Bitch Craft -Ashton Irwin (NL)

047

Ashton legt zijn hoofd op mijn schoot, en kijkt glimlachend naar boven.

Ook Michael was er weer bij.

En dat was ook maar goed ook.

Ashton's pols werd steeds zwakker, terwijl de pijnlijke expressie op zijn gezicht steeds erger wordt.

'Gaat hij dood?' Vraagt Michael zachtjes.

'Wat denk je fucking toverbal!' Grinnikt Ashton zwakjes, terwijl hij vrijwel meteen in hoesten uitbarst.

'Ik ga dood'

Ik bijt hard op mijn lip.

Ik wist het al 3 dagen geleden dat hij dood zou gaan maar alsnog voelt het niet gezond, en al helemaal niet omdat hij niet dood had hoeven gaan als ik toen ik de kans had om Forrest dood te steken het ook had gedaan.

En het leven uit hem had gezogen.

Als ik dat gedaan had, dan was Ashton nu er nog helemaal, en niet al met een voet in het graf.

En hadden we Hunter allang boven de openhaard hangen.

'Zou ik maar gaan? Dan kunnen jullie weer verder' Grinnikt Ashton zwakjes.

Ik schud mijn hoofd en druk mijn lippen op zijn voorhoofd.

'Blijf alsjeblieft bij ons. Misschien kan ik de bacterie toch uitroeien'

Hij schud zijn hoofd en glimlacht zwakjes.

'Daar is het al te laat voor Zoey.. Heb er nou maar vrede mee'

'Ik hou van je' Glimlacht hij zwakjes.

'Ik ook van jou' Pers ik er zachtjes uit terwijl de tranen over mijn wangen lopen.

'Dat wou ik graag horen' Grinnikt hij zachtjes.

Zijn ogen sluiten langzaam.

'Pas je wel goed op haar?'

Michael knikt glimlachend en pakt zijn hand vast.

'Ik pas goed op haar, wees daar maar niet bang voor'

Weer sluiten zijn ogen.

'Ashton.. Alsjeblieft ga niet dood' Smeek ik hem, met de tranen in mijn ogen.

'Zoey. Het is beter zo' Fluistert hij zachtjes, terwijl hij nog zachtjes in mijn hand knijpt.

De kracht is ver te vinden.

Al zijn levenskracht lijkt zijn te verdwenen.

'Ik hou van je' Snik ik zachtjes.

'Ik ook van jou' Perst hij er met moeite uit.

Dat is meteen ook het laatste wat er bij hem uit komt, want zijn ogen sluiten, en zijn pols valt stil.

De woede die langzaam bij me omhoog komt, versterkt zich door het levelozen lichaam van Ashton dat in mijn armen ligt.

Dit keer voor real.

En hij komt niet meer terug.

Dood is dood.

'Zoey? Gaat het?'

Ik schud mijn hoofd en druk het leveloze lichaam van Ashton stevig tegen me aan.

'Ga alsjeblieft weg'

'Zoey?..'

Ik probeer mijn armen zo sterk mogelijk om het nog warme lichaam van Ashton heen te slaan, terwijl alle emoties die bij me opgekropt zitten eruit stromen.

Hysterische begin ik te huilen.

Iets wat ik nog nooit heb gedaan.

Tuurlijk heb ik wel gehuild, maar nog nooit was het zo erg dat ik door de tranen niks meer zag.

'Zoey.. wordt alsjeblieft kalm..'

Ik negeer de woorden van Michael en laat al mijn emoties die ik altijd heb lopen opproppen eruit.

Langzaam maar zeker begint de wind langs mij en Ashton rond te draaien.

De wind die uit mijn Poriën lijkt te komen.

En steeds sneller begint te kolken.

'ZOEY!!' Hoor ik Michael nog naar me schreeuwen.

Terwijl ik het lichaam van Ashton nog steviger dan dat ik al deed probeer vast te pakken.

Ik had door al mijn woede, en verdriet een kleine tornado veroorzaakt die langzaam maar zeker steeds groter wordt.

Totdat mijn tranen op zijn, en ik niet meer kan huilen.

Geen een traan krijg ik er niet meer uit geperst.

'Kom' Fluistert Michael zachtjes.

Hij was weg gegaan toen het met mij uit de hand liep, maar zodra de storm ging liggen weer terug gekomen.

'Je moet hem laten gaan'

Ik knik en laat langzaam het lichaam van Ashton los.

'Droom ik nu? Want dan mag je me best uit deze nachtmerrie halen'

Michael schud zijn hoofd en slaat zijn arm om me heen.

'Het is helaas geen droom'