Blood of Roses (Mafia Series 3)

Chapter 35

This is the last chapter.

Experience

“Don't leave me," I hold his hand like my world. Hinatid niya ako sa condo unit. Kotse namin ang aking dala at wala siyang dala kahit ano. He's wearing a hoodie jacket.

Tanggap ko na ganito siya. He look like a beast but my heart beats still the same. Mahal ko siya. Mahal ko parin siya sa kabila ng nangyari sa mukha niya.

I cried in his arms while he's driving my car. He carried me like a baby in his arms. Niyakap ko siya ng buong puso. Ayoko nang mawalay sa kanya at buong sandali niya naman akong niyakap at binulungan ng kanyang pagmamahal.

My room was dark that time. I miss his natural scent. Namiss ko ang kanyang bisig. Ang kaba ng puso ko kahit hanggang ngayon ay todo hataw pa rin. Nag halo-halo ang aking pakiramdam ng oras na hagkan ko siya.

“I won't. Just sleep." utos niya pero umiling ako. Kahit na nailapag niya ako sa kama ay hindi ko parin binibitawan ang kanyang bisig. Nakakapit pa rin doon ang aking mga kamay.

Hindi ko na alintana ang mala bata kong iyak dahil ang importante lamang sakin ay ang wag’ siyang umalis.

"N-No! Alam kong a-aalis ka ulit. Iiwan mo ako dahil takot kang makita ko na ganito kana! I've been silent those years but I know! I know that you're stalking me!"

"Hindi ko malaman noong una kung bakit ka nagtatago pero noong hinalikan mo ako sa club ay nakita ko kung bakit. Diego naman...I won't judge you! I love you so much!"

Sa kanilang grupo na Mafia ay si Diego lang yata ang mabait. He's soft and calm unlike his friends.

Natigilan siya sa sinabi ko. Ang patak ng langis na galing sa kanyang mga mata ay dumurog lalo sa akin. Hinila ko ang batok niya at hinalikan siya.

Ang halik niya na tipong sumasayad palang ay umaaggresibo na. I cannot properly breath coz’ of our  kisses.

Bumaba sa aking leeg ang kanyang halik kaya ako ay napatingala at umawang ang labi.

Alam kong nangyari ang lahat na ito dahil sa kagustuhan niyang sagipin ang kanyang kapatid noon. Kahit na nasa bingit na siya ng kamatayan ay hindi niya inisip ang kanyang sarili.

He is a man with a principles. May paninindigan. Ito na ba iyong sinabi niyang ipaglalaban niya ako kahit anuman o sinuman ang kapalit? Even my father killed his father. He loves me despite of what happened. Kaya ako mamahalin ko siya at mahal na mahal ko siya sa kabila ng lahat.

"I am sorry for those years without me." he whispered. Tumango tango ako at binubuhos pa rin ang nararamdaman sa kanyang presensya. Hindi ko na yata kayang mawala ang kanyang presensya sakin.

"Because in those times I also didn’t know how to value myself", I could feel his pain. " I could not bear the loss of our baby and your voice those times. I feel useless!"

Umiling ako at hinalikan siya sa labi. Sa tulong ng buwan ay nakita ko ang kalahati ng kanyang mukha na sunog. Kahit ang kanyang mata ay nasunog rin. Hinaplos ko ang mga iyon.

"Stop blaming yourself. It's not your fault Diego. P-Please, wag' ka nang umalis. Mamuhay nalang tayo ng tahimik."

Ngayon ang buong mukha na niya ang nailawan ng buwan. I do not care. Kahit siya pa yata ang pinakapangit sa buong mundo siya pa rin ang pipiliin at mamahalin ko. Wala nang iba.

"Tanggap mo ba kahit ganito na ako?" paos ang boses niya ng tanungin ako ‘nun.

"Bakit hindi?" halos mapabangon ako. I hate it. I hate it when he asked me about it. "Wala akong pake’alam Diego! Mahal kita at walang nagbago doon. Sa nagdaan na taon halos walang silbi ang buhay ko pero ngayon na nahahalikan at nahahawakan na kita ng ganito parang gusto ko na lang mamuhay kasama mo. Sa malayo. Kahit saan mo gusto."