"အထြန္း"
ဆိုင္သိမ္းေနေသာ အထြန္းက ေက်ာ္မိုး ကို ေတြ႕ေတာ့ တအံ့တဩၾကည့္သည္။
"ကိုမိုး ဒီအခ်ိန္မွ ေဈးလာတာလား"
"မဟုတ္ပါဘူး အထြန္းဆီလာတာ"
"ဟင္"
အထြန္းက မ်က္လုံးကို အသာေမွးလိုက္ရင္း ေခါင္းကုတ္သည္။
"အထြန္းဆီကို .."
"အင္း ဟုတ္တယ္ ဒီေန႔ အားလားလို႔ "
"အထြန္း ေန႔လည္ေဈးေရာင္းရဦးမွာေလ ၊ ညေနမွ အားမွာ ဒါနဲ႔ ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
"ဘာမွေတာ့အေထြအထူးမရွိပါဘူး တစ္ခုခု လိုက္ေကြၽးခ်င္လို႔ "
တစ္ခုခု လိုက္ေကြၽးခ်င္လို႔ဟူေသာ စကားအဆုံးတြင္ မဆိုသေလာက္ လက္သြားေသာ မ်က္လုံးေလးမ်ားကို ေက်ာ္မိုးတစ္ေယာက္ သတိထားမိရျပန္သည္။
"လိုက္မယ္မလား အထြန္း"
တစ္ခုခုကို စဥ္းစားဟန္ျပဳေနေသာ အထြန္းက ခ်က္ခ်င္း ေခါင္းမညိတ္ဘဲ ေက်ာ္မိုးကိုသာ ၾကည့္ေနသည္။
"အထြန္း ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
"ဘာမွေတာ့ မျဖစ္ပါဘူး အားနာစရာႀကီးေလ"
"အကိုက ခင္လို႔ေကြၽးတာေလကြာ ၊ ၿပီးေတာ့ ေနာက္တစ္ပတ္ဆို ရန္ကုန္ျပန္ရေတာ့မွာ "
ထိုအခါမွ အထြန္းက ပုတ္သင္ညိဳလို အဆက္မျပတ္ ေခါင္းညိတ္လာသည္။
"အထြန္း ဖရဲသီးကုန္ရင္ ေဘာလုံးကြင္းမွာေစာင့္ေနမယ္ေလ "
"ဟုတ္ၿပီ ဒါဆို ညေနမွ ေတြ႕မယ္"
******
"အထြန္း မွန္ေရွ႕က ဖယ္ဦးမွာလား"
"အေမကလည္း ခဏေလးပါ "
သနပ္ခါးကို ေဖြးေနေအာင္ ညီညီညာညာ လိမ္းရင္းမွန္ေရွ႕တြင္ ဘယ္ၾကည့္ ညာၾကည့္ ၾကည့္ေနေသာ အထြန္းကို အေမက မ်က္ေစာင္းထိုးသည္။
မ်က္ေစာင္းထိုးလည္း ထိုးခ်င္စရာပင္ ၊ အထြန္းက မ်က္ႏွာတင္မဟုတ္ ၊ ေျခေရာ လက္ေရာ ကိုပါ သနပ္ခါးကို အေဖြးသားလိမ္းထားသည္။
မလိမ္းလို႔မွမရတာ အထြန္းအသားအေရနဲ႔ အက်ႌ အျပာေရာင္ ႏုႏုေလးနဲ႔ ဆိုရင္ မီးေသြးခဲေပၚ အဝတ္ျပာျပာေလးလြင့္ေနသလို ျဖစ္ေနမွာ ။ အခုလို သနပ္ခါးေလး လိမ္းလိုက္ေတာ့မွာ အက်ႌျပာျပာေလးနဲ႔ပုဆိုးျပာျပာေလးနဲ႔ ကဲ ဘယ္ေလာက္လိုက္လဲ ။
YOU ARE READING
ပုလဲတို့ဖြင့်ဖွဲ့သီသော ( Completed)
Romance"ကံ့ကော်ဆိုတာ မပြောင်းလဲတဲ့ချစ်ခြင်း သက်သေ"
