Bitch Craft -Ashton Irwin (NL)

014

'Ben ik telaat?' De bruine flits schiet voor mijn ogen, en over handigt mij glimlachend mijn pijlen.
'Michael is hier niet!' Roept Ashton vanuit de achter kant van N312.
'I know, maar zij wel.. Ik wil haar uittesten'
'Ze kan nog niks Jes' Antwoord Ashton, die onze kant op loopt.

'Ze kan je bevriezen, waardoor je niet meer zo snel kan rennen'
'Probeer het' Giechelt ze, en begint rondjes te rennen.
Niets anders dan een zwart bruine veeg zie je.

'Raak haar maar, niet te sterk, maar probeer haar af te remmen'
'Dan doe ik haar pijn' Antwoord ik zachtjes en hou aarzelend mijn hand omhoog.
'Ze heelt heel snel'

'Jessica!' Ashton houdt zijn hand voor zich uit. 'Kom en laat Zoey zien hoe snel je kan helen'
Ze zucht luidruchtig en houdt haar hand omhoog. 'Mik hier maar op'
Ashton vuurt een heel klein vuur balletje naar haar hand.

De blaren springen op haar hand, iets waar een ander een paar weken over doet om het weg te krijgen, en te laten genezen.

'Kijk' Zegt ze zachtjes en bijt op haar lip.
'Doet het pijn?' 'Ik ben niet gevoelloos' Grinnikt ze.
De blaren op haar hand beginnen langzaam maar zeker te verdwijnen.

'En weg zijn ze'
Ik glimlach zwakjes, en kijk haar aan.
'Probeer me maar te raken'

Weer begint ze als een gek rondjes te rennen door de zaal heen, Binnen 3 keer weet ik haar met mijn ijsstraal te raken.
Nogsteeds is ze snel maar wel minder als voorheen, ze is nu even snel als iedereen zou zijn, die op zijn snelst begint te rennen.

'Kan je me niet helemaal afremmen?'
Ik schud mijn hoofd en ga op een bankje zitten. 'Ik heb er nog geen controle over'

"Komt nog wel" Ashton's warme handen warmen Jessica weer op, zodat ze weer als een speer weg rent.

"Je kan meer dan dat je denkt." ik glimlach zwakjes en schud mijn hoofd.
"Wel Zoey.. je bent speciaal" Hij tilt met zijn vinger mijn kin omhoog en geeft me een kus op mijn voorhoofd.

Een vlinder explosie ontploft in mijn buik.
Ashton heeft iets dat speciaal is. Ik zou niet bij hem kunnen zijn omdat hij zo onvoorspelbaar is.
Maar leuk is hij wel, en dat kan ik niet ontkennen.
Niemand kan dat. ieder meisje hier kijkt achterom als hij in zijn zwart met blauwe pak rond loopt.

De kinderen zien hem hier als hun held, de ouders als een toekomstige bevrijding.

"Kom. Ik wil graag dat je met Calum gaat trainen"
Hij laat me langzaam los, en glimlacht zwakjes.

'Ik wil eigenlijk niet trainen'
Hij bijt zacht op zijn lip en legt zijn knokkels ertegen aan.
'Oke' Antwoord hij uiteindelijk en pakt mijn hand vast.

'Dan laat ik je de stad zien'
'Ongezien?' Hij knikt en glimlacht zwakjes. 'Ongezien'

Hij pakt zijn tas uit de kleedkamer, en lijd me door het doolhof van gangen.
'Erg slim is het niet bedacht he'
'Nee, zeg dat maar tegen je pa' Antwoord hij.
'Is hij hier nu?'
Hij schud zijn hoofd en werpt een kleine blik naar mij toe.
'Hij is nu bij Hunter, tenminsten dat denken ze'

'Hij heeft dit dus ontworpen?'
'Ja, hij heeft het ook deels gemaakt'
Ashton's blik wordt steeds somberder des te dichterbij we bij de deur komen die lijd naar een trap.

Ongemakkelijk klim ik het smalle trappetje op, en kom terecht in een soort van bunker, met hele kleine spleetjes dat moeten functioneren als ramen.
'We hebben twee van deze dingen, normaal gesproken zitten hier soldaten alles in de gaten te houden'

'Daar is Hunterville' Ashton wijst naar een naar mijn zeggen half overeind staand plaggenhutje een paar kilometer verderop met her en der nog wat grotere huizen.
'Als alles zoals voorspelt gaat, zijn we daar in iets minder dan een maand'

Ik volg nauwkeurig de bewegingen die de lippen van Ashton maken.
'Ben je er wel klaar voor?'
Ik bevrijd me uit mijn dagdroom en knik zwakjes.
Hij zucht en gooit het luik naar het trappetje weer open.

Ik kan me voorstellen dat hij onder veel druk staat.
Mij beschermen, de kinderen geruststellen, en de andere trainen.
Hij is als een soort god hier beneden.
Terwijl hij alleen maar zegt dat ik dat ben.

Ik ben een niemand, een niemand die langzaam maar zeker voor hun god valt.
een god die misschien over iets minder dan een maand dood verklaard is.

Het klinkt grof ''Dood''
Maar volgends mij ben je liever dood dan dat je hier je rest van je leven moet zitten.