္စားသည္။
အသက္ခ်င္းသိပ္မကြာလွေသာ္လည္း ေက်ာ္မိုးက ေတာ့ အထြန္းကို ကေလးတစ္ေယာက္လိုပင္ ျမင္ေနမိပါသည္။
"အထြန္း အကို ရန္ကုန္က ျပန္လာရင္ ဘာဝယ္ခဲ့ရမလဲ"
"မဝယ္ပါနဲ႔ ကိုမိုး ပိုက္ဆံကုန္ေနမွာေပါ့"
"ရပါတယ္ကြာ ၊ လက္ေဆာင္ေပးတာပဲ "
အထြန္းက ခက္ရင္းကို အသာခ်ရင္း ေခါင္းခါသည္။
YOU ARE READING
ပုလဲတို့ဖြင့်ဖွဲ့သီသော ( Completed)
Romance"ကံ့ကော်ဆိုတာ မပြောင်းလဲတဲ့ချစ်ခြင်း သက်သေ"
