Η Λουΐζα ποτέ δεν πίστευε ότι ένα και μόνο φιλί μπορούσε να της προκαλέσει τέτοιου είδους... αισθήματά. Το κορμί της ήταν σαν να έπαιρνε φωτιά κάθε φορά που έφερνε στο νου της το φιλί του, ενώ στην γλυκιά ενθύμηση των χαδιών του, η Λουΐζα δειψούσε για περισσότερα...
Εκείνο το πρωί η Λουΐζα είχε ξυπνήσει πριν να μπει η υπηρέτρια να ανοίξει τις κουρτίνες του δωματίου της. Το προηγούμενο βράδυ στριφογύριζε στο κρεβάτι της σκεπτόμενη ότι σύντομα θα έπρεπε να σταματήσει να κρύβεται και να βρίσκεται υπό την προστασία του αρχοντικού της Έλλης καθώς και θα ήταν καλύτερο να αντιμετωπίσει τα προβλήματά της. Συμπεριλαμβανομένου και του Στέλιου.
Σηκώθηκε, λοιπόν, όρθια και άνοιξε εκείνη τις κουρτίνες. Δεν χρειαζόταν κάποιον άλλον για κάτι που μπορούσε να κάνει και μόνη της. Η Λουΐζα δεν είχε μεγαλώσει με υπηρέτες και παραδουλεύτρες στα πόδια της. Το αντίθετο μάλιστα, ήταν κόρη ενός εργάτη και μιας παραδουλεύτρας.
Έβγαλε το νυχτικό της - της Δούκισσας μάλλον- και ντύθηκε μόνη της. Δίχως τη βοήθεια κανενός. Αυτό δεν έκανε ως τώρα; Αυτό δεν έκανε και στα δεκαεννέα σχεδόν χρόνια της ζωής της;
Η Έλλη την είχε κακομάθει τις τελευταίες μέρες και η Λουΐζα έπρεπε να της το είχε απαγορεύσει εξ αρχής. Εκτιμούσε ό,τι είχε κάνει η Έλλη για την ίδια. Για την ακρίβεια λάτρευε την φίλη της, αλλά δεν ήταν δυνατόν να συνεχίσει κατ' αυτόν τον τρόπο, να κρύβεται δηλαδή και να βασίζεται στην Δούκισσα. Ακόμη κι αν η φίλη της την παρότρυνε να πράττει όπως η ίδια ένιωθε.
Η Έλλη ήταν ένας σπάνιος άνθρωπος. Μπορούσε να καταλάβει γιατί ο Δούκας την λάτρευε. Άλλωστε και η ίδια την λάτρευε. Στεναχωριόταν μάλιστα τόσο πολύ που δεν θα περνούσαν πλέον τόσο χρόνο μαζί. Η Έλλη ήταν μια πολύτιμη φίλη. Τόσο πολύτιμη που θα μπορούσε να τη θεωρήσει και αδελφή της, ύστερα από όσα είχε κάνει για την Λουΐζα δίχως αντάλλαγμα. Η Λουΐζα, όμως, δεν μπορούσε να συνεχίσει να βασίζεται στην φίλη της. Έπρεπε να στηριχθεί και πάλι στα πόδια της και όσο το δυνατόν συντομότερα. Αν δεν το έκανε, τότε θα ήταν καταδικασμένη...
Η Λουΐζα φόρεσε την ενδυμασία της Ακαδημίας και κατέβηκε στην τραπεζαρία, όπου συνήθιζαν μαζί με την Δούκισσα και τον Δούκα να παίρνουν το πρωινό τους τις τελευταίες ημέρες. Εκεί την περίμενε η Έλλη, της οποίας το χαμόγελο χάθηκε μόλις είδε την στρατιωτική ενδυμασία της.
ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ
Κάποτε το 1918 #TYS2023
Historical FictionΗ Λουΐζα είναι ένα φτωχό κορίτσι από την Αθήνα. Η οικογένειά της με δυσκολία βγάζει τα προς το ζην. Γι' αυτό η Λουΐζα ελπίζει να παντρευτεί έναν άντρα που θα την αγαπάει και που θα την βοηθήσει να φροντίσει την οικογένειά της. Μετά τον θάνατο, όμω...
