"ကျော်မိုးရေ ဗိုလ်ချုပ်ဈေး သွားရအောင်"
စာကျက်နေသော ကျော်မိုးက အောင်ခိုင်၏ စကားကို ခေါင်းခါပြသည်။
"စာမေးပွဲနီးနေပြီ မသွားဘူး"
"ပြန်လာရင် ဒိန်ချဉ် ဝယ်တိုက်မယ်လေ"
"မသွားပါဘူးကွာ ၊ စာတွေကျက်ရဦးမယ်"
"၃၈ လမ်းက ထမင်းပေါင်း ကျွေးမယ်လေကွာ"
"တကယ်လား"
"အေး"
ထိုအခါမှ ကျော်မိုးက ခေါင်းညိတ်ပြသည်။
"ပြီးတာပဲ အခု သွားမှာလား"
"အေး"
***
ကျော်မိုးတို့ ဆူးလေ ရောက်သော အခါ ဆယ်နာရီပင် ထိုးနေပြီ ။
"ဟေ့ ကျော်မိုး ဗြိတိသျှသံရုံး ဘက်သွားရအောင် ၊ ထမင်းပေါင်း စားကြမယ်"
"နေပါဦး ပန်းခြံနားရောက်နေတာကို ခဏ ဖြစ်ဖြစ် ဝင်နားကြမယ်လေကွာ"
တနင်္ဂနွေ နေ့ ဖြစ်သောကြေင့် ဗန္ဓုလပန်းခြံ ထဲတွင် လူမနည်းလှ။
အောင်ခိုင်က မြက်ခင်းပေါ်တွင် ထိုင်ချလိုက်ပြီး နဖူးမှချွေးကို လက်ကိုင်ပုဝါဖြင့်သုတ်သည်။
"ပူလိုက်တာကွာ ၊ ဖရဲသီး မစားချင်ဘူးလား"
"ဖရဲသီးလား "
ဖရဲသီး ဟူသော စကားအဆုံးတွင် ကျော်မိုး တစ်ယောက် မသိမသာ ပြုံးမိသွားသည်။
"ကျော်မိုး ၊ ဖရဲသီး စားမလားလို့ "
"အေး စားမယ်လေ ၊ ငါ သွားဝယ်လိုက်မယ် "
ပြောပြောဆိုဆို ကျော်မိုးက မြက်ခင်းပေါ်မှ ထကာ ပန်းခြံ အပြင်ဘက်သို့ထွက်သည်။
တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်ပင် ဖရဲသီးသည်ကို လှမ်းမြင်ရတော့ အမြန်ပင်ပြေးသွားလိုက်သည်။
"ညီလေး ဖရဲသီး တစ်စိတ် ဘယ်လောက်လဲ"
"လေးရာ အကို "
"နှစ်စိတ်ယူမယ် "
အိတ်ဖြင့် ထည့်ပေးလိုက်သော ဖရဲသီးစိတ်များကို ဂရုတစိုက်ကိုင်ရင်း ပန်းခြံထဲသို့ ပြန်ဝင်လာလိုက်သည်။
YOU ARE READING
ပုလဲတို့ဖြင့်ဖွဲ့သီသော ( Completed)
Romance"ကံ့ကော်ဆိုတာ မပြောင်းလဲတဲ့ချစ်ခြင်း သက်သေ"
