Η σανίδα σωτηρίας μου (LGBTQ+, gxg)

Κεφάλαιο 36

Ηλιαχτίδες ξεπρόβαλλαν μέσα από τις χαραμάδρες τον ρολών και έπεφταν με μανία στο πρόσωπο της Άννας. Η κοπέλα άνοιξε τα μάτια της και προσπαθούσε με δυσκολία να προσαρμόσει τα μάτια της στο φως.

Ένιωσε μια μάζα από κάτω της να κουνιέται ελαφρώς και έσφιξε τα χέρια της γύρω από το μαλακό μαξιλάρι. Όταν ξεκαθάρισε η όρασή της, διαπίστωσε ότι αυτό που αγκάλιαζε δεν ήταν το μαξιλάρι.

Τα γεγονότα της χθεσινής βραδιάς ξεπήδησαν στο μυαλό της και χαμογέλασε ασυναίσθητα. Βρισκόταν στην αγκαλιά της γυναίκας με την οποία ήταν ερωτευμένη. Και μάλιστα το προηγούμενο βράδυ, είχαν κάνει έρωτα.

Χάιδεψε με τα δάχτυλά της το πρόσωπο της Δάφνης και ακούμπησε το κεφάλι της στο στήθος της. Δεν μπορούσε να κρύψει το χαμόγελο της. Έκλεισε τα μάτια της και χουζούρεψε στην αγκαλιά της.

Ξαφνικά, άκουσε δύο χτύπους στην πόρτα της Κάμαρας και από την τρομάρα της, χώθηκε κάτω από τα σκεπάσματα, σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να κρυφτεί.

Η πόρτα άνοιξε και μέσα μπήκε η Μαρία, κρατώντας έναν τεράστιο δίσκο με καλούδια πάνω.
"Υψηλοτάτη, καλημέρα σας! Είναι ώρα να σηκωθείτε." Η γυναίκα πλησίασε και άφησε τον δίσκο στο κομοδίνο δίπλα από το κοιμισμένο σώμα της Πριγκίπισσας. Έπειτα κατευθύνθηκε στα ρολά και τα άνοιξε, αφήνοντας το φως του ήλιου να πλημμυρίσει το δωμάτιο.

Η Άννα έτρεμε κάτω από τα σκεπάσματα και προσπαθούσε να μείνει όσο πιο αθόρυβη γινόταν.

"Καλημέρα και σε σένα, Άννα!" άκουσε τη φωνή της γυναίκας να την καλεί και εκείνη τη στιγμή ένιωσε τα πόδια της να κόβονται από την ντροπή.

Ήταν ανόητο πλέον να κρύβεται. Σήκωσε τα σκεπάσματα ελαφρώς και ξεπρόβαλλε το κεφάλι της μέσα από την κουβέρτα. Χαμογέλασε αμήχανα στην γυναίκα που την κοιτούσε με ένα πονηρό βλέμμα.
"Κ-καλημέρα Μαρία..." ένιωθε το πρόσωπό την κατακόκκινο από την ντροπή. "Δ-δεν είναι αυτό που φαίνεται."

Η Μαρία γέλασε ελαφρώς, παρατηρώντας τα πεταμένα ρούχα στο πάτωμα. Πλησίασε την άλλη μεριά του κρεβατιού και χάιδεψε το κεφάλι της Άννας.
"Άντε κορίτσι μου, σηκωθείτε να πάρετε το πρωινό σας." χαμογέλασε στοργικά. Δεν σχολίασε παραπάνω την εικόνα μπροστά της, γιατί δεν ήθελε να φέρει σε δυσκολότερη θέση το μικρό κορίτσι. Ήδη είχε γίνει κατακόκκινο από την ντροπή του.

Η Άννα δεν είπε τίποτα, απλώς έγνεψε. Η Μαρία αποχώρησε από το δωμάτιο και έτσι μπόρεσε να αναπνεύσει κανονικά. Στο μεταξύ, η Δάφνη δίπλα της άρχισε να ανοίγει σιγά σιγά τα μάτια της.