Bitch Craft -Ashton Irwin (NL)

031

'ASHTON!'
Mijn lichaam schiet overeind, maar wordt tegen gehouden door handboeien waarmee ik vast zit gebonden aan het bed.

'Heey, je bent wakker'
Forrest loopt langzaam uit de duisternis naar me toe, en pakt mijn hand vast.
Zijn lichaam verhult met zwart leder, met oranje details op zijn mouwen, en hals.
'Waarom lig ik vast gebonden?'
'Ow wacht' Antwoord hij erop, en maakt mijn handen los.

'Je was nogal bewegelijk, dus hebben we je maar vast gelegd om slaapwandelen te voorkomen'
Ik knik en pak mijn polsen vast.

'Ik moet naar E312'
Mijn benen gooi ik naast het bed, en pak mijn kleding uit mijn kleding kast.
'Je moet rusten' Antwoord hij en slaat zijn armen van achteren om mij heen.

Ik glimlach zwakjes en draai me naar hem om.
'Ik moet echt gaan trainen Forrest'
'Zoey, je bent nogsteeds niet 100% het zelfde, Ga alsjeblieft eerst rusten'
Zijn lippen drukken zachtjes op mijn voorhoofd.

Ik kijk naar beneden, om oog contact te vermeiden.
Hij kan mij niet zo maar verbieden om niet te trainen.
Ik moet trainen..
Het is gewoon iets dat hij niet snapt, Ik moet het..
Ik moet degene die een kogel door Ashton's lijf heeft gejaagt terug pakken, en hem langzaam vermoorden.

'Beloof je het me?'
'Ik beloof niets' Antwoord ik en trek mijn pyjama uit.

Het is moeilijk om mijn gedachten te veranderen, en al helemaal als je Forrest heet.
Hij mocht me dan misschien wel gekust hebben, en me een keer gered hebben.
Maar alsnog blijft hij de jongen die me heeft vast gehouden, en heeft gegeiselt.
En daar kom je niet zo makkelijk van af.
Hoe knap je dan mag zijn, en hoe je me dan wel niet laat voelen.

Het is raar..
Ik wil hem niet leuk vinden, omdat ik wat voor Ashton voel.
Of eigenlijk denk wat te voelen.
Want echt antwoord heb ik er niet opgekregen.
Van Forrest krijg ik wel antwoord.
Maar dat wil ik niet zien.

Ik wil niet wat voor hem voelen, maar mijn hart denkt daar anders over.
Mijn hart weet al het slechte van hem eruit te filteren, waardoor ik toch als een blok voor hem val.

Ik slip in mijn oude trainingspak en verlaat mijn kamer.
Zin om nog langer met Forrest in een kamer te zijn heb ik niet.

Ik wil hem eigenlijk helemaal niet meer zien, want hij verpest mij.
Hij verpest de manier hoe ik denk, en hoe ik me voel.
En dat wil ik niet, ik wil niet dat iemand dat doet met me.

Ik loop de lange gangen door, en glip de kamer van Blink binnen.
'Blink, ik heb je hulp nodig'
Het paars-harige meisje kijkt me verward aan, en gaat staan.
'Zoey?..'
'Je leeft nog?'
Haar hand streelt langzaam mijn gezicht, waar op mijn wang een klein littekentje zit.

'Waar is Ashton?'
Ze zucht zachtjes en pakt mijn hand vast.
'E214' Antwoord ze zachtjes. 'Hij is nu stabiel maar ze zijn bang dat hij het niet haalt, Forrest zal dan al zijn taken overnemen'
De tranen springen in mijn ogen, zodra haar woorden haar lippen verlaten.
Het kan niet zo zijn.
Hij kan niet op het randje liggen van de dood.

'Kan je me naar hem toe brengen?'
Ze schud haar hoofd en laat mijn hand los.
'Hij is er heel erg aan toe, en ze zijn bang op infecties als iemand bij hem komt.'

Ik breng mijn hoofd in mijn handen en ga op haar bed zitten.

Het is officieel..
Ik stop pas met vechten totdat ik Hunters hoofd als jachttroffee aan mijn muur heb hangen.
En iedereen die hier ondergronds leeft, een plek heeft om te wonen.

Ik stop niet voordat ik wraak heb genomen.

Wraak is immers het enigste wat ik nu nog kan doen.

Mijn leven maakt nu toch niet meer zo veel uit, dus ik kan net zo goed mijn leven geven voor deze mensen.

Forrest wordt niet de nieuwe Ashton, Die plek behoort tot mij

Ik ben de nieuwe Ashton Irwin..