Bitch Craft -Ashton Irwin (NL)

044

Mijn mond valt letterlijk open zodra de jongen langzaam op ons afloopt.
'Missed me?'
''Ash?'
Tranen springen in mijn ogen, terwijl mijn armen om zijn nek heen vliegen.
Hij glimlacht en drukt zijn lippen op mijn wang.
'Ik had je toch gevraagd om hier niet meer heen te komen'
'En je dood te laten gaan?'
Hij zucht zachtjes en laat zijn wond van de schietpartij aan me zien 'Dood ga ik nu sowieso'

Zijn been is geïnfecteerd en niet zo'n beetje ook. Het pus stroomt er bijna letterlijk uit terwijl de huid erom heen strak staat met een fel rode kleur.

Je ziet dat hij pijn heeft.
Wat best logische is, aangezien bij mij een puistje al zeer doet en hij zo'n beetje 40 keer zo grote heeft.
Al is het geen puist, maar een geïnfecteerde wond.

Me moeite tilt Ashton de gewonde Micheal op, en neemt hem mee naar een soort grot niet veel verder van ons vandaan.
Daar legt hij Micheal neer, en pakt hij een bidon met water voor hem.

'Ik weet niet wat ik moet doen'
'Ik ook niet Zoey' Antwoord Ashton terwijl hij me een zakmes en een doek geeft.
'Maar jij hebt hier een vastere hand'
Ik pak het aan en kijk naar het schotwond van Micheal, met nog ergens een kogel die er zo snel mogelijk uit moet.

'Ik ben niet van poppenstront' Grinnikt Micheal zachtjes. terwijl zijn gezicht iets anders zegt.
Hij heeft pijn en niet zo'n beetje ook.

Ik leg het zakmes neer en pak de bidon van Micheal.
Mijn handen ontsmetten kan ik hier niet, met een beetje water ze afspoelen is het minste wat ik kan doen.

'Ben je er klaar voor?'
'Doe het nou maar' Moppert hij.
Zo gezegd zo gedaan.
Met mijn duim en wijs vinger probeer in de schotwond te komen, opzoek naar de kogel. die tot mijn verbazing nog niet eens zo heel diep in zijn lichaam is gedrongen.

Hij wilt gillen, en dat doet hij ook..
Alleen niet met zijn stem maar met zijn ogen.

Ik pak de kogel vast en trek hem er met veel tegen kracht van Michaels lichaam er langzaam uit.
Iets wat ik beter niet had kunnen doen.

Want zodra mijn vingers zijn lichaam verlaten begint het bloeden weer.
Alleen nu nog sneller, en nog meer.

'Ash??!' Paniekerig kijk ik om me heen terwijl de jongen de doek tegen Michaels been aan drukt.
De kleur op zijn gezicht is ver te zoeken, niet heel onlogische met de hoeveelheid bloed dat zijn lichaam verlaat.

'Ashton doe iets!! stelp de bloeding!'
'Ik kan het niet' Antwoord hij wanhopig terwijl hij zijn riem om de been van michael bind, en een doek tegen de wond aandrukt.

Inmiddels liggen Micheals been, en Ashtons handen in een plasje bloed, dat zijn lichaam binnen enkele minuten had verlaten.

'Micky blijf bij' Zegt Ashton terwijl hij de doek bijna in zijn been lijkt te duwen.
Micheal glimlacht zwakjes maar sluit al snel zijn ogen.

"Ga aan de kant!' ik trek de doek die ashton tegen zijn been aandrukte weg, en duw Ashton aan de kant.
"Wat ga je doen?'
'Iets wat ik ook bij jou had gedaan'
'Maar dat lukte niet'
'Ik kan het proberen..'
Zonder ook maar een seconden te twijfelen steek ik het mes in mijn arm en laat ik het bloed in de wond stromen.
Ik had een slagader geraakt, dus was naast Micheal zelf ook dood gegaan als m'n healing me in de steek had gelaten.

Ashton pakt m'n arm vast, en drukt hier snel een ander kledingstuk tegen.
'Dit kon wel je dood worden'
'Maar dat is het niet' antwoord ik, wanneer ik zie dat de twee lapjes huid weer zich aan elkaar laten groeien.

Ook doet mijn bloed het werk bij Micheal. en zie je binnen een paar seconden geen schotwond meer.
Ik druk mijn vingers tegen zijn hals aan, en haal diep adem.

'Hij leeft nog''