Bitch Craft -Ashton Irwin (NL)

025

Bord op pinterest :
(volg voor extratjes, meer beeld bij het verhaal, of voor als jezelf ene story wilt schrijfen en inspiratie nodig hebt.. Elke dag komen er wel nieuwe fotos bij)

https://www.pinterest.com/nomsja/

Is het trouwens nog een beetje te doen? aangezien Ash al zo lang weg is?

Let me know :)

Ik wordt wakker in de armen van Forrest, die met een oog dicht slaapt.
Aangezien hij met de kleinste beweging die ik maak zijn ogen opent.

Ik duw mijn lichaam van hem af en ga rechtop zitten.
"Hoelaat is het?"
"Geen idee" Antwoord hij.
Elle ligt nogsteeds aan de andere kant van de kamer opgekrompen in haar deken.
"Vanavond gingen ze tekeer buiten" Verteld hij me.
"Dus schrik niet met wat je aan kan treffen.. meestal worden lijken niet meteen opgehaald"
Ik knik en pak naar de bidon van hem. "Weetje het zeker?"
"Ik heb hoofdpijn" antwoord ik en zet het ding aan mijn lippen.

Misschien komt het omdat ik net wakker ben, of misschien aan het feit dat mijn keel zo droog als je maar kan hebben is.
Maar de alcohol lijkt net prikkeldraad in mijn keel.

Al heb ik best lekker geslapen, de vermoeidheid blijft.
Net als het koude gevoel.
Van binnen, en van buiten.

Hij glimlacht zwakjes en haalt een plukje haar uit mijn gezicht.
Ik wend mijn blik af en pak mijn rugzak erbij.

Ik had letterlijk niks.
Op een paar blikken voedsel, een rol wc papier, en wat verbandmiddelen.
Tijd om meer te pakken had ik niet, en aangezien de andere twee de rest hadden, was het ook niet noodzakelijk.

"Waar denk je aan?" Vraagt hij zachtjes terwijl hij met zijn vinger toppen mijn schouder betast.
"Ashton" Antwoord ik en sta op. "We moeten verder, straks leeft hij niet meer"
Ook Forrest staat op en rijkt met zijn hand naar mijn gezicht.
"Ik beloof het je.. We komen optijd"
Zacht raken zijn lippen die van mij.

Het kouden gevoel van binnen verdwijnt direct, terwijl hij me dicht tegen zich aan drukt.
Ik haten hem.
Ik haten hem intens..
Maar de laatste paar dagen was hij zo lief tegen me, en leek hij het goed proberen te maken.

Misschien is het het feit dat ik het er warm van krijg ,een ding dat ik me niet weg trek, of het feit dat ik even niet meer weet wat ik moet doen, en ik letterlijk verstijft in mijn schoenen sta.

"Ik beloof dat je niks overkomt oke?"
Ik knik en glimlach zwakjes, hij doet het zelfde en geeft me een klein kusje op mijn lippen.

Direct daarna gooit hij zijn tas over zijn schouder, laad hij zijn pistolen, en stopt ze in zijn holsters.

Ergens diep van binnen wou ik hier blijven, samen met hem.
Maar het grootste deel wou Ashton, en samen met hem zijn.

Mijn hersenen draaien overuren, waneer de tweestrijd begint.
Forrest of Ashton.
Beide ken ik ze amper, en eigenlijk is het van de zotte dat ik dit alles doe.
Maar het voelt goed, het voelt alsof ik hiervoor gemaakt ben.

Ik kan niet meer terug, en dat realiseer ik nou..
Ik wil ook niet meer terug..

Ik wil uitzoeken wat het beste voor mij is, mijn plicht voorvullen.
En daarna rustig hier leven, waar iedereen het zelfde is.
En ik niet gek ben, omdat er ijs uit mijn handen komt.