Κάποτε το 1918 #TYS2023

Κεφάλαιο 29⁰

Μερικές μέρες αργότερα, ένας στρατιώτης χτύπησε την πόρτα του δωματίου της Λουΐζας και του Στέλιου και κάλεσε την Λουΐζα να παρουσιαστεί στο γραφείο του Ταγματάρχη. Όταν η κοπέλα ρώτησε τον στρατιώτη περί τίνος πρόκειται, εκείνος της απάντησε πώς αγνοούσε τον λόγο για τον οποίο ο Ταγματάρχη ήθελε να την συναντήσει. Έτσι, λοιπόν, η Λουΐζα άφησε τη μελέτη της και πήγε στο γραφείο του Ταγματάρχη. Χτύπησε την πόρτα με την περιέργειά της να μάθει τι ακριβώς ήθελε να της πει ο Ταγματάρχης Γρίβας να μεγαλώνει με την αναμονή.

"Περάστε." Ακούστηκε πίσω από την πόρτα και η Λουΐζα έπραξε όπως της υποδείχθη.

Ο Ταγματάρχης έβγαλε τα γυαλιά του, άφησε τα έγγραφα που κρατούσε πάνω στο γραφείο του και της έκανε νόημα να πλησιάσει.

"Με καλέσατε, κύριε Ταγματάρχα;" Τον χαιρέτησε.

"Πράγματι σε κάλεσα, Χατζημιχαήλ." Είπε απλά.

Η Λουΐζα τον κοίταξε περίεργη να μάθει σε τι οφειλόταν η μυστικοπάθειά του.

"Κύριε-" Η Λουΐζα ξεκίνησε να τον ρωτήσει τον λόγο για τον οποίο ζήτησε να την δει, αλλά ο Ταγματάρχης δεν της το επέτρεψε.

"Έχεις να μου πεις κάτι, Χατζημιχαήλ;" Την ρώτησε αντί αυτού.

"Κύριε;" Τον κοίταξε αβέβαιη για το τι έπρεπε να του απαντήσει, καθώς διαπίστωσε ότι η συμπεριφορά του ήταν ασυνήθιστα αλλόκοτη.

"Κάτι που θα έπρεπε ίσως να γνωρίζω;" Συνέχισε στον ίδιο μυστικοπαθή τόνο, καθώς σηκώθηκε όρθιος κι έγειρε ενάντια στο γραφείο του.

"Δεν καταλαβαίνω τι εννοείτε, κύριε." Η Λουΐζα έσφιξε τα άκρα της αμυντικά, καθώς η συμπεριφορά του Ταγματάρχη είχε αρχίσει να την κάνει να αισθάνεται άβολα. Γιατί την ρωτούσε αν του έκρυβε κάτι; Γιατί ήταν τόσο καχύποπτος απέναντί της; Μήπως είχε καταλάβει ότι η Λουΐζα τον υποπτευόταν για την φωτιά;

"Δεν καταλαβαίνεις; Πολύ καλά. Επίτρεψέ μου τότε να σε βοηθήσω να καταλάβεις." Την κοίταξε έντονα κι έπειτα, έγνεψε προς το μέρος της. "Βγάλε το πουκάμισό σου." Διέταξε και η Λουΐζα ξεροκατάπιε. Πώς του ήρθε κάτι τέτοιο;

"Ορίστε;" Ψέλλισε.

"Εκτός από δυσκολία κατανόησης, τώρα δυσκολεύεσαι και να ακούσεις;" Ειρωνεύτηκε και σταύρωσε τα χέρια στο στήθος του κυνικά. "Δεν θα επαναλάβω τον εαυτό μου, Χατζημιχαήλ."

"Κύριε," τα χέρια της τυλίχθηκαν σφιχτά στο πάνω μέρος της στολής της σαν κλοιός, "δεν... δεν..." Νόμιζε ότι έτσι θα μπορούσε να προστατεύσει τον εαυτό της από το να εκτεθεί.