Κάποτε το 1918 #TYS2023

Κεφάλαιο 9⁰

Η Λουΐζα είχε ξυπνήσει από τα χαράματα. Δε μπορούσε να κοιμηθεί άλλο. Όχι όσο πλησίαζε η άσκηση, η άσκηση η οποία θα καθόριζε το αν η Λουΐζα θα παρέμενε στην Ακαδημία ή όχι. Ο Λοχαγός Γρίβας τους είχε ξεκαθαρίσει πριν λίγες μέρες, την προηγούμενη εβδομάδα ότι τα αποτελέσματα της άσκηση αυτής θα παρουσιάζονταν στο στρατιωτικό κέντρο της Τρίπολης, όπου έδρευε ο Ταγματάρχης Πλιάκος και ο Στρατηγός της ευρύτερης περιοχής. 

Η Λουΐζα έπρεπε να επιδείξει την αξία της και την όποια βελτίωση είχε κατορθώσει όλον αυτόν τον καιρό σήμερα, τώρα. Εάν αποτύγχανε, τότε θα έπρεπε να ψάξει άλλη διέξοδο να λύσει το οικονομικό πρόβλημα της. Εκτός αυτού θα έπρεπε να αναζητήσει νέα κατοικία και πιθανότατα να εγκαταλείψει την ταυτότητά της ως Λούης Χατζημιχαήλ υιοθετώντας είτε την πραγματική της είτε δημιουργώντας μία νέα. 

Ο Στέλιος που είχε ξυπνήσει από τον θόρυβο που προκαλούσε η Λουΐζα, σηκώθηκε και την κοίταξε ενοχλημένος.

"Συγγνώμη." Μουρμούρισε και σηκώθηκε από το γραφείο της. "Φεύγω." Είπε και κλειδώθηκε στο δωματιάκι.

Ο Στέλιος κούνησε το κεφάλι του ενοχλημένος και ξάπλωσε πάλι στο κρεβάτι του. Αυτή η κοπέλα ήταν σαν να προσπαθούσε να τον νευριάζει σε μόνιμη βάση! Μα πριν καλά καλά αφήσει τα βλέφαρά του να ξεκουραστούν πάνω στο πρόσωπό του, η Λουΐζα αναφώνησε κι έπειτα, ακούστηκε ένα μεταλλικό αντικείμενο να συγκρούεται με το πάτωμα.   

"Να πάρει!" Ακούστηκε η Λουΐζα κι έπειτα, πολλά ακόμη αντικείμενα να συγκρούονται με το πάτωμα. " Παλιόπραμα!"

Ο Στέλιος ανήσυχος πετάχτηκε από το κρεβάτι του και χτύπησε την πόρτα της. 

"Λούη; Λούη; Όλα καλά;" Ρώτησε. 

"Ε, ναι!" Η φωνή της ακούστηκε πιο τσιριχτή απ' όσο θα έπρεπε και η Λουΐζα μάλωσε τον εαυτό της για την ανοησία της. 

"Σίγουρα; Μήπως θέλεις βοήθεια;" Ο Στέλιος άνοιξε την πόρτα, αλλά η Λουΐζα την έκλεισε επί τόπου κι έβαλε το κορμί της ενάντια στην πόρτα. Το μόνο που της έλειπε ήταν ο Ιωαννίδης ειδικά τώρα που αντιμετώπιζε τα γυναικολογικά της προβλήματα. Δεν χρειαζόταν τον Ιωαννίδη κοντά της ιδιαίτερα αυτήν την στιγμή.

"Όχι, είμαι εντάξει." 

Ο Στέλιος κατάλαβε ότι συνέβαινε κάτι, αλλά πιθανότατα η Λουΐζα δε μπορούσε να το μοιραστεί μαζί του. Έτσι, υποχώρησε. Το χέρι του γλίστρησε από το πόμολο αργά και εν συνεχεία τα πόδια του τον γύρισαν στο κρεβάτι του, όπου και ξάπλωσε. Είχε ανάγκη από πολύ πολύ ύπνο. Όσο βρισκόταν στο πατρικό του, ο Στέλιος μπορεί να κοιμόταν και δέκα ώρες συνεχόμενα, χωρίς να ξυπνάει στο ενδιάμεσο...