When The Devil Falls In Love

Chapter 28

Chapter 28

"Ba-bye po mama papasok na po kami sa school." humalik sa pisngi ko si Zephyr at bigla namang dumating ang kambal nitong si Zachary na dala na ang kanyang bag.

Lumapit ito sakin at tsaka humalik sa pisngi ko. Napaka sweet talaga ng mga batang ito.

"Alis na po kami mama." paalam nila saakin at napangiti naman ako, lumalaki na ang mga anak ko. Namimiss ko na yung pagiging baby nila na, nung nabubuhat ko pa sila.

"Wag kayong makikipag away sa eskwelahan, naiintindihan nyo ba?" mahinahahon na paalala  ko at tumango naman silang dalawa tsaka hinalikan ko sila sa noo.

"Ba-bye po/bye mama." sabay na Sabi nila at humalik na naman sila sa pisngi ko lalo akong nalang dun kumaway sila saakin tsaka sila lumabas.

Malapit lang ang school dito sa bahay namin Kaya hindi ko na sila hinahatid. Ayaw na rin kasi nila mag pahatid ang katwiran nila mapapagod daw lang daw kasi ako kung ihahatid ko pa sila. Malalaki naman na daw sila kaya kaya na nila.

Napakaswerte ko talaga sa mga anak ko, parang kailan lang nang malaman kong buntis ako. Tapos ngayon ang lalaki na nila.

Masyasa ako dahil napalaki ko sila ng tama, magalang silang bata at masunurin. Ano pang mahihiling ko diba? Makulit lang sila pero mahal na mahal ko ang mga batang iyan.

Napabangon ako dahil parang nararamdaman ko na nauuhaw ako.

Bakit ganun ang panaginip ko?

Maaari kayang kasali yun sa mga alaalang nakalimutan ko?

Kung totoo ang panaginip na iyon? Ibig sabihin mga anak ko sila?

Kaya ba ako tinatawag na mama ni Zephyr at Zachary kasi ako ang mama nila.

Omg...

Bumaba ako para hanapin si dash.

Pano ko nagawa sa mga anak ko to?

Bakit sa dinami dami ng pwede kong makalimutan ang mga anak ko pa?

ILang araw na rin ng makabalik kami ni dash dito sa bahay nya.

Nang makarating ako sa kusina ay nakita ko si dash na naroon.

"D-dash?" mahinang tawag ko sakanya.

Tumingin ito saakin.

"Gising ka na pala, umupo ka muna jan di pa—" na putol ang sasabihin nya dahil bigla akong nagsalita.

“Anak ko ba si Zephyr at Zachary, Dash?” Walang pag-aalinlangang tanong ko sakanya.

Mukhang nagulat pa nga ito sa sinabi ko.

"Dash?" tawag ko sakanya ulit.

Lumapit ito saakin at tsaka ako niyakap.

"Y-you remember them. T-thank you." paos na Sabi nito habang yakap ako naramdaman kong parang may Kung anong basa ang tumulo sa may balikat ko. Hanggang sa narinig ko si dash na parang sumisinghot.

Si Dash, umiiyak?

"Dash? Umiiyak ka ba?" tanong ko rito.

Matapos ang is nag minuto tsaka ito sumagot. Kung babasihin sa reaksiyon ni Dash ay talaga ngang anak ko sila. Kung ako ang nanay nila ay paniguradong may tatay sila.

Hindi kaya si Dash ang taay nila? Lagi kasi nila itong tinatawag na daddy.

"I'm sorry, hindi mo dapat nakikitang mahina ako." sabi nya at mas hinigpitan pa ang pagkakayakap saakin.

"Shhhh.... Okay lang ang maging mahina kahit minsan lang, hindi mo kailangang maging malakas palagi... Ako lang 'to dash...Ah dash kung ako ang nanay nila? Possible kaya na ikaw ang tatay nila? I mean... Naririnig ko kasi na tinatawag ka nilang daddy minsan e."sabi ko sakanya para pagaanin ang loob nya. Humiwalay si dash sa yakap at tsaka hinawakan ang kamay ko.

“Yeah, We made Zephyr and Zachary.” Sabi nya na parang nagmamayabang pa sya na sya ang gumawa sakanila.

Pinamulahan ako ng pisngi dahil sa paraan ng pag sagot nya.

Sandali pa kaming nagkatitigan bago sya bumuntong ng malakas.

"You always making my heart beat so fast, You're the only woman who can do that to me...” Sabi nya at para naman akong naging pipi dahil dun nagulat ako sa sinabi nya. “I want to spend my whole eternity with you... I think this is the right time to tell you how much I love you. Desperado na akong makasama kayo ng mga bata, babe. Ito lang ang nakikita kong paraan at ito lang ang paraan para matali ka sakin. I hate this situation, napakalapit mo sakin pero parang ang layo mo.”Patuloy sya sa pag confess nya. Sa bawat salitang binibitawan nya ay parang kay kabayong tumadyak sa puso ko dahil sa sobrang bilis ng tibok nito at kung may anong parang nasa loob ng tiyan ko may parang paro-paro na nagliliparan sa loob nito. Hindi ko ma explain yung nararamdaman ko. “You and our kids are the best give that I receive, I'm so thankful that god give me the most beautiful woman and loving children in this planet, I am willing to do everything just please...” binitawan nya ang mga kamay ko at may kinuha sa bulsa ng kanyang short.Hindi ko alam kung matutuwa ba ako o maiiyak sa sinabi nya.

Lumuhod ito at tsaka binuksan ang maliit na box na galing sa kanyang bulsa mayroon itong singsing sa loob, bahagyang nanlaki ang mga mata ko dahil sa singsing na hawak nito.

"... Please, Marry me?" sabi ni dash habang nakaluhod. Nagloloading pa ang utak ko sa sinabi nya kanikanina lang tapos ngayon ay aayain nya ako ng kasal?

Gustong magsaya ng puso ko pero pinipigilan ako ng isip ko.

Hindi ko alam ang gagawin.

"I c-can't, s-sorry. " naluluhang sagot ko, yun  lang ang paraan na nakikita ko hindi ito ang tamang oras. Nakita ko ang sakit sa mga mata nito. Hindi ko kayang makita siyang ganun kaya Tinalikuran ko sya tsaka tumulo ang mga luha ko tumakbo ako papunta sa kwarto at tsaka iyon inilock...

Hindi pa to ang oras dash.

Kailangan ko pang mahanap ang pumatay sa mga magulang ko.

Pangako, papakasalan kita kapag nabigyan ko na ng hustisya ang pagkamatay nila.

Nang araw na yun ay hindi ako lumabas ng kwarto, iyak ako ng iyak habang inaalala ang itsura ni dash ng iwan ko sya sa kusina, gusto ko syang balikan doon kanina para bawain ang isinagot ko pero tiniis ko dahil yun ang mas makaka buti.

___

You're votes and comments are highly appreciated, guys. Happy reading.