Κάποτε το 1918 #TYS2023

Κεφάλαιο 15⁰

Η Λουΐζα από τη μέρα που έφτασε στο Ναύπλιο δεν είχε βγει ή φύγει από την Ακαδημία ούτε μία φορά. Κατά συνέπεια, δεν της είχε δοθεί ποτέ η ευκαιρία να γνωρίσει τη μικρή πόλη και παλαιότερα πρωτεύουσα του Βασιλείου. Η Λουΐζα γνώριζε πολύ καλά ότι δεν έπρεπε να είχε δεχτεί την πρόσκληση σε ένα μέρος που ο Ιωαννίδης είχε προτείνει να επισκεφτούν -πόσο μάλλον να το επισκεφτεί και μαζί του! Ωστόσο ήταν μία πολύ καλή ευκαιρία για να δει και να γνωρίσει την όμορφη πόλη.

Πιθανότατα και μόνο η ιδέα ήταν ανόητη κι εκείνη ακόμη περισσότερο που εμπιστευόταν τον Στέλιο!

Καθώς ο Στέλιος, λοιπόν, τους οδηγούσε μέσα από τα σοκάκια της πόλης με τα πετρόκτιστα ντυμένα με ένα δίχτυ ξερών κλαδιών βουκαμβίλιας, η Λουΐζα θαύμασε την αίσθηση αρχοντιάς που εξέπεμπαν όχι μόνο τα κτίρια και τα σπίτια, αλλά επίσης και ο ίδιος ο αέρας. Αφότου, όμως, πέρασαν την Πλατεία Συντάγματος, διέσχισαν μερικά ακόμη σοκάκια όπου έδρευαν πολλαπλά μικρά καταστήματα και έφτασαν ακριβώς κάτω από το αχνά φωταγωγημένο Παλαμήδι, ο Στέλιος τους οδήγησε ως το λιμάνι κι από εκεί στην πίσω πλευρά του βουνού, όπου είχε χτιστεί το κάστρο πριν δύο περίπου αιώνες. Εκεί το μονοπάτι ήταν στενό και στο μεγαλύτερο μέρος του δεξιά και αριστερά πλαισιωνόταν από φραγκοσυκιές.

Με το φεγγάρι να αποτελεί την μία και μοναδική πηγή φωτός, το μέρος αυτό εξέπεμπε μια μυστηριώδη και εν μέρει απόκοσμη αίσθηση, προκαλώντας τρομερή ανησυχία στην Λουΐζα. Στο βάθος μόνο αχνοφαινόταν ένα αδύναμο φως, για το οποίο η Λουΐζα αισθανόταν μάλλον αβέβαιη.

Τι ιδιαίτερο είχε αυτό το μαγαζί τέλος πάντων και γιατί ήταν ουσιαστικά στην μέση του πουθενά; Αναρωτήθηκε η Λουΐζα και κεραυνοβόλησε την πλάτη του Ιωαννίδη με το βλέμμα της. Μάλλον δεν ήταν σοφή η απόφασή της να τον ακολουθήσει ως εδώ.

Ο Στέλιος σαν να αισθάνθηκε το βλέμμα, στράφηκε να την κοιτάξει και της χαμογέλασε. Δεν είχε ιδέα τι την περίμενε.

Με το βλέμμα που εισέπραξε ως απάντηση από μέρους της, η Λουΐζα τον προειδοποιούσε ότι δεν θα ανεχόταν ούτε τις ανοησίες του, αλλά ούτε και τα παιδιάστικα αστεία του. Δεν ήταν από τις κοπέλες που δέχονταν ό,τι τους έδινε και αυτό του άρεσε, γιατί η Λουΐζα δεν ευχαριστιόταν με οτιδήποτε.

Η Λουΐζα απέστρεψε το βλέμμα της ενοχλημένη, ενώ εκείνο το δυσοίωνο αίσθημα που ένιωθε στο στήθος της κέρδιζε έδαφος. Αυτό το μέρος της προξενούσε ένα δυσοίωνο αίσθημα, μία αποστροφή προς τον τόπο και προς το χαμηλά φωτισμένο νεοκλασικό κτίριο, που υψωνόταν μοναχό του ανάμεσα στα ψηλά δέντρα και τους ατίθασους θάμνους, στην πίσω πλευρά του λόφου του Παλαμηδίου.