Bitch Craft -Ashton Irwin (NL)

028

Het eten hier was vies,
Al kregen we amper wat te eten, en kan je het eten geen eten noemen.
maar eerder plastic.

Het water smaakte nog erger dan in het E-Station.
Maar daar kon ik mee leven aangezien mijn tong aanvoelde als een droog lapje.
en al het vocht wat erop viel meteen opnam.

Ashton is weg gebracht naar een andere cel, omdat hij geprobeerd had het glas te breken.
En daarbij betrapt werd.

Ik mis hem niet,
alleen omdat het me breekte om hem zo te zien,
Hoe hij behandeld werd en hoe zijn lichaam zijn lichaam niet meer was, door de vele sneeén en blauweplekken.

'Zoey' Galmt de vreselijke mannenstem weer door mijn cel.

Ik nergeer hem, en begraaf mijn hoofd nog verder in mijn kussen.
'Loop naar de hel' Mompel ik.

'Je mag hier snel weg'
Ik spits mijn oren, en kom een klein stukje omhoog. "Wat?'
'Je wordt over 2 dagen uit je leiden verlost'
'Ga door..'
'Over 2 dagen zal je geëxecuteerd worden op het plein'
'Is Hunter der ook bij?'
Het blijft akelig stil.

Ook ik blijf stil.
Nog 2 dagen..
En ik kom er niet onderuit, ik kan me hier zelf niet uit redden.
Ook Ashton niet, ook Forrest niet.

Forrest is nog nergens te bekennen.
Ik weet niet eens of hij nog wel leeft, en of Ashton nog wel leeft.

Verlaten, en verslagen ga ik op de grond zitten, en laat mijn rug tegen de muur aan rusten.

Een traan rolt langzaam over mijn wangen heen.
Ik wil niet huilen..
Maar ik kan niet anders, ik kan niet altijd sterk zijn.
Al hebben ze me wel zo proberen te trainen.

Ik ben niet gemaakt van steen, en ben ook maar een mens.

De enige hoop die ik nog heb, ligt in de handen van Michael en de rest.
Maar vooral hem, omdat hij de enige is die me hier snel weg kan krijgen.
Al komt hij waarschijnlijk me toch niet uit deze hel halen.

Na enige tijd wordt ik verblind door het felle licht dat mijn cel in schijnt.
Tweemannen, verpakt in pakken van een soort plastic materiaal. Pakken me van de grond, en slaan mijn handen in de boeien.
Al strompelend wordt ik de gangen door heen gesleept, en in een cabine gegooit.
Waar zodra ik erin zit, de deuren sluiten, en een harde straal water op mijn wordt gericht.
Met mijn kleding nog aan, wordt ik "gewassen", de harde straal voelt alsof ik met zwepen wordt geslagen, en laat mijn huid al brandend achter.
Zelfs Ashton"s warme handen branden niet zo op mijn huid, als het ijskoude water.

Als ze me krachten niet hadden uitgeschakeld had ik er geen enkel probleem mee gehad.
Het ijskoude water is immers de zelfde temperatuur als het bloed dat door mijn aderen heen stroomt.

De twee mannen openen de cabine, en trekken mijn kleding van mijn lijf, en laten in enkel mijn ondergoed achter.
"Kom" Zegt een van de twee nors en tilt me van de koude grond af.
Ik heb geen kracht meer om me er tegen te verzetten dus doe wat hij zegt.
Ik ga immers toch dood, liever dan makkelijk en snel, dan langzaam en pijnlijk.

"Je hebt 5 minuten"
Nog met mijn handboeien om, en in mijn ondergoed wordt ik op de grond gegooid gegooit, en sluit achter me de celdeur.

"Zoey?"
Een bezorgde Ashton knielt naast me neer, en neemt me in zijn armen.
"Het spijt me zo" Snik ik zachtjes en laat mijn hoofd in zijn nek rusten.
Het enige wat hij er op antwoord is stilte, en een knuffel die steeds sterker wordt.

"Ze gaan me over 2 dagen vermoorden"
"Ik weet het" Antwoord hij zachtjes, zijn stem staat op breken, terwijl zijn ogen zijn gevuld met tranen.
"Ik had het moeten zijn"

Ik had tegen mezelf gelogen..
Ik miste hem wel.
Ik mis hem, en Forrest.
Het gevoel van veilig zijn mis ik.

"Je had nooit achter me aan moeten komen"
"Sorry" is het enige wat ik naast huilen eruit kan krijgen.
"Ik wil naast mijn familie niet ook jou kwijt raken op dat plein"
Zijn sterke armen drukken mijn trillende lichaam nog dichter tegen zich aan, in de hoop me een beetje op te warmen.

Ik zou willen dat ik de tijd even stil kon zetten, en dat ik hier langer in zijn armen kon liggen.
Maar mijn droom wordt verstoort als ik opgetild wordt door een paar armen, en Ashton hard op de deur bonkt, en naar de man schreeuwt.

Ik zal hem nooit meer zien.
Nooit meer vasthouden.
Nooit meer.