Bitch Craft -Ashton Irwin (NL)

030

-whoehoe!! de 5 gehaald!!
Hihi ik plaats wel veel stukjes zeg :P.
Dit is het einde van laat ik het zo zeggen 'deel 1', hope you like it. laat een reactie en een vote achter, would like that :)!-

Forrest neemt me mee de lange gangen op, en vervolgt zijn weg naar de uitgang,

Die amper te vinden is.

Het is dat hij in dienst van Hunter was en hij de weg uit zijn hoofd wist maar alleen was ik er niet uitgekomen, en had ik alsnog dood geweest.

'Is Ashton er ook?' Vraagt hij.
'Ashton heeft dit veroorzaakt' Antwoord ik, en stop met rennen.
'Kom' Zegt hij en pakt mijn hand vast. 'We zijn er bijna'
'Ik kan niet meer'
'Zoe, het is nog 5 minuten, daarna zijn we vrij'
'En wat nou als we Ashton niet meer vinden?'
'Die is vast al buiten, hij wacht echt wel op je' Antwoord hij, en neemt me mee de trap af.

Nog nooit ben ik zo snel een trap af gestormd, Normaal gesproken doe ik er 5 minuten over op school, omdat ik totaal geen zin heb in de les, of ik gewoon geen zin heb in de dag.

Hier is dat hetzelfde, maar ik moet wel..
Zonder Ashton was ik dood geweest.
Zonder Ashton was ik hier ook nooit gekomen, maar ik denk dat ik dat gedeelte maar even moet vergeten.
Om alles te romantischeren.

Het leven gaat niet over rozen.
en mijn leven al helemaal niet.
Het is om het makkelijk te zeggen een hel.

Een regelrechte Hel...

Forrest tilt me het laaste stukje op zijn rug, en pakt de hand pistolen uit een of andere kast. Samen met een zakmes.
'Hou je het nog?'
Hij grinnikt zachtjes, en stormt het gebouw uit.
'Je bent zo licht als een veertje'
'Dat zal vast'

Veel kreeg ik hier niet te eten, en wat ik kreeg was weinig, smaakloos, en gewoon weg vies.

Forrest draait zich om, waardoor mijn gezicht naar het gebouw wat je niet meer een gebouw kan noemen richt.
De kant waar het plein zich bevind is niet meer te herkennen, Een zee van vuur is het enige wat het nog is.
'Hij komt zo wel'
Ik had eerlijk gezegt nog niet gedacht aan Ashton die nog in het gebouw was,
ondanks de schoten die klonken, kwam er nergens zijn gedachten in mij op.

'We gaan verder'
Forrest gooit me een klein beetje hoger op zijn rug, en draait zich weer om.

De kogels die gevuurd zijn is ontelbaar, zo vaak hoor je het geknal.

'WACHT!'
Forrest zet me gelijk op de grond neer, en rent zonder iets tegen me te zeggen terug naar het gebouw.

'Ashton..'
De vol getattoerde jongen, met neusringetje, valt voor Forrest neer op de grond.
'Fuck' Mompelt Forrest die hem van de grond af tilt.
'Red jij het?!' Ik knik zwakjes, en laat mijn ogen op de grond neer vallen.

Hij glimlacht zwakjes en drukt een pistool in mijn handen.Samen het zakmes.
'Het duurt nog een paar dagen voordat die troep uit je systeem is'
Erg vond ik het niet, ik was af van de eeuwig koude handen en voeten.

'Kan Ashton niet lopen?'
Forrest schud zijn hoofd en probeerd met zijn arm Ashton steviger vast te houden, die levenloos over zijn schouder hangt.

Het was echt een voordeel dat Forrest de weg wist, want binnen een paar uur bereiken we de rand van de stad.

'Wacht even' Zegt hij en legt Ashton op de grond neer.
Een kreun verlaat zijn mond.
'For, wtf waarom heb je zo met hem gelopen?'
Forrest schouder was bebloed met Ashtons bloed dat rijkelijk uit een schotwond loopt.

'Ashton' Ik kniel naast hem neer, en pak zijn hand vast.
'Heey gekke goochelaar' Antwoord hij zachtjes.
'Waarom hebben jullie niet daar wat gezegt over dit?'
'Omdat het ons op houdt' Antwoord Forrest op mijn vraag.

Ashton knijpt zachtjes in mijn hand en sluit zijn ogen.
'Ashton!'
Tranen springen in mijn ogen, terwijl zijn ademhaling onregelmatig wordt.
'Ashton je kan nu niet dood gaan!' Mijn stem breekt.

Forrest pakt me bij me schouder, en wilt me van hem aftrekken.
'Kom, we moeten verder'
'NEE!!' Schreeuw ik, en druk mijn lichaam tegen dat van Ashton.
'Ik laat hem niet dood gaan'
'Hij is al bijna dood' Antwoord hij kil.

'Ashton alsjeblieft ga niet dood, ik hou van je'
Een kleine glimlach verlaat zijn mond.
'Ga met forrest mee' Perst hij er zachtjes uit.

'NEE!' Ik pak het zakmes, en duw hem in mijn arm.
'Zoey!' Forrest knielt naast me, en en trekt het mes uit mijn handen.
'Ik moet wat proberen'
Het bloed dat uit mijn wond drupt laat ik in Ashton's wond vallen.
'Gadverdamme'
'Hou je bek' Antwoord ik, en probeer zo veel mogelijk bloed in zijn wond te laten lopen.

'Dat heeft geen enkel nut'
'Ik heel, dus hij moet door mijn bloed ook helen'
Forrest schud zijn, en tilt me van de grond af.
'We moeten hem opgeven, Je krachten zijn uitgeschakeld, het werkt niet Zoey'
'Je neemt hem mee' Antwoord ik.
'Ik wil hem een waardige begrafenis geven'

Een luide zucht verlaat zijn mond, maar toch tilt hij het nauwlijks levende lichaam van Ashton van de grond af.

Ik wil hem niet opgeven.
Niet nu we bijna het E-station hebben bereikt.
Niet nu,
maar Nooit..

Slapen kunnen we niet, al vallen onze ogen bijna dicht van de vermoeidheid.
Omdat wanneer je slaapt, kan je niet lopen, en wanneer je niet kan lopen, kom je ook niet bij het E-station optijd.

Forrest zet het na 8 uur lopen het op een sprintje, en verdwijnt in het niets.
'FORREST!' Schreeuw ik in het niets, maar krijg niks terug.

Ik besluit te rennen,
Zo lang mijn fragile benen me kunnen houden,
En word opgevangen door de armen van Calum.

Ik ben er..

Ik ben eindelijk thuis.